Literatura piękna w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Literatura pięknaLiteratura piękna – typ piśmiennictwa (także dzieł ustnych), do którego zalicza się wszystkie teksty o dominującej funkcji estetycznej języka, a więc dzieła literackie, w odróżnieniu od tekstów o charakterze informacyjnym, publicystycznym, naukowym etc. (literatura użytkowa)[1]. Zakres literatury pięknej jest zależny od kryteriów obowiązujących w danej epoce historycznej. Granice między taką literaturą a innym typem piśmiennictwa (i tekstów ustnych), np. użytkowym, nie są łatwe do wyznaczenia przez badaczy, ze względu na występujące licznie gatunki pograniczne.
Określenie „literatura piękna” (fr. belles lettres) zostało wprowadzone w pierwszej połowie XVIII wieku (w okresie systematyzowania różnych form piśmiennictwa) jako analogia do terminu „sztuki piękne” (fr. beaux arts)[2]. Wówczas termin ten oznaczał gatunki poetyckie, oratorskie, retoryczne, prozę epistolarną i historiograficzną. Termin „literatura piękna” spopularyzował się dzięki traktatom Rollina De la manière d'étudier des Belles Lettres (1726) i Charlesa Batteux Cours de Belles-Lettres (1747)[2].
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Słownik terminów literackich. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, s. 285.
- ↑ a b Słownik terminów literackich. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, s. 62.
Bibliografia | edytuj kod
- Słownik terminów literackich. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998. ISBN 83-04-04417-X.
