Contraamiral Ilie Irimescu

MPK-44 w encyklopedii

MPK-44 – radziecka, a następnie rumuńska korweta z okresu zimnej wojny, jeden z trzech pozyskanych przez Rumunię okrętów projektu 204E. Okręt został zwodowany 19 czerwca 1969 roku w stoczni numer 532 w Kerczu, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR przyjęto go 15 września 1969 roku. W październiku 1969 roku jednostka weszła w skład Marynarki Wojennej Rumunii. Okręt, oznaczony numerami V-33 i 33, w sierpniu 1991 roku otrzymał imię „Contraamiral Ilie Irimescu”. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku.

Spis treści

• 1 Projekt i budowa
• 2 Dane taktyczno-techniczne
• 3 Służba
• 4 Uwagi
• 5 Przypisy
• 6 Bibliografia

Projekt i budowa | edytuj kod

Korwety zwalczania okrętów podwodnych projektu 204 były pierwszymi w ZSRR dużymi okrętami napędzanymi turbinami gazowymi i jednocześnie najszybszymi jednostkami tego typu, jakie kiedykolwiek skonstruowano w tym kraju^[1]. W latach 1958–1969 zbudowano łącznie 66 okrętów^[2][a].

MPK-44 (ros. МПК – Малый противолодочный корабль) zbudowany został w stoczni numer 532 w Kerczu (nr budowy 823)^[1][2][b]. Stępkę okrętu położono 8 grudnia 1968 roku, został zwodowany 19 czerwca 1969 roku, a do służby w Marynarce Wojennej ZSRR wszedł 15 września 1969 roku^[2][3].

Dane taktyczno-techniczne | edytuj kod

Okręt był korwetą zwalczania okrętów podwodnych (klasyfikowaną w ZSRR jako mały okręt przeciwpodwodny)^[2][4]. Długość całkowita wynosiła 58,64 metra, szerokość 8,13 metra i zanurzenie 3,06 metra^[2][3]. Wyporność standardowa wynosiła 436 ton, zaś pełna 546 ton^[2][3][c]. Okręt napędzany był przez siłownię typu CODAG, składającą się z dwóch turbin gazowych D-2B o łącznej mocy 30 000 KM oraz dwóch silników wysokoprężnych M-503V o łącznej mocy 6600 KM, poruszającą poprzez wały napędowe dwiema śrubami o stałym skoku, umieszczonymi w dyszach^[2][3][d]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła 32 węzły^[2][3][e]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 13,5 węzła^[2][3]. Energię elektryczną zapewniały dwa generatory wysokoprężne o mocy 272 KM każdy^[2]. Autonomiczność wynosiła 7 dób^[2].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki stanowiło podwójne stanowisko dział kalibru 57 mm L/50 AK-725, z zapasem amunicji wynoszącym 1100 naboi^[2][3]. Kąt podniesienia lufy wynosił 85°, donośność 6000 metrów, teoretyczna szybkostrzelność 120 strz./min, zaś masa naboju 2,8 kg^[5]. Broń ZOP stanowiły dwie pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 533 mm (typu 53, bez torped zapasowych) oraz dwa rakietowe miotacze bomb głębinowych RBU-2500, z zapasem 128 bomb RGB-25 (masa głowicy bojowej 21 kg, zasięg 2500 metrów)^[2][5]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało systemy kontroli ognia MR-103 Bars i Smerch-204, sonar Herkules-2M, radary MR-302 Rubka, Bizan’-4A, Doniec-2, system „swój-obcy” Nichrom-M i radionamiernik ARP-50^[2][3].

Załoga okrętu składała się z 52 oficerów, podoficerów i marynarzy^[2][3][f].

Służba | edytuj kod

MPK-44 służył we Flocie Czarnomorskiej zaledwie miesiąc, do 20 października 1969 roku^[2]. W tym samym miesiącu jednostka została zakupiona przez Rumunię i przyjęta w skład Marynarki Wojennej pod oznaczeniem V-33, dołączając do bliźniaczych V-31 i V-32^[2][3]. Później numer burtowy jednostki zmieniono na 33^[3]. 15 sierpnia 1991 roku okręt otrzymał nazwę „Contraamiral Ilie Irimescu”^[3]. Jednostka została wycofana ze służby w 1997 roku^[3].

Uwagi | edytuj kod

1. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 podaje, że zbudowano 69 okrętów.
2. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 325 podaje, że okręt zbudowano w stoczni w Zielonodolsku.
3. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415, Moore 1981 ↓, s. 389 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają wyporność standardową 500 ton i pełną 580 ton, zaś Moore 1974 ↓, s. 274 550/650 ton.
4. ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że łączna moc siłowni wynosiła 20 000 KM; według Moore 1981 ↓, s. 389 moc turbin gazowych wynosiła 24 000 KM, a silników Diesla 8000 KM, zaś Moore 1985 ↓, s. 405 podaje, że moc turbin gazowych wynosiła 40 000 KM, a silników Diesla 8000 KM.
5. ↑ Moore 1974 ↓, s. 274 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 28 węzłów; według Moore 1981 ↓, s. 389 i Moore 1985 ↓, s. 405 prędkość maksymalna wynosiła 34 węzły, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Sharpe 1989 ↓, s. 455 podają prędkość maksymalną 38 węzłów.
6. ↑ Według Moore 1985 ↓, s. 405 załoga liczyła 50 osób, Sharpe 1989 ↓, s. 455 podaje 78 osób, zaś Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415 i Moore 1981 ↓, s. 389 podają 80 osób.

Przypisy | edytuj kod

1. ↑ ^{a b} Gogin 2018M ↓.
2. ↑ ^{a b c d e f g h i j k l m n o p q} Volkov i Brichevsky 2018 ↓.
3. ↑ ^{a b c d e f g h i j k l m} Gogin 2018V ↓.
4. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 415.
5. ↑ ^{a b} Sharpe 1989 ↓, s. 455.

Bibliografia | edytuj kod

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.)
• Ivan Gogin: MPK-15 small ASW ships (project 204) (1960 - 1968) (ang.). Navypedia. [dostęp 2018-02-15].
• Ivan Gogin: V31 submarine chasers (1967/1968-1969) (ang.). Navypedia. [dostęp 2018-02-15].
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1974-75. New York: Franklin Watts, 1974. ISBN 0-531-02743-0. (ang.)
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1981-82. London: Jane’s Information Group Ltd, 1981. ISBN 0-7106-0728-8. (ang.)
• John E. Moore (red.): Jane’s Fighting Ships 1984-85. London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1985. ISBN 0-7106-0795-4. (ang.)
• Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1989-90. London: Jane’s Defence Data, 1989. ISBN 0-7106-0886-1. (ang.)
• Roman Volkov, Andrew Brichevsky: Small anti-submarine ships – Project 204 (ang.). RussianShips.info. [dostęp 2018-02-15].

Na podstawie artykułu: "Contraamiral Ilie Irimescu" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy