Bobby Hatfield

Bobby Hatfield w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Robert Lee Hatfield (ur. 10 sierpnia 1940 w Beaver Dam, zm. 5 listopada 2003 w Kalamazoo) – amerykański piosenkarz i autor tekstów, członek duetu The Righteous Brothers.

Spis treści

Wczesne życie | edytuj kod

Bobby Hatfield urodził się w Kalamazoo w stanie Wisconsin, jednak w wieku 4 lat przeniósł się wraz z rodzicami do Anaheim w stanie Kalifornia. Uczęszczał do Anaheim High School (ukończył w 1958 roku), gdzie grał w szkolnych drużynach futbolu amerykańskiego, baseballu oraz koszykówki, w której był kapitanem, a w latach 1957–1958 był przewodniczącym szkoły[2]. Przez krótki czas rozważał podpisanie profesjonalnego kontraktu sportowego, jednak pasja do muzyki skłoniła go do kontynuowania kariery muzycznej, jednocześnie kontynuując naukę w liceum. Hatfield Jest absolwentem bractwa Sigma Alpha Epsilon[3].

Kariera | edytuj kod

Bobby Hatfield początkowo grał w zespole z Anaheim – Variations, a wkrótce podczas studiów na California State University w Long Beach poznał Billa Medleya z zespołu The Paramours, z którym w 1962 roku wraz z Bobbym Hatfieldem utworzył nową grupę, przy zachowaniu nazwy Paramours, w skład której wchodził saksofonista John Wimber, który później założył ruch „The Vineyard Church”. Wystąpili w klubie nocnym The Black Derby w Santa Ana[4] i w grudniu 1962 roku z małą wytwórnią Moonglow wydali singiel „There She Goes (She's Walking Away)”. Jednak zespół nie odniósł dużego sukcesu i w 1963 roku się rozpadł, jednak Medley i Hatfield pozostali duetem[5]. Medley i Hatfield przyjęli nazwę The Righteous Brothers, a ich pierwszym singlem był napisany przez Medleya „Little Latin Lupe Lu” wydany przez wytwórnię Moonglow[1]. Medley nagrał również jako artysta solowy z wytwórnią Moonglow singiel pt. „Gotta Tell You How I Feel”, który jednak nie znalazł się na listach przebojów[6].

W 1964 roku The Righteous Brothers wystąpił na koncercie w Cow Palace w San Francisco, podczas którego dyrygował im Phil Spector[1]. Spector był pod wrażeniem duetu i wkrótce jego wytwórnia – Philles Records nawiązała z nimi współpracę[7]. W 1965 roku we współpracy z Phile Spectorem nagrał swój pierwszy przebój „You Lost Lost Lovin 'Feelin”, który według wytwórni Broadcast Music jest najczęściej odtwarzaną piosenką w historii amerykańskiego radia[8], a także inne utwory, takie jak m.in.: „Unchained Melody” z Philles Records. W singlach takich jak: „You Have Lost That Lovin 'Feelin'” i „Just Once in My Life” śpiewał głównie Medley, jednak na kilku singlach, takich jak: „Unchained Melody” i „Ebb Tide”, Hatfield występował solo.

W 1966 roku po zakończeniu współpracy z Philem Spectorem, duet podpisał kontrakt z Verve Records, z którym nagrali przebój „Soul and Inspiration”, jednak w 1968 roku Medley odszedł z duetu, gdyż zdecydował się na karierę solową i do 1971 roku (do pierwszego rozwiązania zespołu) Hatfieldowi w duecie towarzyszył Jimmy Walker z zespołu The Knickerbockers przy nawiązaniu współpracy z wytwórnią MGM Records[9]. Duet w nowym składzie wydał album pt. Re-Birth, który jednak nie odniósł wielkiego sukcesu i w którym znajdują się single wykonane tylko przez Hatfielda – „Hang Ups” i „Only You”[10]. W 1969 roku Hatfield wystąpił w filmie telewizyjnym w reżyserii George'a McCowana pt. Ballada of Andy'ego Crockera[11]. W 1970 roku dwa utwory w wykonaniu Hatfielda: „All You Did Was Smile” i „I Call Your Name” znalazły się w ścieżce dźwiękowej filmu reżyserii Richarda A. Colli pt. Zig Zag. W 1971 roku wydał jedyny w swojej karierze album solowy pt. Messin' In Muscle Shoals, nagrany w sierpniu 1970 roku w FAME Studios w Muscle Shoals w stanie Alabama[12][13]. Jednak z powodu kłopotów finansowych wytwórni MGM Records singel pt. „The Promised Land"/"Woman You Got No Soul” nie został wydany, a z powodu niewielkiej promocji album nie odniósł sukcesu na rynku muzycznym[10].

W 1974 roku wraz z Billem Medleyem reaktywował duet The Righteous Brothers i nagrali hit pt. „Rock and Roll Heaven”. W 1976 roku Bill Medley z powodu tragicznej śmierci swojej pierwszej żony – Karen O'Grady, postanowił zawiesić karierę muzyczną, by zaopiekować się swoim 10-letnim wówczas synem Darrinem. Duet ponownie został reaktywowany w 1981 roku podczas 30. edycji programu American Bandstand, w którym wykonali nową wersję utworu „Rock and Roll Heaven”[14]. W 1990 roku, po sukcesie filmu reżyserii Jerry'ego Zuckera pt. Uwierz w ducha, w którego ścieżce dźwiękowej został użyty utwór duetu pt. „Unchained Melody”, The Righteous Brothers odzyskał swoją popularność i przez całe lata 90-te i na początku lat 2000-nych[15]. W marcu 2003 roku The Righteous Brothers został wprowadzony przez Billy'ego Joela do Rock and Roll Hall of Fame[16]. Po śmierci Hatfielda 5 listopada 2003 roku duet został rozwiązany, jednak w styczniu 2016 roku Bill Medley ogłosił reaktywację duetu, w którym Hatfielda zastąpił Bucky Heard[17].

Życie prywatne | edytuj kod

Pierwszą żoną Bobby'ego Hatfield była tancerka z programów T.A.M.I. Show i Where the Action Is, jednak małżeństwo trwało krótko. Para miała dwójkę dzieci: syna Bobby'ego Jr. i córkę Kalin. 4 sierpnia 1979 roku poślubił Lindę Torrison, która cierpi na toczeń rumieniowaty układowy, w związku z czym Hatfield zorganizował coroczny turniej golfowy – Bobby Hatfield Charity Golf Classic, w celu zebrania funduszy na cele charytatywne dla tej choroby[18]. Para miała dwoje dzieci: córkę Vallyn i syna Dustin[19].

Śmierć | edytuj kod

Bobby Hatfield zmarł 5 listopada 2003 roku w Hotelu Radisson w centrum Kalamazoo w stanie Michigan w wieku 63 lat, kilka godzin przed zaplanowanym koncertem duetu The Righteous Brothers. Został znaleziony przez Billa Medleya i pracownika hotelu, którego wpuścił Medley zaniepokojony nieobecnością partnera z zespołu w miejscu koncertu. W styczniu 2004 roku raport toksykologiczny wykazał zawał serca spowodowany zażyciem kokainy[20], choć początkowo sekcja zwłok wykazała zaawansowaną chorobę wieńcową, zdaniem eksperta medyny sądowej „w tym przypadku już istniała znaczna blokada tętnic wieńcowych”.

Dyskografia | edytuj kod

 Zobacz więcej w artykule The Righteous Brothers, w sekcji Dyskografia.

Albumy | edytuj kod

Single | edytuj kod

Ścieżka dźwiękowa | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b c Steve Sullivan: Encyclopedia of Great Popular Song Recordings, Volume 2. Wyd. Scarecrow Press. 2013-10-04, s. 101–103. ISBN 978-0810882959. (ang.)
  2. ↑ Bobby Hatfield – Class of 1958 (1940-2003) – Anaheimcolonists.com (ang.)
  3. ↑ Sigma Alpha Epsilon: alumni [data dostępu: 2011-06-29] (ang.)
  4. ↑ Gary James' Interview With Bobby Hatfield of The Righteous Brothers (ang.)
  5. ↑ Paul W. Papa: Haunted Las Vegas: Famous Phantoms, Creepy Casinos, and Gambling Ghosts. Wyd. Globe Pequot Press. 2012, s. 64. ISBN 978-0-7627-8910-8. (ang.)
  6. ↑ Bob Leszczak: Encyclopedia of Pop Music Aliases, 1950-2000. Wyd. Rowman & Littlefield Publishers. 2014-12-11, s. 283. ISBN 978-1-4422-4008-7. (ang.)
  7. ↑ Mick Brown: Tearing Down The Wall of Sound: The Rise And Fall of Phil Spector. Wyd. Bloomsbury Publishing Publishers. 2008-04-07, s. 171. ISBN 978-0747572473. (ang.)
  8. ↑ BMI Announces Top 100 Songs of the Century [data dostępu: 1999-12-13] (ang.)
  9. ↑ Medley Leaves Righteous Bros. „Billboard” (ang.). [dostęp 1968-02-24]. 
  10. ↑ a b Bobby Hatfield – Spectropop.com (ang.)
  11. ↑ Paul W. Papa: Haunted Las Vegas: Famous Phantoms, Creepy Casinos, and Gambling Ghosts. Wyd. Globe Pequot Press. 2012, s. 67. ISBN 978-0-7627-8910-8. (ang.)
  12. ↑ Bobby Hatfield - Messin' In Muscle – Discogs.com (ang.)
  13. ↑ Michel Ruppli, Ed Novitsky: The MGM Labels: A Discography, Volume 2; Volumes 1961-1982. Wyd. Greenwood Press. 1998, s. 623. ISBN 978-0313307799. (ang.)
  14. ↑ Frank Hoffmann: Rhythm and Blues, Rap, and Hip-hop. Wyd. Facts on File. 2006, s. 225. ISBN 978-0-8160-6980-4. (ang.)
  15. ↑ The Righteous Brothers – Songwriters Hall of Fame (ang.)
  16. ↑ Billy Joel inducts The Righteous Brothers Rock and Roll Hall of Fame inductions 2003 (ang.)
  17. ↑ Bill Medley Reforms The Righteous Brothers with New Duet Partner for Las Vegas Residency [data dostępu: 2016-02-05] (ang.)
  18. ↑ Remembrance (ang.)
  19. ↑ Chris Epting, Kaa Jim, Jim Washburn, Barry Rillera, Jordan West: Rock 'n' Roll in Orange County: Music, Madness and Memories. Wyd. History Press (SC). 2014-11-18, s. 125. ISBN 978-1626196094. (ang.)
  20. ↑ Zmarł przez kokainę [data dostępu: 2004-01-07]
  21. ↑ Bobby Hatfield — Billboard.com (ang.)

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Bobby Hatfield" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy