Aberracja chromatyczna w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Powstawanie aberracji chromatycznej (1) i jej korekcja (2) Górne zdjęcie zrobione jest przy użyciu obiektywu o wysokiej jakości - aberracja praktycznie nie występuje. Dolne zdjęcie zrobiono po nałożeniu dodatkowego obiektywu szerokokątnego
_-_enlargement.jpg){kind=link}
Aberracja chromatyczna, chromatyzm – cecha soczewki lub układu optycznego wynikająca z różnych odległości ogniskowania (ze względu na różną wartość współczynnika załamania) dla poszczególnych barw widmowych światła (różnych długości fali światła). W rezultacie występuje rozszczepienie światła, które widoczne jest na granicach kontrastowych obszarów pod postacią kolorowej obwódki (zobacz zdjęcie obok).
Aberracja chromatyczna występuje również w soczewce ludzkiego oka, powodując barwne obwódki (pomarańczowe i niebieskie) wokół ciemnych przedmiotów na jasnym tle. W przypadku układów optycznych (teleskopy, obiektywy fotograficzne itp.) jest to wada pogarszająca jakość odwzorowania.
Korekcja chromatyzmu | edytuj kod
Ten typ deformacji obrazu po raz pierwszy został skorygowany, w dużym stopniu, w układzie soczewek o nazwie achromat wynalezionym przez Anglika Johna Dollonda (1706–1761) w Anglii.
Czarno-biała fotografia | edytuj kod
Zjawisko to jest znane również w fotografii czarno-białej. Nie występują tam co prawda kolory, ale aberracja chromatyczna wywołuje nieostrość obrazu. Jego korekcję można osiągnąć poprzez:
- zastosowanie apochromatu,
- użycie odpowiedniego filtru kolorowego o wąskim pasmie przepustowości,
- odpowiednie konwertowanie pojedynczych kanałów koloru do kanału czarno-białego.
Niektóre z tych metod wymagają jednak zwiększenia czasu ekspozycji.
Zobacz też | edytuj kod
OryginałEdytujHistoria i autorzy
