Burdon w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaBurdon (fr. bourdon, wł. bordone) – basowa nuta stała pełniąca rolę prymitywnego akompaniamentu[1][2].
Jest to długi, stały dźwięk, stanowiący podstawę harmoniczną, trwającą przez większą część utworu, a nawet przez cały utwór[2]. Może występować także jako dwudźwięk (kwinta czysta).
Burdon oznacza także część instrumentu muzycznego, która wydaje ów stały, niezmienny dźwięk, np. jedna lub więcej piszczałek burdonowych w dudach, musette czy struny burdonowe w lirze korbowej[1][2]. Także teorba posiada kilka strun burdonowych w basowym rejestrze, których strój jest stały.
Burdon to także jeden z zamkniętych głosów wargowych w organach (8’ i 4’)[3]. Charakteryzuje się bardzo subtelnym, cichym i miękkim dźwiękiem.
Przypisy | edytuj kod
- ↑ a b Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 129. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
- ↑ a b c The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. D. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.)
- ↑ Jerzy Habela: Słowniczek muzyczny. Warszawa: PWM, 1968, s. 31. ISBN 83-01-11390-1. (pol.)
