2 Syberyjski Pułk Piechoty

83 Pułk Strzelców Poleskich w encyklopedii

83 Pułk Strzelców Poleskich im. Romualda Traugutta (83 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego.

Spis treści

• 1 Formowanie pułku i zmiany organizacyjne
• 2 Pułk w okresie pokoju
• 3 Kampania wrześniowa
• 4 Strzelcy polescy
  • 4.1 Obsada personalna w 1939 roku
• 5 Symbole pułku
• 6 Uwagi
• 7 Przypisy
• 8 Bibliografia

Formowanie pułku i zmiany organizacyjne | edytuj kod

16 lipca 1920 roku w Grupie został sformowany 2 Syberyjski pułk piechoty^[1]. 14 października 1921 roku oddział został przemianowany na 83 Syberyjski pułk piechoty, a 10 marca 1922 roku na 83 pułk piechoty.

Pułk w okresie pokoju | edytuj kod

Pułk stacjonował w garnizonie Kobryń^[2], na terenie Okręgu Korpusu Nr IX^[3]. Wchodził w skład 5 Dywizji Strzelców Polskich (1919–1920), Brygady Syberyjskiej (1920–1921) i 30 Poleskiej Dywizji Piechoty (1921–1939).

19 maja 1927 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski ustalił i zatwierdził dzień 14 sierpnia, jako datę święta pułkowego^[4].

Na podstawie rozkazu wykonawczego Ministerstwa Spraw Wojskowych do Departamentu Piechoty o wprowadzeniu organizacji piechoty na stopie pokojowej PS 10-50 z 1930 roku, w Wojsku Polskim wprowadzono trzy typy pułków piechoty. 83 pułk piechoty zaliczony został do typu I pułków piechoty (tzw. „normalnych”). W każdym roku otrzymywał około 610 rekrutów. Stan osobowy pułku wynosił 56 oficerów oraz 1500 podoficerów i szeregowców. W okresie zimowym posiadał batalion starszego rocznika, batalion szkolny i skadrowany, w okresie letnim zaś batalion starszego rocznika i dwa bataliony poborowych^[5].

Kampania wrześniowa | edytuj kod

W kampanii wrześniowej 1939 walczył w składzie macierzystej dywizji (Armia „Łódź”)^[6].

Strzelcy polescy | edytuj kod

• kpt. / płk piech. Józef Werobej (VIII 1920 – 26 X 1931 → dyspozycja dowódcy OK IX)
• ppłk piech. Jan Aleksander Klein (26 X 1931 – 1936 → komendant PKU Tarnopol)
• ppłk dypl. Adam Nadachowski (1936 – 1939)

• mjr piech. Kazimierz Tadeusz Majewski (10 VII 1922 – IV 1928 → zastępca dowódcy 73 pp)
• ppłk piech. Franciszek Sobolewski (IV 1928 – III 1930 → komendant PKU Łódź Miasto I^[8])
• ppłk piech. Marian Hyla (31 III 1930 – 23 III 1932 → komendant PKU Słonim)
• ppłk piech. Andrzej Bogacz (od 23 III 1932)
• ppłk piech. Władysław Seweryn (1939)

Obsada personalna w 1939 roku | edytuj kod

Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku^[11][a]:

• dowódca pułku – płk dypl. Adam Tadeusz Nadachowski
• I z-ca dowódcy – ppłk Władysław Seweryn
• adiutant – kpt. Stefan Szerard
• starszy lekarz – mjr dr Hipolit Gibiński
• młodszy lekarz – vacat
• II z-ca dowódcy (kwatermistrz) – mjr Michał Leszczak
• oficer mobilizacyjny – kpt. Wiktor Górski
• z-ca oficera mobilizacyjnego – kpt. Piotr Kabata
• oficer administracyjno-materiałowy – kpt. adm. (piech.) Feliks Aleksander Pawłowski
• oficer gospodarczy – por. int. Jan Wojas
• oficer żywnościowy – por. adm. (piech.) Wacław Stelmaszczuk
• dowódca kompanii gospodarczej i oficer taborowy – por. tab. Leon Alojzy Nowerski
• kapelmistrz – por. adm. (kapelm.) Jan Węgrzyn
• dowódca plutonu łączności – por. Leon Nowakowski
• dowódca plutonu pionierów – por. Stanisław Włodzimierz Sywula
• dowódca plutonu artylerii piechoty – por. art. Bronisław Makowski
• dowódca plutonu ppanc. – por. Zygmunt Dmitruk
• dowódca oddziału zwiadu – por. Stanisław Maksimowicz

• dowódca batalionu – mjr Stefan Gieranowski
• dowódca I kompanii – por. Antoni Bieroń
• dowódca plutonu – ppor. Jan Bąk
• dowódca 2 kompanii – kpt. Tadeusz Jan Nowakowski
• dowódca plutonu – ppor. Bronisław Szejko
• dowódca plutonu – ppor. Henryk Miedzowski
• dowódca 3 kompanii – kpt. Kazimierz Slizewicz
• dowódca plutonu – ppor. Franciszek Bolesław Magiera
• dowódca plutonu – ppor. Stanisław Józef Janczak
• dowódca 1 kompanii km – kpt. Henryk Tober
• dowódca plutonu – por. Remigiusz Gordon
• dowódca plutonu – ppor. Józef Socha

• dowódca batalionu – mjr Stanisław II Kalinowski
• dowódca 4 kompanii – por. Klemens Kaczorowski
• dowódca 5 kompanii – kpt. Czesław Barański
• dowódca plutonu – ppor. Stanisław Wójcik
• dowódca plutonu – ppor. Stanisław Marian Ostaszewski
• dowódca 6 kompanii – por. Witold Zamiechowski
• dowódca plutonu – ppor. Waldemar Drejer
• dowódca 2 kompanii km – kpt. Władysław Sroczyński
• dowódca plutonu – por. Zygmunt Mikołajewski
• dowódca plutonu – ppor. Stanisław Barzdo

• dowódca batalionu – mjr Mieczysław Edmund Olęderczyk
• dowódca 7 kompanii – kpt. Kazimierz Stanisław Rady
• dowódca plutonu – ppor. Wiktor Bielowicz
• dowódca 8 kompanii – kpt. Jan Tyczyno
• dowódca plutonu – ppor. Kazimierz Wagner
• dowódca 9 kompanii – kpt. Antoni Benedykt Łukasz Krzysztoporski
• dowódca plutonu – por. Jerzy Tadeusz Kokiński
• dowódca plutonu – ppor. Jan Tadeusz Bergier
• dowódca 3 kompanii km – p.o. por. Adam Szuba
• na kursie – por. Józef Szkuta
• odkomenderowany – por. Eugeniusz Ryszard Śmiałowski

• dowódca – kpt. Marian Scisłowski
• dowódca plutonu – por. Karol Kucharczyk

• kmdt obwodowy PW – kpt. adm. (piech.) Franciszek Pietrzkiewicz
• kmdt powiatowy PW Kobryń – ppor. kontr. piech. Bernard Dietrich
• kmdt powiatowy PW Drohiczyn – por. kontr. piech. Stanisław Mrozek

Symbole pułku | edytuj kod

7 czerwca 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski dekretem L. 692.23 zatwierdził chorągiew 83 pp^[14].

14 sierpnia 1923 roku w Kobryniu biskup polowy Stanisław Gall wręczył pułkowi chorągiew ufundowaną przez społeczeństwo ziemi słonimskiej^[6]. Sztandar zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach już po wojnie^[15]

8 listopada 1928 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził wzór i regulamin odznaki pamiątkowej 83 pp^[16]. Odznaka o wymiarach 40x40 mm ma kształt równoramiennego krzyża o ramionach pokrytych zieloną emalią. Na środku umieszczona jest tarcza ze srebrnym godłem wz. 1927, okolona biało emaliowanym kołem z napisem „DLA CIEBIE POLSKO” i „DLA TWOJEJ CHWAŁY”. Na ramionach krzyża wpisano: pierwotną nazwę pułku „2 SYB”, rok powstania „1918” i ustanowienia odznaki „1928” oraz obecny numer i inicjały „83.p.p.”. Ramiona krzyża złączone są odcinkami koła połączonymi z tarczą środkową złotymi literami „S”. Jednoczęściowa – oficerska, wykonana w srebrze, emaliowana. Wykonawcą odznaki był Wiktor Gontarczyk z Warszawy^[2].

Uwagi | edytuj kod

1. ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939^[12].

Przypisy | edytuj kod

1. ↑ Scholze-Srokowski i Daniszewski 1930 ↓, s. 26.
2. ↑ ^{a b} Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 132.
3. ↑ Almanach Oficerski 1923/24 ↓, s. 52.
4. ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 16 z 19 maja 1927 roku, poz. 174.
5. ↑ Jagiełło 2007 ↓, s. 63–65.
6. ↑ ^{a b} Satora 1990 ↓, s. 155.
7. ↑ Prugar-Ketling (red.) 1992 ↓, metryka.
8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
9. ↑ Scholze-Srokowski i Daniszewski 1930 ↓, s. 43.
10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 243.
11. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 647–648, 682.
12. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
13. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 647–648.
14. ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z 13 listopada 1923 roku, poz. 555.
15. ↑ Satora 1990 ↓, s. 156–157.
16. ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 31 z 8 listopada 1928 roku, poz. 338.

Bibliografia | edytuj kod

• Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24 zeszyt 2, dział III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
• Zdzisław Jagiełło: Piechota Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Bellona, 2007. ISBN 978-83-11-10206-4.
• Bronisław Prugar-Ketling (red.): Księga chwały piechoty. Warszawa: Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona, 1992.
• Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Włodzimierz Scholze-Srokowski, Michał Daniszewski: Zarys historji wojennej 83-go Syberyjskiego pułku piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.

Na podstawie artykułu: "2 Syberyjski Pułk Piechoty" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy