Facimiech (Pieniny) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaFacimiech (668 m n.p.m.) – szczyt w Masywie Trzech Koron w Pieninach Właściwych. Położony jest na wschód od Trzech Koron i wraz z Łysiną i Klejową Górą tworzy grupę Łysiny. Przez niektórych geografów Facimiech i Łysina nie są rozróżniane jako oddzielne szczyty, lecz uważane za jeden szczyt – Facimiech. Do Dunajca opada bardzo stromymi i niemal nagimi ścianami o łącznej wysokości ok. 330 m. Zbudowany jest z odpornych na erozję skał wapiennych. Wcinający się w nie Dunajec tworzy tutaj Przełom Pieniński. Facimiech wraz ze szczytem Klejowej Góry tworzą wysunięty cypel, który Dunajec opływa z trzech stron tworząc kilka przełomów. Ściany Facimiecha są jedną z głównych atrakcji widokowych podczas spływu tratwami. U podnóża Facimiecha znajduje się Ostra Skała i Grabczychy.
Wszystkie jego zbocza, z wyjątkiem stromych ścian opadających do Dunajca, pokryte są lasem, w którym dominuje świerk i buk. Jest jednym z nielicznych w Polsce miejsc, gdzie występują rzadkie owady: Exoprosopa cleomene i Raphidia ulrike (oba znajdują się w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt). W ścianach Facimiecha, dzięki ich niedostępności, uchowała się największa w Pieninach kolonia bardzo rzadkiego gatunku jałowca sawiny, unikatowe zbiorowiska mchów i stanowisko pluskwicy europejskiej. Stwierdzono też występowanie takich rzadkich w Polsce gatunków roślin, jak: kokorycz żółtawa, wiechlina styryjska, przetacznik pokrzywolistny, pajęcznica gałęzista, szczwoligorz tatarski[1].
Nazwa pochodzi od znajdującej się w pobliżu, na wysokości 480–540 m n.p.m. polany. W stromych ścianach Facimiecha znajduje się kilka płytkich jaskiń i grot, m.in. Jaskinia w Facimiechu[2]. Tuż nad wodami Dunajca jest spora nyża, w której dawniej kryli się przed burzą i deszczem flisacy. Wyżej, w trudno dostępnym miejscu, znajduje się płytkie Schronisko Zakonnicy (Grota Zakonnicy)[2].
Nie prowadzi przez niego żaden szlak turystyczny. Jest dobrze widoczny od strony Sromowiec Niżnych (wznosi się na prawo od Trzech Koron).
Trzy Korony, Łysina i Facimiech
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ a b Artur Amirowicz i inni. Jaskinie Pienińskiego Parku Narodowego. „Pieniny – Przyroda i Człowiek”. 3, s. 3-41, 1995.
Bibliografia | edytuj kod
- Kazimierz Zarzycki, Roman Marcinek, Sławomir Wróbel: Pieniński Park Narodowy. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2003. ISBN 83-7073-288-7.
- Józef Nyka: Pieniny. Przewodnik. Wyd. IX. Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006. ISBN 83-915859-4-8.
- Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000. Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006/07. ISBN 83-87873-07-1.
- Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
OryginałEdytujHistoria i autorzy
