Andrzej Mularczyk w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaAndrzej Edward Mularczyk (ur. 13 czerwca 1930 w Warszawie) – polski pisarz, scenarzysta filmowy, autor reportaży, twórca słuchowisk radiowych.
Spis treści
- 1 Życiorys
- 2 Antologia
- 3 Filmografia (scenariusz)
- 4 Odznaczenia i wyróżnienia
- 5 Przypisy
- 6 Bibliografia
Życiorys | edytuj kod
Miejscem jego debiutu literackiego było konspiracyjne pismo „Dźwigary”, które zamieściło jego publikację (anonimowo) w 1943. Po wojnie w 1949 rozpoczął działalność dziennikarską, jednocześnie studiując na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Studia te ukończył w 1955, w tym samym roku wstępując do Związku Literatów Polskich. W latach 1948–1955 był członkiem ZMP[1].
W 1953 nawiązał współpracę z Polskim Radiem, a w 1955 został tam zatrudniony na stałe[2]. Był reporterem i publicystą tygodnika „Świat”. W 1964 został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W latach 1970–1977 pracował jako kierownik literacki w Zespole Filmowym Iluzjon. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiej Akademii Filmowej.
Wśród około 40 filmów powstałych na podstawie jego scenariuszy znalazły się trylogia Sami swoi, Nie ma mocnych, Kochaj albo rzuć, a także serial telewizyjny Dom. Współtworzył również scenariusz do filmu Katyń Andrzeja Wajdy[3], jest autorem publikacji Post mortem: Katyń – opowieść filmowa poświęconej zbrodni katyńskiej. Pod pseudonimem Andrzej Jurek wspólnie z Jerzym Janickim napisał scenariusz filmu Liczę na wasze grzechy.
Jest bratem pisarza Romana Bratnego.
Antologia | edytuj kod
W 2006 nakładem toruńskiego Wydawnictwa Adam Marszałek ukazała się drukiem tekstowa antologia ze scenariuszami słuchowisk Andrzeja Mularczyka, zatytułowana Cicho, szeptem i na ucho[4], będąca pierwszą częścią serii Słuchowiska Polskiego Radia[4]. Na zbiór złożyły się oryginalne teksty piętnastu słuchowisk emitowanych na antenie Polskiego Radia w latach 1981–2005 i wyprodukowanych przez Teatr Polskiego Radia[4]:
- Z głębokości wód,
- W każdą pierwszą niedzielę,
- Goryl, czyli ostatnie zadanie,
- Dom na kościach, czyli do zobaczenia nasza nadziejo,
- Cyrk odjechał, lwy zostały,
- Oszołom,
- Solo na trąbkę,
- Wolny pies Iwan,
- Ta piękna, co zeszła na psy,
- Radosna orkiestra wiecznego spoczynku,
- Drugi brzeg, czyli pan młody w żałobie,
- Bolero,
- Cicho, szeptem i na ucho,
- Koniec świata jest co dzień,
- Happening, czyli nocna komedia z karawanem w tle.
Filmografia (scenariusz) | edytuj kod
- 1958: Miasteczko
- 1964: Przerwany lot
- 1966: Ktokolwiek wie...
- 1967: Sami swoi
- 1967: Julia, Anna, Genowefa...
- 1971: Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni...
- 1971: Na przełaj
- 1973: Sobie król
- 1973: Droga
- 1974: Nie ma mocnych
- 1974: Cień tamtej wiosny
- 1974: Głowy pełne gwiazd
- 1975: Niespotykanie spokojny człowiek
- 1976: Ostatnie takie trio
- 1977: Kochaj albo rzuć
- 1978: Rodzina Połanieckich
- 1978: Wielki podryw
- 1980: Dom
- 1982: Wyjście awaryjne
- 1982: Jest mi lekko
- 1983: Marynia
- 1986: Rykowisko
- 1988: Pięć minut przed gwizdkiem
- 1988: Cesarskie cięcie
- 1989: Goryl, czyli ostatnie zadanie...
- 1994: Jest jak jest
- 1999: Wrota Europy
- 2004: Cudownie ocalony
- 2007: Katyń (z Andrzejem Wajdą)
- 2010: Blondynka
- 2016: Powidoki
Odznaczenia i wyróżnienia | edytuj kod
- 1975 – Złoty Krzyż Zasługi
- 1975 – Zasłużony Działacz Kultury
- 1988 – Nagroda I stopnia Ministra Obrony Narodowej w dziedzinie literatury
- 1989 – Prix Italia w kategorii fikcja za scenariusz słuchowiska radiowego Z głębokości wód
- 1996 – Prix Italia w kategorii fikcja za scenariusz słuchowiska radiowego Cyrk odjechał, lwy zostały
- 1996 – Nagroda główna Ostankino Prize '96 za Balkon przy głównej ulicy[5]
- 1996 – Honorowy Wielki Splendor[6]
- 2005 – Diamentowy Mikrofon (za wszechstronną twórczość radiową, szczególnie w dziedzinie dramaturgii oraz za współtworzenie przez 45 lat wyjątkowej powieści radiowej W Jezioranach[2]
- 2010 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[7]
- 2011 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi dla Polskiego Radia)[8]
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 646. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ a b Warszawa. Diamentowy Mikrofon dla Andrzeja Mularczyka. e-teatr.pl, 2005-02-12. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Katyń według Wajdy. onet.pl, 2005-11-21. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ a b c Andrzej Mularczyk – Cicho, szeptem i na ucho. polskieradio.pl, 2011-02-02. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Teatr Polskiego Radia. teatry.art.pl, 2006-09-28. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Wielki Splendor – nagrody Teatru Polskiego Radia wręczone. prsa.com.pl, 2008-12-01. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Galowy Wieczór Wydawców. ksiazka.net.pl, 2010-05-14. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 81).
Bibliografia | edytuj kod
- Andrzej Mularczyk w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2016-10-10].
- Andrzej Mularczyk – wszystkie utwory. e-teatr.pl. [dostęp 2015-04-05].
- Andrzej Mularczyk w bazie Filmweb. [dostęp 2015-04-05].
