Świerczek (herb szlachecki) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaŚwierczek – herb szlachecki, którym pieczętowały się rody na Śląsku, Morawach i w Polsce.
Spis treści
- 1 Opis herbu
- 2 Najwcześniejsze wzmianki
- 3 Historia i znaczenie godła
- 4 Herbowni
- 5 Zobacz też
- 6 Linki zewnętrzne
- 7 Przypisy
Opis herbu | edytuj kod
W polu błękitnym złota majuskuła N z wygięciem w belce poprzecznej.
W klejnocie trzy pióra strusie.
Labry błękitne, podbite złotem.
Pierwotnie godło było srebrne. Odmiany tego herbu używane na Litwie mają pole czerwone, dom Kossowów jako godło ma majuskułę N przeszytą strzałą, dom Rewkowskich godło jest srebrne[1].
Przedstawienie z nekrologu z 1300 r.: Biały wolfsangel z kółkiem tudzież tzw. świerczek w czerwonym polu.
Najwcześniejsze wzmianki | edytuj kod
Najstarsze pieczęcie wskazujące na pochodzenie tego herbu z XIII wieku.
Znane przedstawienie barwne pochodzi z 1300 r. z nekrologu pisarza króla Ottokara, którego nazwisko po łacinie było zapisane Chewreczk, oraz jego żony, spisany w klasztorze Minorytów w Wiedniu[3].
Historia i znaczenie godła | edytuj kod
Barwna wersja herbu z nekrologu małżeństwa Chewreczk, na podstawie artykułu Jana Plináčka Tabela z herbami z nekrologu w klasztorze Minorytów w Wiedniu. Źródło: https://books.google.pl/books?id=lL0EAAAAIAAJ&hl=pl&pg=PA94-IA13#v=onepage&q&f=falseW polu czerwonym srebrny świerczek - według Plináčka jest to przyrząd wojenny będący kawałkiem metalu wygiętym tak, aby mieć co najmniej dwa ostre końce zwrócone do góry (forma "wilczego haka"), z uchwytem pozwalającym łatwiej rzucić nim w konia przeciwnika lub pod nogi, często łącząc je łańcuchem, zasypując przedpole. Według Piekosińskiego w Heraldyka polska wieków średnich błękitnym polu znajduje się grecka litera N, co wydaje się pomyłką interpretacyjną artysty, który przedstawiał herb, jak pisze Josef Pilnáček. Szczególnie gdy odnajdujemy przedstawienia zawierające zagięcie w ukośnej belce złotej "litery", które najprawdopodobniej jest uchwytem narzędzia, o którym pisze drugi heraldyk. Herbowi zwani byli Świerciami. Andrzej Kulikowski natomiast wskazuje na prawdopodobne pochodzenie herbu od przedheraldycznego znaku własnościowego przypominającego literę N[1].
Ilustracja z: Berichte und Mitteilungen des Altertums-Vereines zu Wien (1872). Jeden z dwóch opisywanych przez Plinačka herbów z klasztoru Minorytów w Wiedniu.
Herbowni | edytuj kod
Arciszewski[4], Arciuszkiewicz, Artecki, Bazarewski, Kadron, Kijewski, Kladrubski[4], Krajkowski, Kraykowski, Kupiatycki, Orzek, Radzewski[4], Radziewski, Radziowski, Refkowski, Rewko, Rewkowski, Rewnowski, Rodomański, Rondomański, Straczan, Streczan, Strękowski, Świerczek, Świerczewski, Świerkowski[4], Zwysłowski.
Lista sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Ilustracja z: Berichte und Mitteilungen des Altertums-Vereines zu Wien (1872). Jeden z dwóch opisywanych przez Plinačka herbów z klasztoru Minorytów w Wiedniu.Zobacz też | edytuj kod
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- R. Jurzak: Genealogia dynastyczna.
- F. Piekosiński: Heraldyka polska wieków średnich.
- Miesięcznik Heraldyczny, Nr 6, 1930.
- Herby szlacheckie. Herb Świerczek i herbowni. (pol.)
Przypisy | edytuj kod
- ↑ a b Andrzej Kulikowski: Wielki herbarz rodów polskich. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 300 - 301. ISBN 83-7391-523-0.
- ↑ F. Piekosiński "Heraldyka polska wieków średnich", 1889 r.; s. 154-155
- ↑ a b J. Plináček "Znaczenie figury heraldycznej w herbie Świerczek" z:"Miesięcznik Heraldyczny", Nr 6, 1930
- ↑ a b c d Andrzej Kulikowski: Wielki herbarz rodów polskich. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 354. ISBN 83-7391-523-0.
OryginałEdytujHistoria i autorzy
