Europejska Unia Nadawców - encyklopedia.biolog.pl

Europejska Unia Nadawców w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Europejska Unia Nadawców (ang. European Broadcasting Union, w skrócie EBU; fr. Union européenne de radio-télévision, w skrócie UER), nazywana także Eurowizją, powstała w 1950 roku jako organizacja skupiająca publiczne (niekomercyjne) stacje radiowe i telewizyjne Europy Zachodniej w celu wymiany realizowanych programów i wspólnej produkcji audycji dla widzów w wielu krajach. W socjalistycznej Europie Wschodniej powstała kilkanaście lat później konkurencyjna instytucja – Międzynarodowa Organizacja Radia i Telewizji (Interwizja). Polskie Radio i Telewizja należały do Interwizji. W latach 1977–1980 Festiwal w Sopocie miał nawet formułę „Festiwalu Interwizji”, konkurencyjnego dla Konkursu Piosenki Eurowizji.

Dzięki współpracy EBU z Interwizją polscy widzowie mogli oglądać retransmisje Konkursu Piosenki Eurowizji, chociaż Polska nie mogła wystawić w nim swojego reprezentanta. Jedynym krajem socjalistycznym należącym do Eurowizji była Jugosławia, która brała udział w Konkursie od 1961 roku.

1 stycznia 1993 roku Interwizja została rozwiązana, a publiczne stacje krajów postkomunistycznych zostały przyjęte do EBU. Od roku 1994 większość z nich, bierze udział w Konkursie Piosenki Eurowizji.

Do EBU należą obecnie rozgłośnie radiowe i telewizyjne z 56 krajów Europy, północnej Afryki i Bliskiego Wschodu. Należą do nich również niezależni nadawcy komercyjni z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Hiszpanii i Francji. W Polsce jedynie Telewizja Polska S.A. oraz Polskie Radio S.A. należą do EBU.

Europejska Unia Nadawców używa terminu Eurovision (pol. Eurowizja) do firmowania organizowanych przez nią imprez medialnych (konkursów, przeglądów, wymian programowych). Stąd też słowo Eurowizja jest zazwyczaj utożsamiane z tą właśnie instytucją.