Jerzy Stuhr w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaJerzy Oskar Stuhr (ur. 18 kwietnia 1947 w Krakowie) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser, profesor sztuk teatralnych, polonista, pisarz i pedagog.
Laureat Polskiej Nagrody Filmowej za rolę drugoplanową w filmie Persona non grata (2005) i nagrody specjalnej za osiągnięcia życia (2018).
Spis treści
- 1 Życiorys
- 2 Życie prywatne
- 3 Odznaczenia i nagrody
- 4 Wybrane role teatralne
- 5 Filmografia
- 6 Pozostała twórczość
- 7 Przypisy
- 8 Bibliografia
- 9 Linki zewnętrzne
Życiorys | edytuj kod
Pochodzi z rodziny od pokoleń związanej z Krakowem. Pierwsi jej przedstawiciele – Anna z Thillów oraz Leopold Stuhrowie – przybyli do miasta z powiatu Mistelbach w Dolnej Austrii w 1879[1]. Pradziadek aktora, Leopold Stuhr, należał do zamożnego mieszczaństwa; osiadłszy w Krakowie, kupił kamienicę w Rynku Podgórskim, a następnie założył restaurację[2]. Dziadkiem aktora był Oskar Stuhr, adwokat i działacz Stronnictwa Narodowego[3][4]. Matka Jerzego Stuhra, Maria, była księgową w teatrze Banialuka[5], a ojciec Tadeusz był prokuratorem[6]. Jest jedynakiem[7].
Do ukończenia szkoły średniej (III Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego) mieszkał z rodzicami w Bielsku-Białej[8]. Następnie powrócił do Krakowa, gdzie ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim[7], a potem Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. W 1994 uzyskał tytuł profesora sztuk teatralnych. Był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów[9].
Rozpoczął pracę jako aktor w Starym Teatrze.
Na wielkim ekranie debiutował niewielką rolą w filmie Hieronima Przybyła Milion za Laurę (1971). W kolejnych latach pojawił się epizodycznie m.in. w filmach Andrzeja Żuławskiego, Jerzego Gruzy i Antoniego Krauze. W 1976 zagrał swoją pierwszą, główną rolę filmową – Antoniego Gralaka, młodego mężczyzny, który po opuszczeniu zakładu karnego po trzech latach odsiadki próbuje ułożyć sobie nowe życie w realiach Polski lat 70. XX wieku w filmie Krzysztofa Kieślowskiego Spokój (1980). W tym czasie pojawił się w innym filmie reżysera, Bliźnie (1976), w którym wcielił się w asystenta głównego bohatera, dyrektora Stefana Bednarza. W 1978 premierę miały dwa filmy, w których zagrał główną rolę: Wodzirej Feliksa Falka[10] i Seans Sławomira Idziaka, jak też film Andrzeja Wajdy Bez znieczulenia, w którym odegrał drugoplanową postać adwokata Jerzego Porębowicza. W 1979 pojawił się na ekranie w roli Filipa Mosza, głównego bohatera filmu Krzysztofa Kieślowskiego Amator.
Równocześnie z działalnością aktorską, w połowie lat 70. zaczął współprowadzić (z Bogusławem Sobczukiem) programy telewizyjne z cyklu Spotkanie z Balladą.
W 1980 wyjechał do Włoch, gdzie w kolejnych latach wystawiał spektakle teatralne[11], nawiązał współpracę ze Szkołą Teatralną w Bolonii i Teatro Stabile w Trieście[11] oraz prowadził kursy aktorskie na Festiwalu Aktorów we Florencji[11].
Szeroką rozpoznawalność w Polsce zapewniła mu rola Maksa Paradysa w filmie Juliusza Machulskiego Seksmisja (1983). Umiejętności komediowe zaprezentował również w kolejnych filmach lat 80., takich jak Kingsajz (1988), Dekalog X (1988) czy Obywatel Piszczyk (1989).
W latach 1990–1996 był rektorem PWST w Krakowie. W 1994 zadebiutował jako reżyser filmowy produkcją Spis cudzołożnic (1995), będącą adaptacją powieści Jerzego Pilcha Spis cudzołożnic. Proza podróżna z 1993, w której dodatkowo zagrał główną rolę Gustawa. W 1997 zagrał pięć ról w wyreżyserowanych przez siebie Historiach miłosnych. Ponadto wykreował komediową postać komisarza Ryby w filmie Juliusza Machulskiego Kiler (1997), a także w jego kontynuacji Kiler-ów 2-óch z 1999. W 1998 otrzymał nagrodę Narodowego Syndykatu Włoskich Dziennikarzy Filmowych[11].
W 2001 użyczył głosu Osłu w filmie animowanym Shrek (2001), jak również w jego czterech kontynuacjach. W 2002–2008 ponownie piastował stanowisko rektora krakowskiej PWST. W 2003 zagrał główną rolę w wyreżyserowanym przez siebie filmie Pogoda na jutro (2003). W 2005 otrzymał nagrodę im. Roberta Bressona od Papieskiej Rady Kultury[11]. W 2006 wszedł w skład rady programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
Został przewodniczącym rady Fundacji Krakowskiego Hospicjum dla Dzieci im. księdza Józefa Tischnera[12], którą wspiera od 2004.
Życie prywatne | edytuj kod
W 1971 poślubił Barbarę Kóskę, późniejszą skrzypaczkę i założycielkę zespołu Amar Corde[13], z którą zna się od dzieciństwa[14]. Mają dwoje dzieci: syna Macieja (ur. 1975) i córkę Mariannę (ur. 1982).
W 1988 przeszedł zawał serca, co zaowocowało napisaniem książki pt. Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce[12]. We wrześniu 2011 trafił na leczenie do szpitala onkologicznego w związku z problemami z gardłem, a lekarze potwierdzili nowotwór krtani[15]. W lutym 2016 przeszedł drugi zawał serca[16]. 13 lipca 2020 przeszedł udar mózgu[17][18].
Odznaczenia i nagrody | edytuj kod
Ordery i odznaczenia | edytuj kod
- 2014 – Order Uśmiechu[19] oraz członek Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu (2016)[20].
- 2012 – Odznaka „Honoris Gratia”[21]
- 2011 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi dla kultury polskiej, za osiągnięcia w twórczości artystycznej oraz działalności pedagogicznej”[22]
- 2007 – Laur Krakowa XXI wieku
- 2005 – Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[23]
- 2000 – Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Republiki Włoskiej[24]
- 1997 – Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski „w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej”[25]
- 1995 – Nagroda Miasta Krakowa[26]
- Złoty Krzyż Zasługi[27]
Inne nagrody i wyróżnienia | edytuj kod
- 1979 – Brązowe Lwy Gdańskie 6. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych dla najlepszego aktora
- 1987 – Brązowe Lwy Gdańskie 12. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za najlepszą rolę drugoplanową
- 1988 − Nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Instytutu Teatralnego przyznana w ramach nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą[28].
- 1994 ‒ Nagroda Specjalna Jury 19. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Spis cudzołożnic
- 1997 – Złote Lwy 22. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Historie miłosne
- 2007 ‒ Nagroda za najlepszy scenariusz 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Korowód
- 9 listopada 2007 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach[29], gdzie też jest wykładowcą.
- 12 listopada 2008 otrzymał Złotą Kaczkę, zostając wybranym najlepszym aktorem komediowym stulecia.
- Za książkę Stuhrowie. Historie rodzinne, wydaną przez Wydawnictwo Literackie otrzymał przyznawaną przez Śródmiejski Ośrodek Kultury w Krakowie Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca.
- 19 maja 2012 ‒ Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry ‒ Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji (razem z Anną Seniuk)[30].
- 12 listopada 2012 – Złote Berło, nagroda Fundacji Kultury Polskiej za „wspaniałe dzieła teatralne i filmowe, przejmujące i porywające kreacje aktorskie oraz refleksyjną i niebanalną memuarystykę”[31].
- 2012 – Perła Honorowa Polskiej Gospodarki w kategorii kultura[32]
- 20 września 2014 – Nagroda Specjalna Jury 39. Festiwalu Filmowego w Gdyni za film Obywatel
- 24 sierpnia 2017 – Mocny Solanin na 9. Solanin Film Festiwal 2017 za „walkę o przyzwoitość, szlachetność i dobro zarówno na scenie, jak i w codziennym życiu.”[33]
- 9 marca 2018 – Orzeł 2018 za osiągnięcia życia[34].
Wybrane role teatralne | edytuj kod
- Kontrabasista w Kontrabasiście Patricka Süskinda
- Sekretarz w Życiorysie Krzysztofa Kieślowskiego
- Belzebub w Dziadach Adama Mickiewicza
- Piotr Stiepanowicz Wierchowieński w Biesach Fiodora Dostojewskiego
- Piotr Wysocki w Nocy listopadowej Stanisława Wyspiańskiego
- AA w Emigrantach Sławomira Mrożka
- Horodniczy w Rewizorze Nikołaja Gogola
- Porfiry Pietrowicz w Zbrodni i karze Fiodora Dostojewskiego
- Król Ryszard w Ryszardzie III Williama Shakespeare’a w Teatrze Ludowym w Krakowie
- Volpone w Volpone albo lis Bena Jonsona w Teatrze Telewizji
- Radost w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry w Teatrze Telewizji
Filmografia | edytuj kod
Polski dubbing | edytuj kod
- 1998: Mulan – Mushu
- 2000: Larry 7: Miłość na Fali – Larry
- 2001: Shrek – Osioł
- 2001: Alicja i tajemnica trzeciej planety – Gromozeka
- 2004: Shrek 2 – Osioł
- 2004: Mulan II – Mushu
- 2007: Shrek Trzeci – Osioł
- 2007: Pada Shrek – Osioł
- 2009: Gwiazda Kopernika – Paul Van De Volder
- 2010: Shrek Forever – Osioł
- 2010: Święty Mikołaj – dorosły Święty Mikołaj
- 2010: Shrek ma wielkie oczy – Osioł
- 2010: Shrek 3-D – Osioł
- 2011: Smerfy − Gargamel
- 2013: Smerfy 2 − Gargamel
- 2015: Alicja – dziewczyna Wszechświat – prof. Sapojkow
- 2017: Gnomy rozrabiają – Dziadunio
- 2017: Twój Vincent – listonosz Joseph Roulin[35]
- 2018: Mowgli: Legenda dżungli – Akela
- 2019: Król Lew – Rafiki
Reżyseria | edytuj kod
Z tym tematem związana jest kategoria: Filmy w reżyserii Jerzego Stuhra.- 1994: Spis cudzołożnic
- 1997: Historie miłosne
- 1999: Tydzień z życia mężczyzny
- 2000: Duże zwierzę
- 2003: Pogoda na jutro
- 2007: Korowód
- 2011: Mundo Invisível. Tributo ao Público de Cinema
- 2014: Obywatel
Pozostała twórczość | edytuj kod
Publikacje książkowe | edytuj kod
- Sercowa choroba, czyli moje życie w sztuce. Czytelnik, Warszawa 1992
- Ucieczka do przodu! Jerzy Stuhr od A do Z w wywiadach Marii Malatyńskiej. Znak, Kraków 2007
- Stuhrowie. Historie rodzinne. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2008
- Tak sobie myślę…. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2012
- Obywatel Stuhr. Z Jerzym i Maciejem rozmawia Ewa Winnicka. Znak, Kraków 2014
- Kto tam zerka na Kacperka? (wspólnie z Marianną Bończą-Stuhr). Wydawnictwo Literackie, Kraków 2014
- Ja kontra bas. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2015
Współpraca radiowa | edytuj kod
Współpracował z RMF FM przy kampanii „Prawda czy fałsz?” oraz czytał Przygody dobrego wojaka Szwejka. Został członkiem rady programowej radia RMF Classic.
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Teatr w Polsce - polski wortal teatralny, www.e-teatr.pl [dostęp 2020-07-09] (pol.).
- ↑ KsięgarniaK. Aros KsięgarniaK., Stuhrowie. Historie rodzinne - Jerzy Stuhr, Aros.pl [dostęp 2018-08-21] .
- ↑ Polona, polona.pl [dostęp 2020-02-15] .
- ↑ Okiem Jerzego Stuhra: Chichot historii, czyli rzecz o moim dziadku, plus.gazetakrakowska.pl, 28 września 2019 [dostęp 2020-02-15] (pol.).
- ↑ Stuhr Jerzy, Encyklopedia Krakowa [dostęp 2018-01-01] .
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 38. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ a b Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2004, s. 124. ISBN 83-7337-452-3.
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 55. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ Prof. przew. kwal. I Jerzy Stuhr, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2011-09-08] .
- ↑ Maciej Stuhr, ks. Andrzej Luter: Myśmy się uodpornili. Rozmowy o dojrzałości. Kraków: WAM, 2019, s. 62. ISBN 978-83-277-1656-9.
- ↑ a b c d e gal: Jerzy Stuhr: polska gwiazda we Włoszech (pol.). W: Onet.pl [on-line]. wiadomosci.onet.pl, 2005-09-07. [dostęp 2020-07-11].
- ↑ a b Strasznie chcę żyć dla ludzi. Fragmenty rozmowy z Jerzym Stuhrem. „Angora”. Nr 7 (19 lutego 2012), 2012-01-29.
- ↑ Jerzy Stuhr: Ja kontra bas. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2015, s. 90–91. ISBN 978-83-08-06051-3.
- ↑ Jerzy Stuhr: 39 lat po ślubie a kocham Basię bez pamięci [dostęp 2018-08-17] .
- ↑ Stuhr: wierzę, że pokonam chorobę. polskieradio.pl, 2011-12-05. [dostęp 2012-02-15].
- ↑ Jerzy Stuhr wraca do zdrowia. Aktor nagrał filmik z pozdrowieniami, www.spidersweb.pl [dostęp 2020-09-25] .
- ↑ Jerzy Stuhr po udarze. Pojawiły się PRZEŁOMOWE informacje!, www.se.pl [dostęp 2020-07-18] .
- ↑ Jerzy Stuhr wyszedł ze szpitala. "Czuje się dużo lepiej", TVN24 [dostęp 2020-08-03] .
- ↑ PRZYZNANIE ORDERÓW UŚMIECHU. orderusmiechu.pl. [dostęp 06 grudnia 2015].
- ↑ Komunikat Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu z dn. 2.11.2016 roku. orderusmiechu.pl, 2016-11-02. [dostęp 2016-11-02].
- ↑ Zarządzenie Nr 989/2012 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 2012-04-13 w sprawie nadania odznaki Honoris Gratia panu Jerzemu Stuhrowi. bip.krakow.pl, 2012-04-13. [dostęp 2012-06-24].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 71, poz. 697
- ↑ Medal Gloria Artis dla twórców i działaczy kultury. wiadomosci.wp.pl, 5 października 2005. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ Stuhr Sig. Jerzy Cavaliere Ordine al Merito della Repubblica Italiana
- ↑ M.P. z 1998 r. nr 6, poz. 110
- ↑ Stuhr Jerzy [w:] Encyklopedia Krakowa, s. 936, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa - Kraków 2000
- ↑ Kto jest kim w Polsce, edycja 2, Warszawa: Interpress, 1989, s. 1269
- ↑ Teatr w Polsce - polski wortal teatralny, e-teatr.pl [dostęp 2019-01-31] .
- ↑ Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Śląskiego [dostęp 2011-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-25] .
- ↑ Festiwal „Dwa Teatry” na antenach TVP. Telewizja Polska SA, 2012-05-14. [dostęp 2012-05-29].
- ↑ Złote Berło dla Jerzego Stuhra. radio-krakow.pl. [dostęp 2012-11-08].
- ↑ Laureaci z poprzednich edycji : Polish Market, polishmarket.com.pl [dostęp 2015-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-19] .
- ↑ Jerzy Stuhr - 9. Solanin Film Festiwal 2017 - Offowy Festiwal Filmowy, solanin-film.pl [dostęp 2017-11-07] .
- ↑ Jerzy Stuhr laureatem za osiągnięcia życia. onet.pl. [dostęp 2018-03-09].
- ↑ Jerzy Stuhr i Danuta Stenka w polskiej wersji językowej filmu „Twój Vincent” [ZOBACZ] - Radio Wrocław, radiowroclaw.pl [dostęp 2017-11-24] .
Bibliografia | edytuj kod
- Jerzy Stuhr w bazie IMDb (ang.)
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- Jerzy Stuhr w bazie Filmweb
- Jerzy Stuhr w bazie filmpolski.pl
- Jerzy Stuhr w bazie e-teatr.pl
- Giuseppe Sedia, An Interview with Jerzy Stuhr, in “The Krakow Post”, March 26th 2012.
- Jerzy Stuhr na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Jerzy Stuhr o swoich rolach, wirtualny album
