Antonio Guzmán Blanco

Antonio Guzmán Blanco w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Antonio Guzmán Blanco (ur. 28 lutego 1829 w Caracas, zm. 20 lipca 1899 w Paryżu) – wenezuelski przywódca wojskowy (caudillo) i dyktator, generał, prezydent Wenezueli w latach 1870-1877, 1879-1884 oraz 1886-1887.

Życiorys | edytuj kod

Jego ojcem był Leocadio Guzmán, dziennikarz i polityk, który wżenił się w zamożną rodzinę Blanco. Podczas wojny domowej Antonio stanął po stronie liberałów. Zdobył poparcie prowincjonalnych caudillos, a jego status umocniło objęcie stanowiska specjalnego komisarza ds. finansów, prowadzącego negocjacje w kwestii pożyczek od banków londyńskich.

W 1870 przejął władzę jako dyktator i przywóca ruchu odrodzenia. Trzy lata później ogłosił się prezydentem. Dowódcą swojej konnej gwardii mianował Augusto Paradesa Lutowskiego[1]. Ograniczył wolność prasy, represjonował opozycję, zaangażował się w walkę z Kościołem, m.in. zagarniając jego dobra, a z wynegocjonowanych przez siebie pożyczek wyciągał zyski, nie niwelując skali ubóstwa. Większą część rządów natomiast poświęcił na przebywanie w Europie i zabieganie o względy tamtejszej arystokracji. Doprowadził jednocześnie do modernizacji kraju. W 1889 przebywający za granicą Guzman został obalony przez zamach stanu. Ostatnie lata spędził na wygnaniu w Paryżu. Jego ciało spoczywa w Panteonie Narodowym.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ POLAK – NACZELNYM WODZEM W WENEZUELI [PDF] [dostęp z dnia: 2016-01-21]

Bibliografia | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Antonio Guzmán Blanco" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy