Aleksander Pietraszkiewicz

Aleksander Pietraszkiewicz w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Aleksander Pietraszkiewicz, ros. Александр Федорович Петрашкевич (ur. 18 lipca 1918 w Ostroszapkach w powiecie Tołoczyn) – Białorusin, major Armii Czerwonej i UB.


Ранения и контузии: в 1940 г. в голову на Финском фронте, под Ржевом в грудь, в Сувалках в ногу. Skończył dwie klasy szkoły średniej. Od 1938 służył w Armii Czerwonej, w 1939 ukończył szkołę oficerską.

Od grudnia 1939 brał udział w wojnie sowiecko-fińskiej jako dowódca plutonu w rejonie uchtińskim; 12 marca 1940 został ranny w głowę, do maja 1941 przebywał w szpitalu. Następnie do czerwca 1941 był dowódcą plutonu samochodowego, do lutego 1942 dowódcą Eskadronu Specjalnego Oddziału Sztabu Armii i do września 1942 dowódcą kompanii zwiadu dywizji piechoty.

Od września 1942 do stycznia 1943 ponownie ukończył kurs w szkole oficerskiej Frontu Zachodniego.

Do kwietnia 1944 pełnił służbę w oddziale rozpoznawczym dywizji, a od kwietnia do lipca 1944 był szefem zwiadu dywizji. Od lipca do września 1944 był na stanowisku dowódcy pułku piechoty. Pod Rżewem został ranny w pierś.

1 września 1944 skierowany do Wojska Polskiego, początkowo jako zastępca szefa Wydziału I Zwiadu Sztabu Głównego WP, a od 22 października 1944 jako zastępca szefa zwiadu I Brygady Zaporowej. Od 18 lutego 1945 dowódca grupy manewrowej w tej brygadzie, w kwietniu 1945 na leczeniu w Szpitalu Garnizonowym Wojska Polskiego Nr 2 w Lublinie (w Suwałkach został ranny w nogi).

Po leczeniu został przeniesiony do WUBP w Lublinie, do listopada 1945 na stanowisko zastępcy szefa Wydziału I do Walki z Bandytyzmem i do 1 kwietnia 1946 szefa tego Wydziału. Od kwietnia 1946 do lipca 1947 na identycznym stanowisku w WUBP w Bydgoszczy[1].

W 1947 zwolniony ze służby, powrócił do ZSRR.

Członek WKP(b) i PPR.

Odznaczony Orderem Wojny Ojczyźnianej, Orderem Czerwonej Gwiazdy, Medalem za Obronę Moskwy, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Medalem za Zwycięstwo nad Niemcami i Odznaką Grunwaldzką[2].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Петрашкевич Александр Федорович. moypolk.ru Бессмертный полк
  2. ↑ zdjęcie w mundurze majora z odznaczeniami

Bibliografia | edytuj kod

  • Rok pierwszy. Powstanie i działalność aparatu bezpieczeństwa publicznego na Lubelszczyźnie (lipiec 1944 - czerwiec 1945), Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2004.
  • Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza, t. I, Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2005.

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Aleksander Pietraszkiewicz" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy