Cesarsko-królewska Obrona Krajowa w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Kapitan Landwehry w mundurze paradnym Czapka ułana z Landwehr Ulanenregiment Nr. 2Cesarsko-królewska Obrona Krajowa (niem. Kaiserlich Königliche Landwehr) – jeden z czterech, obok wspólnego wojska (c. i k. Armia), wspólnej marynarki wojennej (k. u. k. Kriegsmarine) i królewsko-węgierskiej Obrony Krajowej, rodzajów sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, istniejący w latach 1869–1918.
W przeciwieństwie do Cesarstwa Niemieckiego, gdzie Landwehra formowała się w dużej mierze z rezerwistów i ludzi niewysłużonych, cesarsko-królewska Landwehra składała się z jednostek regularnych.
Obrony Krajowej nie należy mylić z Pospolitym Ruszeniem (Landsturm).
Korzenie Obrony Krajowej sięgają XVI wieku jako skłonienie do obrony kraju wszystkich zdolnych do służby wojskowej.
Podczas wojen napoleońskich patentem cesarza z 9 czerwca 1808 Obrona Krajowa stała się ogólną samodzielną formacją wojskową do uzupełnień regularnej armii. Została użyta podczas działań zbrojnych w 1809 i oraz w latach 1813–1814. W 1859 została na 10 lat rozwiązana.
Spis treści
Odtworzenie | edytuj kod
Austriacka Obrona Krajowa podlegała austriackiemu Ministerstwu Obrony (k.k. Landesverteidigungsministerium), zaś węgierska analogicznie węgierskiemu k.u. Honvédministerium – oba resorty istniały niezależnie od wspólnego austriacko-węgierskiego Ministerstwa Wojny w Wiedniu.
Skład w 1914 | edytuj kod
W czasie wybuchu wojny w 1914 cesarsko-królewska Landwehra składała się z:
- 35 pułków piechoty (liniowej)
- 2 pułków piechoty górskiej
- 3 tyrolskich pułków strzelców krajowych (Landesschützen, od 1917 Kaiserschützen)
- 1 Reitende Tiroler Landesschützen-Division (w sile batalionu)
- 1 Reitende Dalmatiner Landesschützen-Division (w sile batalionu)
- 6 pułków ułanów
- 8 dywizjonów armat polowych
- 8 dywizjonów haubic polowych
Pułki piechoty | edytuj kod
Cechą charakterystyczną cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej było to, iż każdy z jej pułków piechoty składał się jedynie z trzech batalionów, a nie jak pozostałe pułki piechoty – z czterech batalionów.
Przydział: 44. Landwehr Infanteriebrigade – 22. Landwehr Infanterie Truppendivision – III Korpus Armijny Sformowany: 1889 Miejsce postoju: Klagenfurt Narodowości: 79% Niemcy – 21% inni Okręg poboru: Klagenfurt (Karyntia) Komendant: Pułkownik (Oberst) Friedrich Eckhardt von Eckhardtsburg Od 11 kwietnia 1917 pod nazwą k.k. Gebirgs-Schützenregiment Nr. 1Kawaleria | edytuj kod
Kawaleria strzelców krajowych | edytuj kod
- k.k. Reitende Tiroler Landesschützen Division
- k.k. Reitende Dalmatiner Landesschützen Division
Pułki ułanów | edytuj kod
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 1
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 2
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 3
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 4
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 5
- k.k. Landwehr Ulanen Regiment Nr. 6
Artyleria | edytuj kod
Dywizjony armat polowych | edytuj kod
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 13
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 21
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 22
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 26
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 43
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 44
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 45
- k.k. Landwehr Feldkanonendivision Nr. 46
Dywizjony haubic polowych | edytuj kod
- k.k. Landwehr Feldkhaubitzdivision Nr. 13
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 21
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 22
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 26
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 43
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 44
- k.k. Feldhaubitzdivision Nr. 45
- k.k. Landwehr Feldhaubitzdivision Nr. 46
Zmiana nazewnictwa w 1917 | edytuj kod
W maju 1917 cesarz Karol zmienił nazewnictwo poszczególnych jednostek z K.k. Landwehrinfanterieregiment na k.k. Schützenregiment. Nieoficjalnie zmiana powodowana była chęcią uznania zasług bojowych jednostek Landwehry, walczących na wszystkich austro-węgierskich frontach I wojny światowej.
Literatura | edytuj kod
- Heinz von Lichem: Spielhahnstoß i Edelweiß – die Friedens- i Kriegsgeschichte der Tiroler Hochgebirgstruppe „Die Kaiserschützen” von ihren Anfängen bis 1918. Leopold Stocker Verlag, Graz 1977. ISBN 3-7020-0260-X.
- Heinz von Lichem: Der Tiroler Hochgebirgskrieg 1915–1918. Steiger Verlag, Berwang (Tirol) 1985. ISBN 3-85423-052-4.
- Anton Graf Bossi Fedregotti: Kaiserjäger – Ruhm i Ende: nach dem Kriegstagebuch des Pułkownik (Oberst) von Cordier. Stocker Verlag, Graz 1977. ISBN 3-7020-0263-4.
- Carl Freiherr von Bardolff: Soldat im alten Österreich – Erinnerungen aus meinem Leben. Diederichs Verlag, Jena 1938.
- Allmeyer-Beck/Lessing: Die K.u.K. Armee 1848–1918. Bertelsmann Verlag, München 1974.
- Oskar Brüch, Günter Dirrheimer: Schriften des Heeresgeschichtlichen Museums in Wiedeń. (Militärwissenschaftliches Institut) Band 10: Das k.u.k. Heer 1895. Stocker Verlag, Graz 1997. ISBN 3-7020-0783-0.
- Rest-Ortner-Ilmig: Des Kaisers Rock im 1. Weltkrieg – Uniformierung i Ausrüstung der österreichisch-ungarischen Armee von 1914 bis 1918. Verlag Militaria, Wiedeń 2002. ISBN 3-9501642-0-0.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- http://www.mlorenz.at dostęp 2008-10-20
- Fahnen; pod czarno-żółtymi sztandarami. Poszukiwanie przodków w armii austro-węgierskiej
OryginałEdytujHistoria i autorzy
