Chris Evert

Chris Evert w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Chris Evert, właściwie Christine Marie Evert, w latach 1979–1987 Chris Evert-Lloyd (ur. 21 grudnia 1954 w Fort Lauderdale) – amerykańska tenisistka, zwyciężczyni 18 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej i trzech w grze podwójnej, liderka rankingu WTA, mająca najwyższy w historii odsetek wygranych oficjalnych spotkań (90%), uznawana za jedną z trzech (obok Steffi Graf i Martiny Navrátilovej) najlepszych tenisistek XX wieku.

Spis treści

Kariera tenisowa | edytuj kod

Jest uważana za prekursorkę oburęcznego bekhendu kobiecego. Przez wielu znawców nazywana „Borgiem w spódnicy”, podobnie jak Szwed swoją grę opierała na grze z głębi kortu, regularności uderzeń, precyzji minięć. Ze względu na to, że w początkach jej kariery, a także nieco później popularna była raczej gra ofensywna z atakami wolejowymi, na temat stylu gry Evert żartowano: „Czy w Fort Lauderdale rajcowie miejscy wydali rozporządzenie zabraniające pod surową karą chodzić do siatki?”; odpowiadając na tego typu zarzuty ojciec (zarazem trener) odpowiadał, że wprawdzie Chris „gra na przerzut, ale w sposób doskonały”.

Kariera Evert rozwijała się od wczesnych lat, po udanych występach wśród juniorek (kilka tytułów mistrzyni USA, zwycięstwo w Orange Bowl) już we wrześniu 1970 na turnieju w Charlotte pokonała czołową tenisistkę francuską Françoise Durr (tracąc zaledwie jednego gema), a później w półfinale Smith Court, która dopiero co świętowała wygranie Wielkiego Szlema. Rok później Evert była najmłodszą półfinalistką US Open (wynik ten później poprawiały Pam Shriver, Tracy Austin i Andrea Jaeger) i awansowała do czołowej dziesiątki na świecie. Debiutowała w reprezentacji w Pucharze Wightman. W 1974 odniosła pierwsze zwycięstwo turniejowe; przegrała w finale Australian Open z Evonne Goolagong, ale wiosną tego samego roku wygrała mistrzostwa Włoch w Rzymie, a później wielkoszlemowy French Open. Wygrała także po raz pierwszy Wimbledon.

Od 1974 była klasyfikowana na pierwszym miejscu na świecie, nieprzerwanie do 1977, ponownie w 1980. W kolejnych latach zdobywała kolejne tytuły wielkoszlemowe (łącznie 18, w tym rekordowe siedem triumfów na kortach im. Rolanda Garrosa), 16-krotnie przegrywała w finałach. Wliczając również turnieje niższej rangi, odniosła 154 zwycięstwa turniejowe w grze pojedynczej (więcej ma jedynie Navrátilová). Ze względu na defensywny styl gry rzadziej udzielała się w deblu, ale także w grze podwójnej zwyciężyła w 33 turniejach, w tym trzech wielkoszlemowych (w parze z Morozową i Navrátilovą). Przyczyniła się ośmiokrotnie do zdobycia przez Amerykanki Pucharu Federacji, m.in. w 1989.

Na korcie uważana za perfekcjonistkę, w przypadku niepowodzeń potrafiła zrobić kilkumiesięczną przerwę w startach, by powrócić na szczyt. Miało to miejsce w 1980, kiedy przegrywała regularnie z młodą Tracy Austin; po przerwie wygrała między innymi French Open, US Open, zdobyła Puchar Federacji oraz była w finale Wimbledonu, a także odzyskała czołowe miejsce w rankingu.

Karierę kontynuowała do września 1989. Pod koniec kariery wystąpiła na igrzyskach olimpijskich w Seulu (1988), ale medalu tam nie zdobyła. Starty na światowych kortach zakończyła porażką w ćwierćfinale US Open z rodaczką Ziną Garrison.

W 1995 uhonorowana została miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy. Otrzymała również szereg tytułów „sportowca roku”.

Życie osobiste | edytuj kod

Jej pierwszym mężem był brytyjski tenisista John Lloyd. Zaręczyny ogłosili w dwudzieste czwarte urodziny Evert, a pobrali się 17 kwietnia 1979[1]. Małżeństwo zakończyło się rozwodem, ale w czasie kariery przyniosło Chris Evert sporo popularności na Wimbledonie – widownia traktowała ją niemal jak rodaczkę. O ile ślub nie przeszkodził karierze Amerykanki, to dla Lloyda okazał się niemal końcem kariery sportowej; jako „mąż słynnej Evert” przestał odnosić sukcesy. Po rozwodzie Chris Evert wyszła za mąż za dwukrotnego olimpijczyka, narciarza alpejczyka Andy’ego Milla (1988), z którym ma troje dzieci. Na sportowej emeryturze zajmuje się m.in. komentowaniem tenisa w telewizji. Z dużo mniejszymi sukcesami w tenisa grała również jej młodsza siostra Jeanne.

13 listopada 2006 rozpoczęła się procedura rozwodowa Chris z Andym. Para otrzymała rozwód 4 grudnia tego samego roku.

14 grudnia 2007 ogłosiła swoje zaręczyny ze słynnym golfistą, Gregiem Normanem. Ślub odbył się 28 czerwca 2008 roku na Bahamach. Małżeństwo zakończyło się rozwodem 8 grudnia 2009 roku.

Finały wielkoszlemowe w grze pojedynczej | edytuj kod

Wygrane (18) | edytuj kod

Przegrane (16) | edytuj kod

Historia występów wielkoszlemowych | edytuj kod

Legenda

     W, wygrany turniej

     F, przegrana w finale

     SF, przegrana w półfinale

     QF, przegrana w ćwierćfinale

     xR, przegrana w x rundzie

     A, brak startu

     NH, turniej się nie odbył

Turniej Australian Open odbył się dwukrotnie w 1977 roku (styczeń i grudzień), za to nie został rozegrany w 1986.

Występy w grze pojedynczej | edytuj kod

Występy w grze podwójnej | edytuj kod

Występy w grze mieszanej | edytuj kod

Finały turniejów WTA | edytuj kod

Gra pojedyncza 227 (154–73) | edytuj kod

Gra podwójna 60 (33–27) | edytuj kod

Gra mieszana 1 (0–1) | edytuj kod

Występy w Turnieju Mistrzyń | edytuj kod

W grze pojedynczej | edytuj kod

W grze podwójnej | edytuj kod

Występy w turnieju WTA Doubles Championships | edytuj kod

Występy w igrzyskach olimpijskich | edytuj kod

Gra pojedyncza | edytuj kod

Uwagi | edytuj kod

  1. ↑ Oficjalny komputerowy ranking WTA rozpoczął się od 1975 roku. Dane wcześniejsze podane na podstawie „The Bud Collins History of Tennis”, Third Edition 2017.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Brad Wilber: Wimbledon 1979 SF Chris Evert vs. Evonne Goolagong Part 1 (ang.). www.youtube.com, 8 maja 2018. [dostęp 28 grudnia 2018].

Bibliografia | edytuj kod


Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Chris Evert" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy