Łan (miara powierzchni)

Łan (miara powierzchni) w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Spisane w latach 1516-1521 przez Mikołaja Kopernika Locationes mansorum desertorum pol. Lokacje łanów opuszczonych.

Łan (łac. laneus, cs. lán, niem. Lahn lub Hube, w dialekcie szwabskim również hueb, huebm, hufe) – dawna jednostka podziału pól wspólnoty w średniowiecznej Europie Zachodniej. Jednostka ta służyła pomiarom powierzchni i długości ziemi przeznaczonej pod zasiewy, zgodnie z przywilejem nadanym osadnikowi przez głowę panującą. W Polsce i w Czechach od XIII wieku była to jednostka miernicza dla określania rozmiarów podstawy uposażenia chłopa osadzonego na wsi na prawie magdeburskim.

Podobnie jak czeski lán, polski łan wywodzi się od staro-wysoko-niemieckiego wyrazu Lehen, Lehn, oznaczającego „gospodarstwo wiejskie określonej wielkości”, pierwotnie zaś lenno (dzierżawę ziemi)[1][2]. Obszar 1 łana odpowiadał powierzchni średniej wielkości chłopskiego gospodarstwa feudalnego. Łan dzielił się na zagony, te z kolei na skiby.

Spis treści

Łan w Królestwie Polskim | edytuj kod

Od XIII wieku najbardziej rozpowszechnione w Rzeczypospolitej były[3]:

  • łan flamandzki ≈ 16,7 do 17,5 ha
  • łan frankoński ≈ 22,6 do 25,8 ha

Łan mniejszy | edytuj kod

Łan mniejszy, chełmiński, nazywany też włóką:

1 łan = 30 morg ≈ 17,955 hektara

Morga chełmińska (lub mórg chełmiński), określona w 1233 r. przez Krzyżaków w przywileju chełmińskim, uznana konstytucją (ustawą według współczesnej nomenklatury) sejmu konwokacyjnego 1764 r. za miarę generalną w I Rzeczypospolitej, miała wielkość 0,5985 ha. W roku 1818 (z mocą od 1 stycznia 1819 r.) w Królestwie tzw. Kongresowym zmniejszono wielkość morgi (w przeliczeniu do 0,5598 ha) i wprowadzono jako jedną z urzędowych miar nowopolskich. Wtedy też przyjęło się określenie dla wielkości miar obowiązujących w I Rzeczypospolitej – „miary staropolskie”.

Należy pamiętać podając przeliczniki, że morga chełmińska inną wielkość miała w wiekach od XIII do początków XIX, zaś inną w XIX i to tylko w Królestwie Kongresowym, tym bardziej, że powszechnie kojarzy się dzisiaj morgę wyłącznie z powierzchnią ok. 0,56 ha.

Tak więc:

włóka chełmińska (staropolska) = 30 morg = 17,955 ha (do 1818 r.) włóka „nowopolska” od 1819 roku = 30 morg = 16,7961 ha

Dodatkowo należy wspomnieć, że w XIX w. w zaborze pruskim określano powierzchnię gruntów w morgach pruskich, zaś w zaborze austriackim w morgach austriackich. Obie te miary były różne od morgi chełmińskiej (zarówno tej „staropolskiej” jak i „nowopolskiej”).

Łan większy | edytuj kod

Łan większy, frankoński, królewski, staropolski:

1 łan = 48 morg ≈ 24,2 hektara
  • Łan królewski = 3 włóki = 90 mórg = 270 sznurów = 2700 prętów większych kw. = 27 000 pólek = 1 516 750 łokci kwadratowych = 2 700 000 pręcików kw. = 53,865 ha

Miary wielkości łana na ziemiach polskich | edytuj kod

Miary w Piotrkowie w latach 80. XVIII wieku | edytuj kod
  • 1 łan = 30 morg geometrycznych;
  • 1 morga geometryczna = 30 zagonów geometrycznych;
  • 1 zagon geometryczny = 1000 stóp geometrycznych;
  • 1 stopa geometryczna = ¾ łokcia
  • 1 łan = 900000 stóp kwadratowych;
  • 1 morga kwadratowa = 300 prętów kwadratowych;
  • 1 pręt kwadratowy = 56 ¼ łokcia;
System morgi dolnoaustriackiej | edytuj kod



Łan w Królestwie Czeskim 1268-1756 | edytuj kod

Łan to również historyczna jednostka miary długości i powierzchni występująca w Królestwie Czeskim w latach 1268 do 1756, w tym okresie 1 lán dzielił się na:

Miary powierzchni | edytuj kod

W języku czeskim jest nazwa chłopa, posiadającego łan i jego ułamek: láník, půlláník.

Miary długości | edytuj kod

  • 1 lán = 7471,8 m

Łan (huba) w Królestwie Niemieckim | edytuj kod

Łan (hoeve) w Królestwie Holandii | edytuj kod

W Królestwie Holandii historyczna jednostka pomiaru powierzchni do roku 1796.

  • 1 łan hoeve = 16,2 morg = 14 ha

Miejscowości w Polsce z członem Łan i Huby | edytuj kod

Wielki Łan, Łan (województwo lubelskie), Średni Łan, Łany (województwo dolnośląskie), Łany, Łany Małe, Łany Wielkie, Łany Średnie, Huby

Łan według F. Piekosińskiego | edytuj kod

Gruntowną rozprawę o łanach kmiecych podaje Franciszek Piekosiński w rozprawie O łanach w Polsce wieków średnich Kraków, 1887; publikacja dostępna w formie elektronicznej w Centralnej Bibliotece Rolniczej im. M. Oczapowskiego[4]. Autor dochodzi w niej do przekonania, że: cyt. „znane były wówczas dwa tylko typowe łany, a mianowicie:

  • łan chełmiński – zwany flamandzkim lub średzkim, 30-morgowy czyli odpowiadający XIX wiecznej włóce polskiej
  • łan wielki – zwany frankońskim, magdeburskim lub niemieckim, mający morgów przeszło 40.

Wszystkie zaś inne co do rozmiarów swej powierzchni zostawały już tylko w pewnym stosunku do tych dwóch łanów typowych, t.j. były od nich o 2–3 razy większe lub o połowę mniejsze.

  • łan staropolski o 126 morgach mógł być rolą wójtowską czy sołecką trzech-łanową na prawie magdeburskim lub czterech-łanową na prawie średzkim albo chełmińskim.
  • łan wójtowski, czyli rewizorski o 90 morgach jest rolą wójtowską lub sołecką o trzech łanach chełmińskich czyli szredzkich.
  • łan królewski sprawdzony, mający około 85 morgów, przedstawia rolę wójtowską lub sołecką, złożoną z dwóch wielkich łanów frankońskich, wreszcie łan królewski hybernowy, mający około 64 morgów, mógł być albo rolą wójtowsko-sołecką, liczącą 1½ łanu frankońskiego lub 2 łany średzkie.

Król, udzielając przywilej wójtowi do założenia nowej wsi, dawał mu rolę kilkakrotnie większą niż innym kmieciom, czyli 3–4 łany zwykłe, i w tem leży przyczyna obszaru łanu królewskiego lub wójtowskiego”[4]

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Janina Szewczyk: Włóka. Pojęcie i termin na tle innych średniowiecznych jednostek pomiaru ziemi. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Naukowe, 1968, s. 18-19.
  2. ↑ Aleksander Brückner: Słownik Etymologiczny Języka Polskiego. Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1927, s. 306.
  3. ↑ Jarema Maciszewski: Szlachta polska i jej państwo. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1986, s. 50. ISBN 83-214-0526-6.
  4. ↑ a b Franciszek Piekosiński: O łanach w Polsce wieków średnich. Wyd. W Druk. Uniwersytetu Jagiellońskiego. 1887.
Na podstawie artykułu: "Łan (miara powierzchni)" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy