7 Dywizjon Artylerii Konnej w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania 29 lipca – 3 sierpnia 1920 Bitwa pod Komarowem Artyleria konna Wojska Polskiego w 1939 przed wybuchem II wojny światowej Wielkopolska BK w 1938 Święto 7 dak 7 czerwca 1936 – defilada Święto 7 dak w Poznaniu – defilada kawalerzystów, czerwiec 1930 XV rocznica powstania 7 dak w Poznaniu. D-ca płk Mikołaj Łapicki odznacza oficerów odznaką pułkową XV rocznica powstania 7 dak w Poznaniu; czerwiec 1934. Fragment defilady – dywizjon w galopie. XV rocznica powstania 7 dak w Poznaniu. Święto pułkowe – ćwiczenia - armata polowa 75 mm wz.1902/26 W tych koszarach stacjonował dywizjon (stan z 2009 roku)
7 Dywizjon Artylerii Konnej (7 dak) – oddział artylerii konnej Armii Wielkopolskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.
Spis treści
Historia | edytuj kod
16 marca 1919, w Poznaniu, podpułkownik Witold Majewski wykonując rozkaz Inspekcji Artylerii Wielkopolskiej rozpoczął formowanie jednostki dywizjonu artylerii konnej.
Już w 1920 roku zatwierdzono jego pełną nazwę 7 dywizjon artylerii konnej Wielkopolskiej[1]. W dwudziestoleciu międzywojennym stacjonował na terenie Okręgu Korpusu Nr VII[2] w garnizonie Poznań.
Święto dywizjonu obchodzono 2 czerwca[3]. W 1921 roku funkcjonował w strukturze 3 pułku strzelców konnych[4]. Pod względem wyszkolenia pododdział podlegał dowódcy 7 Grupy Artylerii.
5 sierpnia 1938 roku w 7 Szpitalu Okręgowym w Poznaniu zmarł kapitan Jerzy Antropow (ur. 4 stycznia 1883 roku), odznaczony między innymi Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, autor „Zarysu historji wojennej ...”[5][6].
24 sierpnia 1939 roku dywizjon rozpoczął mobilizację. W ciągu dwóch dni osiągnął pełne stany etatowe. 1 września dywizjon zajął pozycje obronne w ugrupowaniu brygady w rejonie Śremu[7].
W kampanii wrześniowej 1939 dywizjon, złożony z trzech baterii i kolumny amunicyjnej, walczył w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Za kampanię dywizjon został odznaczony orderem Virtuti Militari[8].
Wielkopolscy konni artylerzyści | edytuj kod
Z tym tematem związana jest kategoria: Żołnierze 7 Dywizjonu Artylerii Konnej.- ppłk / płk art. Witold Majewski (16 III 1919 – 26 III 1921)
- mjr art. Stanisław Turski (10 V 1921[9] – V 1922)
- mjr art. dr Włodzimierz Dembiński (V 1922 – III 1924)
- mjr / płk art. Zygmunt Łakiński (III 1924 – IV 1934)
- ppłk dypl. art. Mikołaj Łapicki (IV 1934 – XI 1935)
- ppłk dypl. art. Andrzej Czerwiński (XI 1935 – II 1938)
- ppłk art. Ludwik Sawicki (II 1938 – IX 1939)
- mjr art. Andrzej Zagrojski (1923)
- mjr art. Mieczysław Kułakowski (do VIII 1939)
Obsada personalna w 1939 roku | edytuj kod
Obsada personalna i struktura organizacyjna w marcu 1939 roku[10][a]:
- dowódca dywizjonu – ppłk Ludwik Sawicki
- I zastępca dowódcy – mjr Mieczysław Kułakowski
- adiutant – por. Witalis Stanisław Krystek
- lekarz medycyny – kpt. lek. Cyryl Gubarewski
- lekarz weterynarii – kpt. Janusz Majewski
- oficer zwiadowczy – por. Władysław Wojciech Fazan
- II zastępca dowódcy (kwatermistrz) – kpt. Paweł Dąbski-Nerlich
- oficer mobilizacyjny – kpt. Stanisław Bystydzieński
- oficer administracyjno-materiałowy – kpt. Jan Dłużniewski
- oficer gospodarczy – kpt. int. Władysław Alfons Janowski
- oficer żywnościowy – por. Jerzy Góralski
- dowódca plutonu łączności – por. Adam Stanisław Chmiel
- dowódca szkoły podoficerskiej – kpt. Wiktor Olszewski
- dowódca plutonu – ppor. Bolesław Borzęcki
- dowódca plutonu – ppor. Jerzy Leszek Terlecki
- dowódca 1 baterii – kpt. Edward Józef Nagórski
- dowódca 2 baterii – kpt. Eustachy Edward Misiewski
- dowódca 3 baterii – por. Józef Korczakowski
- dowódca plutonu – ppor. Zbigniew Jan Wierzbicki
- dowódca dywizjonu – ppłk art. Ludwik Sawicki
- adiutant – por. Witalis Krystek
- oficer zwiadu – kpt. Paweł Dąbski-Nerlich
- oficer obserwacyjny – ppor. Jerzy Leszek Terlecki
- oficer łącznikowy – ppor. Maciej Kurnatowski
- oficer łączności – por. Adam Chmiel
- oficer gospodarczy – kpt. Alfons Janowski
- oficer broni i gazów – por. Jerzy Góralski
- oficer żywnościowy – ppor. Stefan Śmigielski
- lekarz – kpt. lek. Cyryl Gubarewski
- lekarz weterynarii – kpt. lek. wet. Janusz Majewski
- dowódca – kpt. Edward Nagórski
- oficer ogniowy – por. Bohdan Kolszewski
- oficer zwiadowczy – ppor. Bolesław Borzęcki
- dowódca I plutonu – ppor. Władysław Sobieszczański
- działonowy 1 działonu – kpr. Jasiński
- dowódca II plutonu – ppor. Bohdan Trąmpczyński
- szef baterii – ogn. Franciszek Piasecki
- dowódca – kpt. Wiktor Olszewski
- oficer ogniowy – por. Władysław Fazan
- oficer zwiadowczy – ppor. Zygmunt Nowakowski
- dowódca I plutonu – ppor. Stanisław Kasznica
- działonowy 1 działonu – kpr. Władysław Sikora
- dowódca II plutonu – ppor. Marian Idziński
- podoficer zaprzęgowy – ogn. Ryszard Ćwikliński
- podoficer telefoniczny – kpr. Jan Danielak
- dowódca 3 baterii – por. Józef Korczakowski
- oficer ogniowy – ppor. Zbigniew Wierzbicki
- oficer zwiadowczy – ppor. Wacław Micuta
- dowódca I plutonu – ppor. Jan Kasznica
- dowódca II plutonu – ppor. Jan Wiland
- działonowy 3 działonu – kpr. Henryk Przybysz
- podoficer telefoniczny – kpr. Leon Raszke
- dowódca patrolu telefonicznego – kpr. pchor. Leon Jankowski
- strzelniczy – plut. Stanisław Wysocki
- dowódca – ppor. Janusz Zaremba
- zastępca dowódcy – chor. Stanisław Krzyśko
- dowódca plutonu – kpr. Stefański
- dowódca – ppor. rez. Jan Nowaczyński
- zastępca dowódcy – plut. Stanisław Mieloszyk
Ponadto Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari za wojnę obronną 1939 odznaczeni zostali:
- kpr. Feliks Cejba
- bomb. Mieczysław Piechocki
- kan. Czesław Grochowski
- kan. Józef Kanarecki
Kawalerowie Virtuti Militari | edytuj kod
Żołnierze dywizjonu odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari za wojnę 1918–1920[12][13]:
ppor. Józef Bogdański ppor. Stanisław Dębiński kan. Władysław Gwizdał kpr. Kazimierz Kaczmarek pchor. Józef Kalczyński wchm. Franciszek Król plut. Józef Królikowski wchm. Stanisław Krzyśko por. Alfred Milewski kan. Antoni Nowak kan. Bronisław Nowotny kpr. Stanisław Paciorkiewicz bomb. Hieronim Ratajczyk kpr. Antoni Skrzynecki plut. Jan Skrzypczyk por. Jerzy Suzin kan. Kazimierz Zbierski wchm. Szczepan ŻurekSymbole dywizjonu | edytuj kod
24 listopada 1937 Prezydent RP zatwierdził wzór sztandaru dla 7 dak[14]. 29 czerwca 1938, w Poznaniu, gen. dyw. Juliusz Rómmel wręczył jednostce sztandar ufundowany przez społeczeństwo Wielkopolski[15].
Od 20 maja 1922 oficerom i żołnierzom mogły być nadawane odznaki pamiątkowe artylerii konnej, wspólne dla wszystkich dywizjonów.
Uwagi | edytuj kod
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[11].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Dobrowolski 2013 ↓, s. 46.
- ↑ Almanach oficerski 1923/24 ↓, s. 60.
- ↑ Galster 1975 ↓, s. 91.
- ↑ Giętkowski 2001 ↓, s. 67.
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 216, s. 4, 1938-08-07. Warszawa.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 423, 472.
- ↑ Giętkowski 2001 ↓, s. 269.
- ↑ Zarządzenie gen. W. Andersa z 11 listopada 1966 r. Instytut Polski i Muzeum im. gen Sikorskiego w Londynie, sygn. A XII 77
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 21 maja 1921 roku, s. 965.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 763.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Antropow 1928 ↓, s. 24.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 107-108.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 16 z 14 grudnia 1937, poz. 199.
- ↑ Satora 1990 ↓, s. 318.
Bibliografia | edytuj kod
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Roman Abraham: Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07712-6.
- Jerzy Antropow: Zarys historii wojennej 7-go dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Piotr Dobrowolski: Wielka księga kawalerii polskiej 1918–1939. Dywizjony artylerii konnej. T. 41. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2013. ISBN 978-83-7769-885-3.
- Karol Firich, Stanisław Krzysik, Tadeusz Kutrzeba, Stanisław Müller, Józef Wiatr: Almanach oficerski na rok 1923/24 zeszyt 2, dział III. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1923.
- Karol Lucjan Galster: Księga Pamiątkowa Artylerii Polskiej 1914-1939. Londyn: Nakładem Koła Oficerów Artylerii Polskiej na Obczyźnie, 1975.
- Mirosław Giętkowski: Artyleria konna Wojska Polskiego 1918–1939. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001. ISBN 83-7174-823-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Kazimierz Satora: Opowieści wrześniowych sztandarów. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990. ISBN 83-211-1104-1.
- "Księga jazdy polskiej": pod protektoratem marsz. Edwarda Śmigłego–Rydza. Warszawa 1936. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1993
- Piotr Bauer,Bogusław Polak "Armia Poznań w wojnie obronnej 1939",Wydawnictwo Poznańskie 1983
- Bogusław Polak [red.]: Lance do boju. Szkice historyczne z dziejów jazdy wielkopolskiej X wiek – 1945 r.. Poznań: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986. ISBN 83-03-01373-4.
OryginałEdytujHistoria i autorzy
