Høgnorsk w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaHøgnorsk, język wysokonorweski – ultrapurystyczna i nieoficjalna odmiana języka norweskiego będąca odmianą standardu nynorsk w formie opracowanej przez Ivara Aasena. Wywodzi się z odmiany nynorsk, z której odrzucono zmiany wprowadzone przez rząd w r. 1917[1]. Jest to przede wszystkim odmiana pisana.
Termin | edytuj kod
Określenie høgnorsk zostało wprowadzone do języka przez prof. Torleiva Hannaasa w artykule Høgnorsk eller flatnorsk?[2], w którym autor dokonał podziału odmian języka na zasadzie niemieckiego hochdeutsch i plattdeutsch. Oznacza ono konserwatywną odmianę standardu nynorsk[3].
Język | edytuj kod
W roku 1917 przeprowadzono reformę pisowni języka norweskiego, mającą na celu zbliżenie obu wariantów języka do siebie, jednak reforma nie przez wszystkich została zaakceptowana[4]. Powstał na bazie odmiany landsmål, jednak w porównaniu z nim jest o wiele bardziej nowoczesny. Odrzuca przede wszystkim długie końcówki etymologiczne, natomiast akceptuje współczesne, np. -d w rzeczownikach i przymiotnikach[5]. Wymowa nie różni się od standardu bokmål. Høgnorsk jest dalej odmianą żywą i używaną[6].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Norwegian language. [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Torleiv Hannaas: Høgnorsk eller flatnorsk (norw.). [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Ordet «høgnorsk» (norw.). [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Ingvar Marm, Alf Sommerfelt: Norwegian. London: Hodder & Stoughton, 1967, s. xii. ISBN 0-340-05809-9.
- ↑ Høgnorsk. [dostęp 2011-10-30].
- ↑ Kva er høgnorsk?. [dostęp 2011-10-30].
