Fokowate w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Foka pospolita Młode foki na obrazie Paula de VosFokowate[2], foki (Phocidae) – rodzina drapieżnych ssaków morskich z podrzędu psokształtnych (Caniformia), obejmująca 19 gatunków.
Spis treści
- 1 Cechy charakterystyczne
- 2 Środowisko życia
- 3 Choroby fok
- 4 Podział systematyczny
- 5 Fokarium
- 6 Zobacz też
- 7 Przypisy
Cechy charakterystyczne | edytuj kod
- kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie
- brak małżowin usznych
- widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie
- pływają szybko i niezwykle zwinnie
- pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut
- młode pokryte są białym, gęstym futerkiem, zwanym lanugo
- Mogą nurkować do 200 m.
Środowisko życia | edytuj kod
- w chłodnych morzach obu półkul
- w gromadach
- w większości w strefie przybrzeżnej
Choroby fok | edytuj kod
- nosówka
- zapalenie płuc
- wścieklizna
- choroby układu oddechowego
- choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki
Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[3].
Podział systematyczny | edytuj kod
Do rodziny należą następujące rodzaje i gatunki[4][5][2]:
- Monachus – jedynym przedstawicielem jest mniszka śródziemnomorska
- Neomonachus – takson wyodrębniony ostatnio z Monachus[6]
- Mirounga – mirunga
- Hydrurga – amfitryta – jedynym przedstawicielem jest Hydrurga leptonyx – amfitryta lamparcia (lampart morski)
- Leptonychotes – weddelka – Leptonychotes weddellii – weddelka arktyczna
- Lobodon – krabojad – jedynym przedstawicielem jest Lobodon carcinophaga – krabojad foczy, (foka krabojad, krabojad)
- Ommatophoca – foczka – jedynym przedstawicielem jest Ommatophoca rossi – foczka mała (foka Rossa)
- Erignathus – fokowąs – jedynym przedstawicielem jest Erignathus barbatus – fokowąs brodaty (foka wąsata, foka brodata)
- Cystophora – kapturnik – jedynym przedstawicielem jest Cystophora cristata – kapturnik morski (kapturnik)
- Halichoerus – szarytka – jedynym przedstawicielem jest Halichoerus grypus – szarytka morska (foka szara)
- Histriophoca – kajgulik – jedynym przedstawicielem jest Histriophoca fasciata – kajgulik pręgowany (kajgulik, foka pręgowana)
- Pagophilus – lodofoka – jedynym przedstawicielem jest Pagophilus groenlandicus – lodofoka grenlandzka (foka grenlandzka)
- Phoca – foka
- Pusa – nerpa
Fokarium | edytuj kod
Badaniem fok szarych i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Morska Uniwersytetu Gdańskiego, prowadząc unikalne fokarium w mieście Hel.
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Phocidae, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153–154. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.)
- ↑ Krzysztof E. Skóra: Foka zabita pieniędzmi (pol.). [dostęp 25 czerwca 2008].
- ↑ B. Stewart: Family Phocidae (Earless Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 169–. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.)
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Phocidae. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-07-14]
- ↑ D.M. Scheel, G.J. Slater, S-O. Kolokotronis, C.W. Potter, D.S. Rotstein, K. Tsangaras, A.D. Greenwood & K.M. Helgen. Biogeography and taxonomy of extinct and endangered monk seals illuminated by ancient DNA and skull morphology. „ZooKeys”. 49, s. 1–33, 2014. DOI: 10.3897/zookeys.409.6244 (ang.).