Barwienie metodą Ziehla-Neelsena

Barwienie metodą Ziehla-Neelsena w encyklopedii

Barwienie metodą Ziehla-Neelsena – w bakteriologii rodzaj techniki diagnostycznej służącej do barwienia prątków (diagnostyka gruźlicy).

Spis treści

• 1 Wykonanie
• 2 Wynik
• 3 Zobacz też
• 4 Przypisy

Wykonanie | edytuj kod

1. na utrwalony rozmaz bakterii na odtłuszczonym szkiełku podstawowym nanosimy barwnik podstawowy (stężona fuksyna karbolowa^[1]) na 15 min. W trakcie barwienia podgrzewamy preparat palnikiem (do tzw. „trzech par”)
2. zlewamy barwnik
3. odbarwiamy preparat w 3% roztworze HCl w etanolu (kwaśny alkohol)
4. spłukujemy wodą destylowaną
5. nanosimy barwnik kontrastowy, np. błękit metylenowy na 10 min
6. spłukujemy wodą destylowaną
7. suszymy preparat na pasku bibuły i przeprowadzamy obserwacje w mikroskopie świetlnym pod powiększeniem 1000x z zastosowaniem imersji

Wynik | edytuj kod

W wyniku barwienia bakterie kwasooporne (prątki) przybierają kolor czerwony pochodzący od fuksyny (nie odbarwiają się one bowiem w kwaśnym alkoholu). Natomiast, śluzy, komórki nabłonka oraz inne bakterie obecne w preparacie bezpośrednim, niekwasooporne, są wrażliwe na działanie kwaśnego alkoholu, odbarwiają się w nim z fuksyny i wybarwiają się na kolor niebieski od błękitu metylenowego.

Metodą tą można też identyfikować promieniowce.

Zobacz też | edytuj kod

• barwienie otoczek bakterii
• barwienie metodą Grama

Przypisy | edytuj kod

1. ↑ Hans Günter Schlegel: Mikrobiologia ogólna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 129. ISBN 83-01-13999-4.

Na podstawie artykułu: "Barwienie metodą Ziehla-Neelsena" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy