Eddie Edwards

Eddie Edwards w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Michael Thomas Edwards, znany jako Eddie „Orzeł” Edwards (ur. 5 grudnia 1963 w Cheltenham)[1] – brytyjski skoczek narciarski, olimpijczyk. Pierwszy reprezentant Wielkiej Brytanii uczestniczący w igrzyskach olimpijskich w tej dyscyplinie sportu[2]. Były rekordzista Wielkiej Brytanii w długości skoku narciarskiego (skoczył 73,5 m w Szczyrbskim Jeziorze około 1990)[3].

Jego skoki stały się jednym z powodów wprowadzenia przez Międzynarodową Federację Narciarską systemu kwalifikacji do zawodów. Federacja uznała, że zawodnik słabszy nie może być bardziej popularny od zawodnika dobrego[4]. Ostatni raz na arenie międzynarodowej skakał w 1997 w Pucharze Kontynentalnym. Po zakończeniu kariery skoczka występował w programach typu talk-show oraz komentował zawody sportowe[5].

Edwards cierpi na krótkowzroczność i z jej powodu nosił okulary, których nie zdejmował nawet podczas skoków[6].

Spis treści

Przebieg kariery | edytuj kod

Początki | edytuj kod

Michael Thomas Edwards urodził się w Cheltenham w 1963. Wychował się tam w rodzinie robotniczej. Jego matka pracowała w fabryce, zaś ojciec był tynkarzem. Dziadek i pradziadek Edwardsa również pracowali jako tynkarze. Narty po raz pierwszy założył w wieku 13 lat w trakcie szkolnej wycieczki do Włoch[7].

Początkowo trenował narciarstwo alpejskie. Był bliski zdobycia awansu na igrzyska olimpijskie w 1984 w Sarajewie[5]. Z myślą o kolejnych igrzyskach wyjechał trenować do Stanów Zjednoczonych, jednak z powodu problemów finansowych (koszty treningów opłacał sam z pieniędzy zarobionych na tynkowaniu) i słabnącej formy postanowił wybrać sport, w którym łatwiej będzie mu o start na igrzyskach[8]:

Przyszło mi do głowy, że olimpijskie marzenie łatwiej będzie zrealizować w skokach. Taniej i konkurencja w kraju żadna. Pojechałem do pobliskiego Lake Placid, gdzie stało parę skoczni. Popatrzyłem, zapytałem, co i jak, pożyczyłem sprzęt, i próbowałem skakać. Najpierw na K-10, potem K-15. Zanim wróciłem do Europy, miałem za sobą skoki na 40-metrowej skoczni. Zainteresowałem się mocniej tą dyscypliną, wysłałem listy do organizatorów różnych zawodów. Okazało się, że muszę mieć licencję krajowej federacji. Brytyjska mi taką wystawiła i mogłem startować.

Eddie Edwards[8],

Pierwsze skoki Edwards oddał pod koniec 1985[4] lub na początku 1986[6] w Lake Placid. Na igelicie po raz pierwszy skoczył latem 1986 w szwajcarskiej miejscowości Kandersteg[4], do której pojechał na własny koszt[6]. Oprócz tynkowania, zarabiał także przy odśnieżaniu oraz jako sprzątacz[7].

Starty w zawodach | edytuj kod

Jego pierwszym międzynarodowym startem w zawodach FIS był występ w konkursie Pucharu Europy w Sankt Moritz (26 grudnia 1986). Skoczył wówczas 60 metrów i zajął, tak samo jak w wielu innych konkursach, ostatnie miejsce[9]. 30 grudnia 1986 zadebiutował w zawodach Pucharu Świata w Oberstdorfie. Tym razem skoczył 65 metrów i zajął ostatnie 110. miejsce. Za swój skok otrzymał 15 punktów[10].

W tej samej miejscowości wystąpił w lutym 1987 na mistrzostwach świata na skoczni normalnej. Po skokach na 59 m i 61,5 m zajął ostatnie miejsce, a do przedostatniego zawodnika (którym był Bernat Solà) stracił ponad 60 punktów[11]. Po mistrzostwach poleciał do Szwecji na zawody PŚ w Örnsköldsvik i Falun, w których również był ostatni[12]. 20 marca 1987 po raz pierwszy w karierze nie zajął ostatniej pozycji, w PŚ w Oslo był na przedostatnim 85. miejscu, a gorszy okazał się tylko Gerrit Konijnenberg[13]. Podobnie było dwa dni później[14].

Na zakończenie sezonu poleciał do Norwegii na zawody Pucharu Europy w Stjørdal, Sprovie i Meldal. W Sprovie oddał najkrótszy skok w oficjalnych zawodach (uzyskał 45 metrów), wyprzedził jednak Grega Boestera[12][15]. W Meldal odniósł swój największy dotychczasowy sukces, wyprzedził bowiem trzech zawodników (Norwega Ole Tallakstada oraz dwóch Amerykanów: Scotta Larsona i Blue Teramoto)[16]. W Stjørdal zajął ostatnią pozycję[12].

Sezon 1987/1988 rozpoczął od przedostatniego miejsca w zawodach PE w Sankt Moritz (wyprzedził tylko swojego rodaka Alana Jonesa)[17]. Wystartował potem we wszystkich czterech konkursach 36. Turnieju Czterech Skoczni. Trzykrotnie był ostatni, zaś w Innsbrucku wyprzedził dwóch skoczków: Paula Erata i Konijnenberga[12][18]. Przed zimowymi igrzyskami olimpijskimi w Calgary wystąpił jeszcze w dwóch konkursach PŚ, podczas jednego z nich udało mu się wyprzedzić Jesúsa Lobo[19].

O swojej kwalifikacji na zimowe igrzyska olimpijskie dowiedział się podczas pobytu w Finlandii. Trenował wówczas z kadrą fińskich skoczków. Z powodu niewielkiej ilości posiadanych pieniędzy, nocował przez cztery tygodnie w szpitalu psychiatrycznym pod Kuopio, gdzie jeden z trenerów fińskiej kadry dorabiał przy malowaniu ścian[8].

Wystąpił na zimowych igrzyskach w 1988. Włoski zespół skoczków podarował mu nowy kask, zaś Austriacy nowe narty[7]. Był dwukrotnie ostatni, jednak na skoczni dużej poleciał na odległość 71 metrów, co było najlepszym jego wynikiem w oficjalnych zmaganiach. Na małej skoczni dwukrotnie skakał 55 metrów (stracił do przedostatniego skoczka, Soli, ponad 70 punktów)[20], zaś na dużej 71 i 67 m (strata do przedostatniego Todda Gillmana niemal 60 punktów)[21]. Do końca sezonu zaliczył jeszcze dwa występy w PŚ, w Oslo był przedostatni (wyprzedził Olivera Strohmaiera, który nie ustał skoku)[22], zaś w Planicy ostatni[12].

W kolejnym sezonie Edwards już nie tak często pojawiał się na skoczniach świata. Rozpoczął go od północnoamerykańskiego tournée w zawodach PŚ. W Thunder Bay dwukrotnie był ostatni; w pierwszym konkursie w Lake Placid wyprzedził Konijnenberga[23]. W drugim konkursie osiągnął swój najlepszy dotychczasowy wynik, wyprzedził wówczas czterech zawodników (w tym jednego zdyskwalifikowanego)[24]. Po raz ostatni w zawodach PŚ wystąpił w niemieckiej części 37. Turnieju Czterech Skoczni – w obu konkursach zajął ostatnią lokatę[12]. W marcu 1989 wystąpił jeszcze w dwóch konkursach Pucharu Europy w Schönwaldzie, w których był trzeci od końca oraz przedostatni (ponownie wyprzedzał swego rodaka Jonesa, a w jednym z konkursów pokonał też Węgra Petera Karadiego)[25][12].

Do skoków międzynarodowych powrócił w 1996. W marcu tego roku skakał w dwóch konkursach Pucharu Kontynentalnego w szwedzkim Örnsköldsvik, gdzie ponownie był ostatni[12]. W sezonie 1996/1997 odnotował jeszcze trzy występy w Pucharze Kontynentalnym. 29 grudnia 1996 zajął najwyższe miejsce w zawodach międzynarodowych (był 36. w Lake Placid) i wyprzedził ośmiu amerykańskich skoczków[26]. 8 i 9 lutego 1997 po raz ostatni startował w zawodach. W Westby zajął 45. miejsce (przed pięcioma zawodnikami)[27] i 41. miejsce (wyprzedził ośmiu skoczków)[28]. W obu konkursach dokonał rzadkiego wyczynu – za oba występy otrzymał ujemne noty punktowe (–10,6 oraz –6,3 pkt.)[12].

Pomimo swoich wyników był bliski występu na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1998 w Nagano. Znalazł sponsora (Eagle Airlines, mała brytyjska firma czarterowa[29]), który był gotów sfinansować jego start w igrzyskach. W mistrzostwach Stanów Zjednoczonych zajął 29. miejsce, zaś żeby dostać się na igrzyska, wystarczyło w mistrzostwach krajowych zajęcie miejsca w czołówce zawodników danej reprezentacji lub wyprzedzenie określonej liczby skoczków. Edwards oba wymogi spełnił, jednak nie pojechał na igrzyska, gdyż startowała zbyt mała liczba reprezentacji[6][30].

Poza zawodami | edytuj kod

Na początku lat 90. Edwards nagrał dwie piosenki w języku fińskim, którym nigdy się nie posługiwał. Słowa do zaśpiewanych przez niego piosenek: Mun nimeni on Eetu (Nazywam się Eetu) i Eddien siivellä (Na skrzydle Eddiego), napisał fiński muzyk Irwin Goodman[31][6].

Kilkakrotnie zapowiadał powrót na skocznie, w tym m.in. na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002 czy na mistrzostwa świata w 2005[32].

Jest autorem książki „On the piste”, a w 2002 sprzedał prawa autorskie do swojej historii amerykańskiej firmie produkcyjnej[4]. W 2001 uzyskał dyplom z prawa. Był rekordzistą świata w skokach kaskaderskich (skakał przez 10 samochodów czy 6 autobusów) i dziewiątym na świecie zawodnikiem-amatorem w prędkości zjazdu na nartach (jechał z prędkością 170 km na godzinę)[6].

Brytyjczyk pobiegł z pochodnią olimpijską w styczniu 2010 w Winnipeg. Przebiegł z nią około 300 metrów[33].

W listopadzie 2011 oficjalnie potwierdzono, że ma powstać film fabularny o karierze Eddiego Edwardsa[34]. Produkcję wyreżyserować miał Declan Lowney, a w kontekście roli tytułowego bohatera mówiło się o Rupercie Grincie[34]. Finalnie film wyreżyserował Dexter Fletcher. W roli Eddiego wystąpił brytyjski aktor Taron Egerton, a w jego trenera wcielił się Hugh Jackman. Film zatytułowany „Eddie the Eagle” miał polską premierę 27 maja 2016[35].

Chciał wystąpić jako przedskoczek w 62. Turnieju Czterech Skoczni, ale nie otrzymał od FIS-u takiego pozwolenia[36]. W Oberstdorfie wziął za to udział w rywalizacji z adeptami skoków z miejscowego klubu na amatorskiej skoczni usypanej ze śniegu. Akcja nosiła nazwę „Pokonać Orła”[37].

Życie prywatne | edytuj kod

Od 2003 żonaty z Samanthą Morton, mają dwie córki – Ottilie i Honey. Na początku 2014 mieszkał w małej miejscowości South Woodchester w Gloucestershire[7].

Osiągnięcia | edytuj kod

Igrzyska olimpijskie | edytuj kod

Mistrzostwa świata | edytuj kod

Puchar Świata | edytuj kod

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Świata | edytuj kod

Turniej Czterech Skoczni | edytuj kod

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Eddie Edwards Bio, Stats and Results (ang.). Sports-reference.com. [dostęp 2015-01-04].
  2. ↑ Great Britain Ski Jumping (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2013-08-21].
  3. ↑ Michal Sýkora: Premeny športového areálu na Štrbskom Plese (słow.). slovak-ski.sk. [dostęp 2015-01-06].
  4. ↑ a b c d Sonja Kołaczkowska: Historia skoków: Eddie Edwards (pol.). skokinarciarskie.pl, 2006-09-11. [dostęp 2011-02-11].
  5. ↑ a b Adam Dworakowski: Nie tylko Eddie Edwards, czyli o skoczkach z Wielkiej Brytanii (pol.). skijumping.pl. [dostęp 2011-05-01].
  6. ↑ a b c d e f Grzegorz Boczar: – Zarzucano mi robienie pośmiewiska ze skoków – mówi Eddie „Orzeł” Edwards (pol.). gazetalubuska.pl. [dostęp 2015-01-06].
  7. ↑ a b c d Whatever Happened to Eddie the Eagle, Britain’s Most Lovable Ski Jumper? (ang.). smithsonianmag.com. [dostęp 2015-01-05].
  8. ↑ a b c Jakub Radomski: Z wariatkowa na skocznię (pol.). Przegląd Sportowy, 2013-12-19. [dostęp 2015-01-04].
  9. ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1986.12.26 EC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  10. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf GER 1986.12.30 PS/TCS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  11. ↑ Adam Kwieciński: Oberstdorf BRD 1987.02.20 MS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  12. ↑ a b c d e f g h i Adam Kwieciński: EDWARDS Eddie 1963.12.05 GBR (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  13. ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1987.03.20 PS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  14. ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1987.03.22 PS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  15. ↑ Adam Kwieciński: Sprova NOR 1987.03.28 EC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  16. ↑ Adam Kwieciński: Meldal NOR 1987.03.29 EC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  17. ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1987.12.26 EC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  18. ↑ Adam Kwieciński: Innsbruck AUT 1988.01.03 PS/TCS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  19. ↑ Adam Kwieciński: St. Moritz SUI 1988.01.20 PS/TS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  20. ↑ Adam Kwieciński: Calgary CAN 1988.02.14 IO (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  21. ↑ Adam Kwieciński: Calgary CAN 1988.02.23 IO (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  22. ↑ Adam Kwieciński: Oslo NOR 1988.03.20 PS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  23. ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1988.12.10 PS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  24. ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1988.12.11 PS (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  25. ↑ Adam Kwieciński: Schoenwald GER 1989.03.04 EC/SchTu (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  26. ↑ Adam Kwieciński: Lake Placid USA 1996.12.29 COC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  27. ↑ Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.08 COC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  28. ↑ Adam Kwieciński: Westby USA 1997.02.09 COC (pol.). Wyniki-skoki.pl. [dostęp 2015-01-04].
  29. ↑ Stuart Jeffries: Flying high (ang.). Guardian Online, 3 września 2007. [dostęp 2015-03-10].
  30. ↑ Alan Hubbard: Eddie The Eagle is having the last laugh on those who ridicule him as a joke (ang.). insidethegames.biz, 5 lutego 2013. [dostęp 2015-01-06].
  31. ↑ Säveltäjä Irwin Goodman (fiń.). veikkotiitto.fi. [dostęp 2015-03-10].
  32. ↑ Eddie Edwards powraca (pol.). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2015-01-06].
  33. ↑ Chinta Puxley: Eddie the Eagle returns to Canada as torchbearer (ang.). thestar.com, 6 stycznia 2010. [dostęp 2015-01-06].
  34. ↑ a b Powstaje film fabularny o karierze Eddiego Edwardsa. skijumping.pl, 2011-11-02. [dostęp 2011-11-03].
  35. ↑ Eddie the Eagle, Filmweb [dostęp 2015-12-16] .
  36. ↑ Adrian Dworakowski: TCS jednak bez Eddiego Edwardsa (pol.). skijumping.pl, 16 grudnia 2013. [dostęp 2015-01-06].
  37. ↑ Tomasz Kalemba: Michael „Eddie The Eagle” Edwards: polscy skoczkowie są cudowni (pol.). eurosport.onet.pl, 29 grudnia 2013. [dostęp 2015-01-06].
  38. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1986/1987 (pol.). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21].
  39. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1987/1988 (pol.). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21].
  40. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1988/1989 (pol.). skokinarciarskie.pl. [dostęp 2013-08-21].

Bibliografia | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Eddie Edwards" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy