Literatura piękna w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaLiteratura piękna – rodzaj dzieł literackich o charakterze artystycznym[1]; typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od literatury użytkowej, tj. tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym itp.[2] Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.
Określenie „literatura piękna” (fr. belles lettres) zostało wprowadzone w pierwszej połowie XVIII wieku (w okresie systematyzowania różnych form piśmiennictwa) jako analogia do terminu „sztuki piękne” (fr. beaux arts)[3]. Wówczas termin ten oznaczał gatunki poetyckie, oratorskie, retoryczne, prozę epistolarną i historiograficzną. Termin „literatura piękna” spopularyzował się dzięki traktatom Rollina De la manière d'étudier des Belles Lettres (1726) i Charlesa Batteux Cours de Belles-Lettres (1747)[3].
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Literatura piękna, [w:] JanJ. Nowakowski JanJ. (red.), Słownik terminów literackich. Teoria i nauki pomocnicze, Kraków: Wydawnictwo Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej, 1960, s. 61 [dostęp 2021-08-27] .
- ↑ Sławiński 1998 ↓, s. 285.
- ↑ a b Sławiński 1998 ↓, s. 62.
Bibliografia | edytuj kod
- JanuszJ. Sławiński JanuszJ. (red.), Słownik terminów literackich, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, ISBN 83-04-04417-X .
