Enklityka w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaEnklityka (z greki enklínein – oprzeć) – wyraz nieposiadający własnego akcentu, lecz tworzący całość akcentową z wyrazem poprzedzającym[1].
W języku polskim enklitykami są:
- jednosylabowe formy fleksyjne zaimków osobowych i zaimka zwrotnego
- partykuły by, że, no
- człony -sta, -set w liczebnikach złożonych
- ruchome końcówki czasownika
W języku serbsko-chorwackim enklitykami nazywa się krótkie formy czasowników „biti” być i „htjeti” chcieć oraz takież formy zaimków osobowych w przypadkach innych niż mianownik (np. enklityką od słowa „mene” mnie jest słowo „me”). Użyciem serbsko-chorwackich enklityk rządzą odpowiednie zasady (krótka forma wyrazu nie może być na przykład pierwszym słowem w zdaniu).
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 119.
Bibliografia | edytuj kod
- Trzaski, Everta i Michalskiego encyklopedyczny słownik wyrazów obcych Warszawa, 1939
- Język chorwacki dla początkujących David Norris; Kraków, 2006
- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys populrny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
