Głuchoślepota w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Rzeźba osób głuchoniewidomychGłuchoślepota – równoczesne, poważne uszkodzenie słuchu i wzroku. Osoba głuchoniewidoma ma duże trudności w poruszaniu się i komunikowaniu z otoczeniem. Korzysta z pomocy przewodnika, używa np. alfabetu Lorma.
Pomocą osobom głuchoniewidomym w Polsce zajmuje Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym, Towarzystwo szacuje, że w Polsce żyje około 7-8 tysięcy osób głuchoniewidomych, z których część z tą niepełnosprawnością się urodziła, a inni nabyli ją w trakcie życia w wyniku różnych chorób (w tym genetycznych), urazów lub starości[1].
Głuchoniewidomych dzieli się według:
- stopnia uszkodzenia zmysłów słuchu i wzroku,
- okresu życia, w którym głuchoślepota wystąpiła.
Dlatego też wyróżnia się osoby[2]:
- głuchoniewidome z równoczesną, całkowitą głuchotą i ślepotą (jest ich od 3% do 6% w populacji wszystkich głuchoniewidomych, najmniejsza grupa)
- głuchoniewidome z całkowitą głuchotą i słabowzrocznością (ok 20% populacji głuchoniewidomych)
- głuchoniewidome z niedosłuchem i całkowitą ślepotą (ok 20% populacji głuchoniewidomych)
- głuchoniewidome z niedosłuchem i słabowzrocznością (ok 50% populacji głuchoniewidomych, najliczniejsza grupa).
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Kim są osoby głuchoniewidome. http://tpg.org.pl.+[dostęp 2018-04-24].
- ↑ „Osoby głuchoniewidome i praca, szansa na nową jakość życia”
