Bertrand Russell

Bertrand Russell w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Bertrand Russell w roku 1893

Bertrand Arthur William Russell, 3. hrabia Russell (ur. 18 maja 1872 w Ravenscroft, Walia, zm. 2 lutego 1970 w Penrhyndeudraeth, Walia) – brytyjski filozof, logik, matematyk, działacz społeczny i eseista. Zainicjował w 1954 roku kampanię pokojową Pugwash[1].

Jest uważany za twórcę filozofii analitycznej razem ze swoim poprzednikiem Gottlobem Frege, współpracownikiem G.E. Moore’em oraz uczniem Ludwigiem Wittgensteinem. Uznaje się go za jednego z najlepszych logików dwudziestego wieku. Jego prace miały znaczący wpływ w matematyce, logice, teorii mnogości, lingwistyce, sztucznej inteligencji, kognitywistyce, informatyce oraz filozofii, w szczególności filozofii języka, epistemologii oraz metafizyce[2].

W 1950 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie literatury „w uznaniu jego różnorakich i znaczących pism, w których bronił ideałów humanitarnych i wolności myśli”[3], chociaż sam utrzymywał, że nagrodę otrzymał za książkę „Małżeństwo i moralność” (ang. Marriage and Morals)[4], w której opowiedział się za wolną miłością i swobodą seksualną[5].

Był socjalistą[6], a także ateistą i otwarcie krytykował chrześcijaństwo np. w sławnym eseju Dlaczego nie jestem chrześcijaninem[7]. Za swój pacyfizm trafił do więzienia podczas I wojny światowej[8]. Aferą zakończyło się jego wyrzucenie z Trinity College (Cambridge), co sprawiło, że został przywrócony, jednak później sam zrezygnował[9]. Jego przyjęciu jako wykładowcy filozofii na City College of New York towarzyszyło medialne oburzenie, a nowojorski biskup Kościoła Episkopalnego wytoczył przeciwko niemu postępowanie sądowe, co skończyło się – w Sądzie Najwyższym stanu Nowy Jork (New York Supreme Court) – niekorzystnym dla niego wyrokiem. Sędzia na podstawie napisanych przez Russella książek[a] orzekł, iż jest on „moralnie niezdatny do nauczania filozofii”[10]. Zareagował na to Albert Einstein, który w obronie Russella napisał „wspaniałe osobowości zawsze napotykały na brutalną opozycję miernych umysłów”[11]. Pomimo tych skandali, Russell w 1949 roku otrzymał brytyjski Order Zasługi, a w 1950 nagrodę Nobla w dziedzinie literatury[2].

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Bertrand Russell był najmłodszym z trojga dzieci 2. hrabiego Russell, wnuka księcia Bedford Johna Russella. Jego dziad, lord John Russell, 1. hrabia Russell, był za panowania królowej Wiktorii dwukrotnym premierem Wielkiej Brytanii. Rodzina Russell była jedną z najbardziej wpływowych i najszacowniejszych w Imperium, z tytułem książęcym i wielowiekową historią.

Gdy Bertrand miał dwa lata, zmarły jego matka i siostra, kiedy miał cztery – ojciec. Chłopca, razem z jego starszym bratem, oddano na wychowanie do babki, hrabiny Russell. Postarała się ona dla wnuków o najlepsze guwernantki i najlepszych nauczycieli domowych. Ci ostatni wszczepili małemu Bertrandowi zamiłowanie do matematyki. W latach 1890–1897 studiował w Trinity College University of Cambridge.

Dorobek | edytuj kod

Bertrand Russell był współtwórcą i animatorem, wspólnie z Alfredem N. Whiteheadem, programu logicyzacji matematyki. W dziele Principia Mathematica podał sposób redukcji aksjomatów arytmetyki liczb naturalnych do języka logiki. Koncepcja ta została zrealizowana dzięki stworzeniu teorii typów co pozwalało uniknąć antynomii zbioru wszystkich zbiorów oraz klas samozwrotnych, będących wadą poprzednich prób tego typu (Frege).

Ceną była nierealistyczna komplikacja. Dlatego teoria typów nigdy się w matematyce nie przyjęła, choć cieszyła się sentymentem nielicznych logików. Teoria ta dała natomiast początek typom powszechnie używanym w dzisiejszych językach programowania.

Teoria typów unika paradoksów poprzez wprowadzenie i rygorystyczne separowanie różnych typów. Wymaga to definiowania tego samego obiektu matematycznego wielokrotnie, na różnych poziomach typów. W szczególności nie ma jednego zbioru liczb naturalnych, lecz potencjalnie nieskończenie wiele. Wprowadza się je za każdym razem, gdy ma się do czynienia z następnym poziomem i rodzajem typu. Logikom to nie przeszkadza, ale matematyk tak pracować praktycznie nie może.

Russell był także jednym z najwybitniejszych filozofów XX wieku. Największą sławę filozoficzną przyniosła mu teoria deskrypcji – wyłożona w roku 1905 w artykule „On denoting” („O denotowaniu”). Należy ona do dnia dzisiejszego do kanonu współczesnej filozofii analitycznej. Ewolucję swoich poglądów filozoficznych Russell opisał w książce 'Mój rozwój filozoficzny’ – wydanej także w języku polskim.

Działalność pacyfistyczna | edytuj kod

Był pacyfistą i przeciwstawiał się wszelkim działaniom wojennym, w związku z czym w okresie I wojny światowej został skazany na sześć miesięcy więzienia za opublikowanie artykułu sugerującego, że stacjonujące w Anglii oddziały amerykańskie były wykorzystywane do łamania strajków antywojennych[2]. Powodem drugiego pobytu Russella w więzieniu w latach pięćdziesiątych XX w. było obywatelskie nieposłuszeństwo w ramach kampanii przeciwko nuklearnym zbrojeniom. Russell był trzykrotnym kandydatem w wyborach parlamentarnych: w 1907 roku jako kandydat Partii Liberalnej oraz w 1922 i 1923 z ramienia Partii Pracy.

Stworzył impulsywną teorię wojny, w której zakładał, że wojna ma swoje korzenie w impulsach ludzkich, które z kolei mogą przerodzić się w impulsy zbrojne, które nie ograniczają się do poszczególnych jednostek, lecz dotykają całe społeczeństwa (tworzy się tzw. gorączka wojenna). Zbiorowy impuls nie bierze pod uwagę racjonalnych czynników i przeciwwskazań co do prowadzenia wojny – impuls jest całkowicie irracjonalny. Nie odróżniał wojen napastniczych i obronnych – były one dla niego jednakowo groźne i nieakceptowalne. Interesowały go natomiast skutki – sposoby usprawiedliwiania działań wojennych.

Wybrane dzieła | edytuj kod

  • 1896, German Social Democracy (Niemiecka socjaldemokracja).
  • 1897, An Essay on the Foundations of Geometry (O podstawach geometrii)
  • 1900, A Critical Exposition of the Philosophy of Leibniz (Krytyczne przedstawienie filozofii Leibniza)
  • 1903, The Principles of Mathematics (Zasady matematyki)
  • 1905, „Denotowanie” (On Denoting), wydanie polskie 1967 (w: Logika i język. Studia z semiotyki logicznej)
  • 1910-1913, Principia Mathematica (z Alfredem N. Whiteheadem), 3 tomy
  • 1912, Problemy filozofii (The Problems of Philosophy), wyd. pol. 1995, 2003, 2004, pod tytułem Zagadnienia filozofii 1913, 2002
  • 1914, Nasza wiedza o świecie zewnętrznym jako pole badań dla metody naukowej w filozofii (Our Knowledge of the External World as a Field for Scientific Method in Philosophy), wyd. pol. 2000
  • 1916, Przebudowa społeczna (Principles of Social Reconstruction), wyd. pol. 1932
  • 1918, Drogi do wolności. Socjalizm, anarchizm i syndykalizm (Roads to Freedom: Socialism, Anarchism, and Syndicalism), wyd. pol. 1934, 1987
  • 1918, Wstęp do filozofii matematyki (Introduction to Mathematical Philosophy), wyd. pol. 1958, 2003
  • 1918, The Philosophy of Logical Atomism (Filozofia logicznego atomizmu)
  • 1920, The Practice and Theory of Bolshevism (Praktyka i teoria bolszewizmu)[12]
  • 1921, The Analysis of Mind (Analiza myślenia)
  • 1922, The Problem of China (Problem Chin)
  • 1923, The ABC of Atoms (ABC atomów)
  • 1925, ABC teorii względności (The ABC of Relativity), wyd. pol. 2000
  • 1925, What I Believe (W co wierzę)
  • 1926, O wychowaniu. Ze specjalnym uwzględnieniem wczesnego dzieciństwa (On Education, Especially in Early Childhood), wyd. pol. 1932
  • 1927, The Analysis of Matter (Analiza materii)
  • 1927, Zarys filozofii (An Outline of Philosophy), wyd. pol. 1939
  • 1927, Dlaczego nie jestem chrześcijaninem (Why I Am Not a Christian), wyd. pol. 1962, 1981, 1984 (w: Religia i ja)
  • 1928, Szkice sceptyczne (Sceptical Essays), wyd. pol. 1937, 1957, 1996
  • 1929, Małżeństwo i moralność (Marriage and Morals), wyd. pol. 1931
  • 1930, Podbój szczęścia (The Conquest of Happiness), wyd. pol. 1933
  • 1931, Poglądy i widoki nauki współczesnej (The Scientific Outlook), wyd. pol. 1934
  • 1932, Education and the Social Order (Wychowanie a ustrój społeczny), wyd. pol. 1933
  • 1934, Wiek dziewiętnasty (Freedom and Organization, 1814–1914), wyd. pol. 1936, 2 tomy
  • 1935, Pochwała próżniactwa (In Praise of Idleness), wyd. pol 1937
  • 1938, Władza. Nowa analiza społeczna (Power: A New Social Analysis), wyd. pol. 2001
  • 1940, An Inquiry into Meaning and Truth (Badania dotyczące znaczenia i prawdy), wyd. pol. 2011
  • 1945, Dzieje filozofii Zachodu (A History of Western Philosophy), wyd. pol. 2000
  • 1947, Philosophy and Politics (Filozofia i polityka)
  • 1948, Human Knowledge: Its Scope and Limits (Wiedza ludzka: jej zasięg i ograniczenia)
  • 1949, Władza i jednostka (Authority and Individual), wyd. pol. 1997
  • 1950, Szkice niepopularne (Unpopular Essays), wyd. pol. 1997
  • 1956, Portrety z pamięci. Wartość wolnej myśli (Portraits from Memory and Other Essays), wyd. pol. 1995
  • 1959, Mój rozwój filozoficzny (My Philosophical Development), wyd. pol. 1971
  • 1959, Mądrość Zachodu (Wisdom of the West), wyd. pol. 1995
  • 1967, Zbrodnie wojenne w Wietnamie (War Crimes in Vietnam), wyd. pol. 1969
  • 1967-1969, Autobiografia (The Autobiography of Bertrand Russell), 3 tomy, wyd. pol.: t. I 1971, 1996, t. II 1998, t. III 1999

Zobacz też | edytuj kod

Uwagi | edytuj kod

  1. ↑ On Education, What I Believe, Education and the Modern World, and Marriage and Morals.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Pugwash Conferences on Science and World Affairs – Pugwash seeks a world free of nuclear weapons and other weapons of mass destruction. Through our long-standing tradition of ..., pugwash.org [dostęp 2018-10-27]  (ang.).
  2. ↑ a b c Irvine 2017 ↓.
  3. ↑ The Nobel Prize in Literature 1950 Bertrand Russell (ang.). nobelprize.org. [dostęp 27 czerwca 2013].
  4. ↑ Bertrand Russell: Autobiography. s. 521. [dostęp 4 June 2013].
  5. ↑ Stanley Hauerwas. Sex and Politics: Bertrand Russell and ‘Human Sexuality’. „Christian Century”, s. 417–422, 1978-04-19 (ang.). Cytat: „I offer an analysis of Bertrand Russell’s arguments for free love and sex.”. .
  6. ↑ In Praise of Idleness and Other Essays (1935). Chapter 3. The Case for Socialism (ang.). [dostęp 2018-06-18].
  7. ↑ Encyclopedia Britannica: Bertrand Russell (ang.). 2016-03-24. [dostęp 2017-04-03]. Cytat: „His public lecture “Why I Am Not a Christian,” delivered in 1927 and printed many times, became a popular locus classicus of atheistic rationalism”
  8. ↑ Samoiloff, Louise Cripps. „C.L. R. James: Memories and Commentaries”, p. 19. Associated University Presses, 1997. ​ISBN 0-8453-4865-5​.
  9. ↑ G.H. Hardy: Bertrand Russell and Trinity. 2009, s. 40–43.
  10. ↑ Wyrok: Kay v. Board of Higher Ed. of City of New York, 18 N.Y.S.2d 821 (1940); ang. morally unfit to teach philosophy.
  11. ↑ Ravi Agarwal, Syamal Sen: Creators of Mathematical and Computational Sciences. s. 335. Cytat: „Great spirits have always encountered violent opposition from mediocre minds. The mediocre mind is incapable of understanding the man who refuses to bow blindly to conventional prejudices and chooses instead to express his opinions courageously and honestly.”.
  12. ↑ Bertrand Russell: The Practice and Theory of Bolshevism. 1920.

Bibliografia | edytuj kod

  • A. J. Ayer. Bertrand Russell, New York: Viking Press, 1972, reprint ed. London: University of Chicago Press, 1988: ​ISBN 0-226-03343-0​.
  • Ronald W. Clark. The Life of Bertrand Russell, London: Jonathan Cape, 1975 ​ISBN 0-394-49059-2​.
  • Ronald W. Clark. Bertrand Russell and His World, London: Thames & Hudson, 1981 ​ISBN 0-500-13070-1​.
  • Rupert Crawshay-Williams. Russell Remembered, London: Oxford University Press, 1970[1].
  • Andrew DavidA.D. Irvine Andrew DavidA.D., Bertrand Russell, Edward N.E.N. Zalta (red.) [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy [online], Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 29 czerwca 2017, ISSN 095-5054 [dostęp 2017-12-25] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21]  (ang.).???
  • John Lewis. Bertrand Russell: Philosopher and Humanist, London: Lawerence & Wishart, 1968
  • Ray Monk. Bertrand Russell: Mathematics: Dreams and Nightmares London: Phoenix, 1997 ​ISBN 0-7538-0190-6​.
  • Ray Monk. Bertrand Russell: 1872–1920 The Spirit of Solitude Vol. I, New York: Routledge, 1997 ​ISBN 0-09-973131-2​.
  • Ray Monk. Bertrand Russell: 1921–1970 The Ghost of Madness Vol. II, New York: Routledge, 2001 ​ISBN 0-09-927275-X​.
  • George Santayana. ‘Bertrand Russell’, in Selected Writings of George Santayana, ed. Norman Henfrey, Cambridge: Cambridge University Press, I, 1968, s. 326–329
  • Katharine Tait. My father Bertrand Russell, New York: Thoemmes Press, 1975
  • David Wallechinsky & Wallace Irving. 1975–1981, „Famous Marriages Bertrand Russell & Alla Pearsall Smith Part 1" & „Part 3", on „Alys” Pearsall Smith, webpage content from The People’s Almanac, webpages: Part 1 & Part 3 (accessed 18 May 2014).
  • Alan Wood. Bertrand Russell The Passionate Sceptic London: George Allen & Unwin, 1957.

Linki zewnętrzne | edytuj kod


Kontrola autorytatywna (osoba):
  1. ↑ Book Review: 'Russell Remembered' | The Socialist Party of Great Britain, www.worldsocialism.org [dostęp 2017-11-15]  (ang.).
Na podstawie artykułu: "Bertrand Russell" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy