Koniczyna długokłosowa

Koniczyna długokłosowa w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Koniczyna długokłosowa (Trifolium rubens L.) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. W Polsce rośnie rzadko na niżu i bardzo rzadko w górach. Na Czerwonej liście ujęty jako gatunek narażony. Jest to gatunek światłolubny; rośnie na suchych murawach, w widnych lasach i na ich skrajach, w zaroślach. Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla: All. Geranion sanguinei R.Tx. 1961 - kserotermiczne zbiorowiska okrajkowe na siedliskach ciepłolubnych dąbrów. Kwitnie od lipca do sierpnia. Roślina nektarodajna.

Morfologia | edytuj kod

Pokrój
Naga bylina o ulistnionych, wzniesionych łodygach wysokości 30-60 cm. Rozrasta się przy pomocy krótkich kłączy.
Liście
Na pędzie wąskowalcowate, długości około 7 cm. Szerokie, duże lancetowate przylistki. Liście u dołu pędu na dłuższych ogonkach, wyżej na pędzie krótkoogonkowe.
Kwiaty
Siedzące, główki jajowatowalcowate, purpurowe, wydłużone, przed rozkwitnięciem czubate, u nasady otoczone listkami. Kielich 20-nerwowy, listki kielicha ostro ząbkowane, prawie równe; rurka kielicha na zewnątrz naga.

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Stevens P.F.: Angiosperm Phylogeny Website/Fabaceae (ang.). 2001–. [dostęp 2017].

Bibliografia | edytuj kod

Identyfikatory zewnętrzne (takson):
Na podstawie artykułu: "Koniczyna długokłosowa" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy