Komunikacja bliskiego zasięgu

Komunikacja bliskiego zasięgu w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Telefon pracujący w trybie NFC

Komunikacja bliskiego zasięgu, NFC (od ang. near-field communication) – krótkozasięgowy, wysokoczęstotliwościowy, radiowy standard komunikacji pozwalający na bezprzewodową wymianę danych na odległość do 20 centymetrów.

Technologia ta jest prostym rozszerzeniem ISO/IEC 14443 (karta zbliżeniowa), która łączy interfejs kart inteligentnych i czytnik w jednym urządzeniu. Urządzenia NFC mogą komunikować się zarówno z istniejącymi urządzeniami w standardzie ISO/IEC 14443 (karty i czytniki), jak również z innymi urządzeniami NFC, a tym samym są zgodne z istniejącą i będącą już w użyciu infrastrukturą publicznego transportu i płatności, jak MIFARE. NFC jest przede wszystkim nakierowane na wykorzystanie w telefonach komórkowych[1].

Charakterystyka | edytuj kod

  • Zasięg: poniżej 20 cm
  • Częstotliwość: 13,56 MHz ± 7 kHz (Pasmo ISM)
  • Maksymalna szerokość pasma sygnału: 2 MHz
  • Przepustowość: 106, 212, 424 lub 848 kbit/s
  • Tryb pracy:
    • Tryb pasywny: inicjujące urządzenie wytwarza pole elektromagnetyczne, a docelowe urządzenie odpowiada, modulując to pole. W trybie tym urządzenie docelowe jest zasilane mocą pola elektromagnetycznego urządzenia inicjującego, dzięki czemu urządzenie docelowe działa jako transponder.
    • Tryb aktywny: oba urządzenia – inicjujące i docelowe – komunikują się przez naprzemienne generowania swojego sygnału. Urządzenie wyłącza swoje pole elektromagnetyczne, gdy czeka na dane. W tym trybie oba urządzenia zwykle potrzebują zasilania.
  • Odbiór i nadawanie w tym samym czasie

Porównanie z technologią Bluetooth | edytuj kod

Źródło[2][3]

Podsumowując:

NFC i Bluetooth są technologiami komunikacji stosunkowo krótkiego zasięgu dostępnymi w telefonach komórkowych. NFC działa przy niższych prędkościach niż Bluetooth i ma znacznie krótszy zasięg, ale zużywa mniej energii i nie wymaga parowania.

NFC konfiguruje się szybciej niż standardowy Bluetooth 2.1. Dzięki NFC zamiast wykonywania ręcznych konfiguracji w celu identyfikacji urządzeń, połączenie między dwoma urządzeniami jest ustanawiane automatycznie w czasie krótszym niż 1 sekunda. Maksymalna szybkość przesyłania danych NFC (424 kbit / s) jest wolniejsza niż w przypadku Bluetooth (2,1 Mbit / s).

Maksymalna odległość nawiązywania połączenia NFC mniejsza niż 20 cm zmniejsza prawdopodobieństwo niepożądanego przechwycenia danych przez osoby niepowołane, dzięki czemu jest odpowiednia i bezpieczna w zatłoczonych miejscach.

NFC jest kompatybilny z istniejącą infrastrukturą pasywnego RFID (13,56 MHz ISO / IEC 18000-3). Wymaga stosunkowo niskiej mocy, podobnej do protokołu niskoenergetycznego Bluetooth V4.0 (Low Energy). Jednak gdy NFC działa z urządzeniem bez zasilania (np. w telefonie, który został wyłączony czy w bezdotykowej karcie kredytowej), zużycie energii NFC jest większe niż w przypadku Bluetooth V4.0 Low Energy.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Comarch i Nokia zbliżają do sztuki we wspólnym projekcie wykorzystującym technologię NFC – PRNews.pl (Dostęp: 2012-04-05)
  2. ↑ Near Field Communication versus Bluetooth – NearFieldCommunication.org, nearfieldcommunication.org [dostęp 2019-06-19] .
  3. ↑ NFC Forum: Specifications, members.nfc-forum.org [dostęp 2019-06-19] .
Kontrola autorytatywna (standard):
Na podstawie artykułu: "Komunikacja bliskiego zasięgu" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy