Medal Zwycięstwa

Medal Zwycięstwa w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Medal Zwycięstwa lub Medal Międzyaliancki także zwany Medal Międzysojuszniczy (ang. Allied Victory Medal, franc. Médaille Interalliée, Médaille de la Victoire) – medal aliancki nadawany uczestnikom I wojny światowej po stronie Ententy. Ustanowiony w latach 1919-1922 w zależności od kraju.

Spis treści

Historia | edytuj kod

Medal był swojego rodzaju kompromisem. Każde państwo, biorące udział w I wojnie światowej po stronie Ententy, miało wydawać Medal Zwycięstwa dla własnych obywateli aby zapobiec masowej wymianie pamiątkowych odznaczeń między narodami. Wspólną cechą medali był awers z wizerunkiem Wiktorii – bogini zwycięstwa i chwały oraz wstążka w tych samych barwach.

Wydawanie Medalu Sojuszniczego Zwycięstwa nie było obowiązkowe. Piętnaście spośród osiemnastu państw wydało ten medal: Wielka Brytania, Belgia, Brazylia, Kuba, Czechosłowacja, Francja, Grecja, Włochy, Japonia, Portugalia, Rumunia, Syjam, Związek Południowej Afryki i Stany Zjednoczone Ameryki.

Republika Chińska nie wydała medalu, podobnie jak Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka, w której zmienił się ustrój polityczny na bolszewicki, natomiast Serbia i Czarnogóra po wojnie stały się częścią Królestwa SHS.

W Polsce pojawił się wybijany z inicjatywy prywatnej medal nie związany z instytucjami państwowymi, nawiązujący do Allied Victory Medal i jemu podobnych medali państwowych.

W odróżnieniu od Polski Czechosłowacja emitowała medal, choć oba państwa powstały po I Wojnie Światowej.

Polscy żołnierze francuskiego wojska i prawo do medalu | edytuj kod

22 sierpnia 1922 Ministerstwo Spraw Wojskowych na łamach Polski Zbrojnej wyjaśniło, że prawo uzyskania medalu francuskiego „Médaille Interalliée” mieli wyłącznie ci żołnierze Polacy (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy w wojnie światowej w czasie od dnia 2 sierpnia 1914 r., tj. od dnia jej wybuchu do dnia 11 listopada 1918 r., tj. do dnia podpisania rozejmu, uczestniczyli w walkach przeciwko Niemcom, Austrii, Turcji i Bułgarii: a) służąc w oddziałach bezpośrednio pod dowództwem francuskim, tj. na froncie francuskim; b) służąc w oddziałach, które walczyły poza obrębem Francji kontynentalnej na innych frontach, jak na froncie rosyjskim i wschodnim – w obu wypadkach najmniej w ciągu trzech miesięcy (wyłączając czas służby w Cesarskiej Armii Rosyjskiej). Prawa do medalu nie miały osoby uznane za niegodne wskutek wyroków bez odroczeń, zapadłych podczas działań wojennych, za czyny uznane przez prawo wojenne za przestępstwa, i nie zrehabilitowane przez amnestię. Uprawnieni do noszenia odznaki nabywali medal i wstążeczkę na własny koszt. Wojskowi (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy nabyli prawa do odznaki i ubiegali się o nią mogli wnieść należycie umotywowane prośby do Ministra Spraw Wojskowych (Gabinet Ministra), do dnia 1 grudnia 1922 r., który wnioskował do Francji o przyznanie odznaczenie. Wojskowi w czynnej służbie wnosili prośby drogą służbową, natomiast zdemobilizowani za pośrednictwem właściwych powiatowych komend uzupełnień i następnie dowództw okręgów korpusów. Legitymacje nie były wydawane. Dowodem nadania i prawa noszenia medalu było zezwolenie Naczelnika Państwa na przyjęcie i noszenie obcego medalu, ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[1].

W okresie międzywojennym XX w. polscy żołnierze mogli składać podania o przyznanie medalu drogą służbową przez Gabinet Ministra Spraw Wojskowych do attaché wojskowego przy Ambasadzie Polski w Paryżu, zaś już cywile przez właściwego Powiatowego Komendanta Uzupełnień[2].

Odznaczenia w poszczególnych krajach | edytuj kod

Prywatnie wytwarzany w Polsce medal | edytuj kod

Wykonano dwie wersje rewersu

Odznaczeni | edytuj kod

 Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Medalem Zwycięstwa.  Z tym tematem związana jest kategoria: Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa.

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ O przyznanie medali francuskich. „Polska Zbrojna”. 227, s. 3, 1922-08-22. Warszawa. 
  2. ↑ Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20/30, obwieszczenie nr 1. Medal Interalliée i Commémorative. „Sybirak”. 1 (13), s. 92, czerwiec 1937. 

Bibliografia | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Medal Zwycięstwa" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy