Andrzej Czarnecki (kawalkator) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Wizerunek herbu Andrzeja Czarneckiego według Juliusza Ostrowskiego
Andrzej Czarnecki herbu własnego – szlachcic polski, kawalkator.
Urodził się w 1566. Pochodził z niemieckiego rodu hrabiów de Lailigen[1], był synem Andrzeja i Teresy Turowskiej. Jego dziad był gubernatorem Budy, dostał się do niewoli tureckiej i został stracony w Konstantynopolu. Ojciec Andrzeja spędził w niewoli otomańskiej 24 lata, po czym osiadł w Rzeczypospolitej.
Andrzej Czarnecki był kawalkatorem na dworze Zygmunta III Wazy, uczył jazdy konnej królewicza Władysława. Wziął udział w wojnie polsko-rosyjskiej (1609–1618). Odznaczył się podczas oblężenia Smoleńska. W 1611 po zdobyciu miasta przez wojska Rzeczypospolitej został nobilitowany[2], zezwolono na używanie dawnego herbu jego rodu. Do wizerunku herbu dodano dwie wieże, z których wystaje ręka z gotowym do uderzenia mieczem.
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Adam Boniecki, Artur Reiski, Herbarz polski, Wydawca: skład główny Gebethner i Wolff, Warszawa 1900, s.291
- ↑ A. Wajs, Materiały genealogiczne, nobilitacje, indygenaty w zbiorach Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie, Warszawa 1995, s.32
OryginałEdytujHistoria i autorzy
