Janusz Gortat

Janusz Gortat w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Janusz Kazimierz Gortat (ur. 5 listopada 1948 w Brzozowie) – polski bokser, dwukrotny brązowy medalista olimpijski (1972 i 1976) w wadze półciężkiej, ojciec koszykarza Marcina Gortata, boksera Roberta Gortata oraz Małgorzaty Owczarek (z domu Gortat)

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

W Monachium przegrał w półfinale z późniejszym mistrzem Mate Parlovem (Jugosławia), a w Montrealu także z przyszłym mistrzem Leonem Spinksem z USA.

Wicemistrz Europy z Belgradu 1973 w wadze półciężkiej (w finale przegrał z Parlovem). Uczestnik Mistrzostw Europy z Bukaresztu 1969 (waga średnia), Madrytu 1971 (w. półciężka) i Katowic 1975 (w. półciężka). Uczestnik Mistrzostw Świata z 1978 r. (w. średnia).

Sześciokrotny mistrz Polski w wadze półciężkiej (1973, 1974, 1975, 1976. 1978 i 1980), pięciokrotny wicemistrz (1969 – w. średnia, 1970, 1971, 1972 i 1979), brązowy medalista z 1977). 16 razy walczył w reprezentacji Polski (15 zwycięstw), podczas meczu z USA w 1974 pokonał przyszłego mistrza olimpijskiego i zawodowego mistrza świata wszechwag Leona Spinksa.

Jeden z najwybitniejszych polskich bokserów wagi półciężkiej, znany z doskonałej techniki, preferujący walkę defensywną. Jego głównym rywalem na arenie międzynarodowej był Jugosłowianin Mate Parlov, a w kraju najpierw Stanisław Dragan, a potem Jacek Kucharczyk i Paweł Skrzecz.

Był zawodnikiem Legii Warszawa i KSZO Ostrowiec Św.

Po zakończeniu kariery został trenerem Legii Warszawa (trenował m.in. Andrzeja Gołotę i Tomasza Adamka).

W 1972 został odznaczony Złotym Krzyż Zasługi[1]. W 2007 otrzymał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Odznaczenia dla olimpijczyków. „Nowiny”. Nr 264, s. 2, 23 września 1972. 

Bibliografia | edytuj kod

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Janusz Gortat" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy