Język pomocniczy w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaJęzyk pomocniczy (międzynarodowy język pomocniczy, ang. international auxiliary language, skracane do IAL lub aukslang) – język używany w komunikacji między różnojęzycznymi osobami.
Podstawowym założeniem aukslangu jest ułatwienie komunikacji, nie zaś zastąpienie powszechnie używanych języków rodzimych.
Spis treści
- 1 Sztuczny język pomocniczy
- 2 Naturalny język pomocniczy
- 3 Języki niewidomych i niesłyszących
- 4 Zobacz też
- 5 Przypisy
- 6 Linki zewnętrzne
Sztuczny język pomocniczy | edytuj kod
Pojęcie języków pomocniczych odnosi się przeważnie do języków sztucznych, takich jak esperanto, ido, interlingua, volapük, occidental czy też latina sine flexione. Języki tego rodzaju mają przeważnie charakter aposterioryczny i mogą wykazywać cechy schematyczne lub naturalistyczne. Nie funkcjonują jako powszechne środki komunikacji. Najbardziej popularnym z nich jest esperanto[1].
Naturalny język pomocniczy | edytuj kod
Jako język pomocniczy określa się również język etniczny, któremu nadano tę rolę np. w drodze międzynarodowej umowy. Taką mową mógłby być jeden z najczęściej używanych, jednak nawet język angielski i mandaryński są używane przez mniej niż czwartą część populacji świata.
W celu przezwyciężenia tych trudności proponowano wprowadzenie w drodze międzynarodowego konsensusu, w konsultacji z ekspertami z rozmaitych dziedzin wiedzy, języka sztucznego lub etnicznego. Miałby to być język w formie ustnej i pisemnej. Język taki miałby być nauczany w każdym kraju jako dodatkowy (drugi język), obok języków narodowych.
Języki niewidomych i niesłyszących | edytuj kod
Proponowano także przyjęcie oficjalnego pisma dla niewidomych, zgodnego z międzynarodowym językiem pomocniczym. Jako lingua franca głuchych zaproponowano język znaków, taki jak gestuno, gdyż w chwili obecnej istnieje kilka niezgodnych ze sobą języków. Uważa się, że język taki nie powinien być zgodny z formą mówioną i pisaną międzynarodowego języka pomocniczego, gdyż języki znaków są niezależne od tych form.
Pomysły te nie upowszechniły się jednak w takiej mierze, jak zakładano. Uważa się niekiedy, że konieczne jest polityczne wsparcie ze strony państw, uzupełnione o środki niezbędne do nauczania i wdrażania.
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratysława: Obzor, 1993, s. 324, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- OneTongue.com – witryna poświęcona upowszechnieniu idei międzynarodowego języka pomocniczego
- The Function of an International Auxiliary Language – artykuł napisany przez Edwarda Sapira, omawiający kwestie języka pomocniczego.
