Anguilla w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaAnguilla – wyspa na Morzu Karaibskim w archipelagu Wysp Nawietrznych (Małe Antyle), terytorium zależne Wielkiej Brytanii. Składa się z wysp Anguilla (88 km²), Sombero (5 km²) oraz kilku mniejszych. Najbliższym obcym terytorium jest oddalona o około 7 km na południe wyspa Sint Maarten/Saint-Martin należąca po części do Francji i Holandii. Głównymi produktami eksportowymi są homary i sól.
Spis treści
Ustrój polityczny | edytuj kod
Anguilla jest terytorium zamorskim Wielkiej Brytanii (overseas territory of the UK) o szerokiej autonomii wewnętrznej. Posiada własny jednoizbowy parlament – Izbę Zgromadzenia (House of Assembly), w której zasiada 11 osób, w tym 7 wybieranych w wyborach powszechnych. Przedstawicielem egzekutywy jest Rada Wykonawcza (Executive Council), której 2/3 składu wybierane jest spośród członków Izby Zgromadzenia przez gubernatora, który z kolei desygnowany jest na swoje stanowisko przez monarchę brytyjskiego.
Geografia | edytuj kod
Osobny artykuł: Geografia Anguili.Anguilla zbudowana jest z wapieni koralowych. Ukształtowanie pionowe pozbawione jest różnorodności. Przeważają płaskie niziny. Najwyższym wzniesieniem jest Crocus Hill (65 m n.p.m.). Na wyspie panuje klimat równikowy wilgotny modelowany przez pasat północno-wschodni.
Historia | edytuj kod
Wyspa odkryta w 1493 przez Krzysztofa Kolumba. Ze względu na kształt otrzymała łacińska nazwę Anguilla, czyli węgorz. Od 1650 kolonia angielska. Od 1882 do 1967 (a formalnie do 1980) administrowana razem z wyspami Saint Kitts i Nevis. Po utworzeniu przez Brytyjczyków 27 lutego 1967 Stowarzyszonego Państwa Saint Kitts-Nevis-Anguilla doszło do gwałtownych demonstracji ludności, rozbrojono kilkunastoosobowy oddział policji i zmuszono go do opuszczenia wyspy. Przeprowadzono referendum w sprawie oddzielenia się od St. Kitts i Nevis i 12 lipca 1967 roku przywódca ruchu separatystycznego Peter Adams, proklamował niepodległość wyspy. W dniu 6 lutego 1969 proklamowano republikę, ale już 19 marca armia brytyjska dokonała inwazji i przywrócono stan jaki istniał przed rebelią. 10 lutego 1976 wyspa otrzymała autonomię, a od 19 grudnia 1980 jest samodzielną dependencją zarządzaną przez gubernatora i posiada własny rząd.
Demografia | edytuj kod
Osobny artykuł: Demografia Anguilli.Czarnoskórzy stanowią 90,1% populacji, rasy mieszane (głównie Mulaci) 4,6%, biali 3,7% a pozostali 1,5%[3].
Religie | edytuj kod
Struktura religijna kraju w 2015 roku, według The Association of Religion Data Archives[4]:
- protestanci – 77% (głównie: anglikanie, metodyści, zielonoświątkowcy, adwentyści dnia siódmego i baptyści[5]),
- katolicy – 6,9%, Osobny artykuł: Diecezja Saint John’s – Basseterre.
- brak religii – 3,8%,
- świadkowie Jehowy – 1,1%[5], Osobny artykuł: Świadkowie Jehowy na Anguilli.
- bahaiści – 1%,
- hinduiści – 0,4%,
- muzułmanie – 0,3%,
- żydzi – 0,1%,
- inne religie – 0,5%,
- nieokreśleni – 9%.
Emisja gazów cieplarnianych | edytuj kod
Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Anguilli wyniosła w 1990 roku 0,008 Mt, z czego 0,006 Mt stanowiła emisja dwutlenku węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 734 kg dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 32 kg. Od tego czasu emisje rosną w nieregularnym tempie, z przejściowymi spadkami. Głównym źródłem emisji przez cały czas był transport. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 0,029 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 1,897 t i w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 87 kg[6].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Countries An-Az, rulers.org [dostęp 2017-11-21] .
- ↑ The World Factbook – Central Intelligence Agency, cia.gov [dostęp 2017-10-03] (ang.).
- ↑ CIA Factbook
- ↑ Anguilla, The ARDA [dostęp 2019-07-13] .
- ↑ a b Central America :: Anguilla — The World Factbook – Central Intelligence Agency, www.cia.gov [dostęp 2019-07-13] .
- ↑ Anguilla, [w:] F.F. Monforti-Ferrario F.F. i inni, Fossil CO2 and GHG emissions of all world countries. 2019 report – Study [pdf], Luksemburg: Publications Office of the European Union, 2019, s. 42, DOI: 10.2760/687800, ISBN 978-92-76-11100-9 (ang.).
