Kazimierz Burczak

Kazimierz Burczak w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Kazimierz Franciszek Burczak[1] (ur. 13 marca 1895 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Syn Antoniego i Bronisławy, z domu Jędrych. Ukończył gimnazjum we Lwowie. W latach szkolnych działał w tajnym skautingu i w „Zarzewiu”. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 6 sierpnia 1914. Walczył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich. W maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny. 4 czerwca 1916 wyróżnił się w walkach nad Styrem. W 1917 skończył szkołę oficerską przy 1 pułku piechoty w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej w stopniu plutonowego i został wysłany na front włoski 30 września 1917, gdzie został ranny. W czerwcu 1918 zdezerterował z wojska austriackiego, wrócił do kraju i podjął działalność konspiracyjną w Okręgu VIII (lubelskiego) Polskiej Organizacji Wojskowej, jako komendant Obwodu Puławy do 30 lipca do 1 listopada 1918.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika został przydzielony jako dowódca plutonu do 1 kompanii batalionu zapasowego 5 pułku piechoty Legionów. Następnie od lutego do września 1919 dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego 1 pułku piechoty Legionów, później delegowany do szkoły aplikacyjnej oficerów piechoty, zaś od 26 grudnia 1919 do 12 marca 1920 ponownie dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego w 1 pułku piechoty Legionów. 13 marca 1920 został awansowany do stopnia porucznika i został dowódcą 10 kompanii w 1 pułku piechoty Legionów. W tej funkcji odbył szlak bojowy w czasie wojny z bolszewikami. Wyróżnił się wówczas m.in. w walkach pod Białymstokiem (m.in. wziął do niewoli ok. 1000 jeńców i 24 karabiny maszynowe). Za swoje czyny z walk legionowych i z wojny z bolszewikami otrzymał Order Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny nadal pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 758. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1922–1923 pełnił obowiązki dowódcy III batalionu. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 228. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie marszałka Piłsudskiego. W roku szkolnym 1927/1928 dowodził I batalionem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej.

W okresie od 2 listopada 1928 do 1 listopada 1930 był hospitantem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został przeniesiony do macierzystego 1 pułku piechoty Legionów, na stanowisko dowódcy batalionu. W następnym roku pełnił już obowiązki zastępcy dowódcy pułku. Podpułkownik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty. W 1932 objął stanowisko dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. W lutym 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Morskiego Batalionu Strzelców w Wejherowie[2]. W listopadzie 1935 roku został dowódcą 1 pułku piechoty Legionów.

Po agresji Niemiec na Polskę walczył na czele pułku. 14 września 1939 został ranny pod Trzcińcem, a po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Był żonaty z Zofią Józefą, z domu Andruszewska, z którą miał dwoje dzieci: Zbigniewa (ur. 15 września 1934) i Marzennę (ur. 19 sierpnia 1939)[3].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[4]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” w Lutomiersku został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Kazimierza Burczaka.

Awanse | edytuj kod

  • podporucznik – listopad 1918
  • porucznik – 13 marca 1920
  • kapitan – 3 maja 1922, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 758. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • major – 1 grudnia 1924, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 228. lokatą w korpusie oficerów piechoty
  • podpułkownik dyplomowany – 1 stycznia 1931
  • pułkownik dyplomowany – 19 marca 1938
  • generał brygady – 5 października 2007, pośmiertnie

Ordery i odznaczenia | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ W 1935 dokonano zmiany imienia z Kazimierz na Kazimierz Franciszek. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935. 
  2. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 6 lutego 1935 r.
  3. ↑ Roman Baraniecki "W cieniu Katynia. Wspomnienia Pani Marzenny Burczak.". [dostęp 10 lutego 2012].
  4. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  5. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
  6. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 13 z 11 listopada 1934 r., s. 229.

Bibliografia | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Kazimierz Burczak" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy