Mistrzostwa Świata w piłce nożnej 2006

Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2006 w encyklopedii

XVIII Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej odbyły się w dniach 9 czerwca – 9 lipca w Niemczech, którym przyznano organizację imprezy w lipcu 2000. Mistrzem świata zostali Włosi, którzy w finale pokonali Francuzów. Po raz drugi w historii o zwycięstwie decydowały rzuty karne. W turnieju zadebiutowały reprezentacje Ukrainy, Angoli, Ghany, Togo, Wybrzeża Kości Słoniowej i Trynidadu i Tobago. Gospodarze turnieju zajęli trzecie miejsce po zwycięstwie nad Portugalią. Mecze Mistrzostw Świata transmitowano do niemal wszystkich 207 krajów członkowskich FIFA (jedynym wyjątkiem był Turkmenistan). Prawo do telewizyjnego przekazu zakupiło ponad 500 stacji, dzięki czemu 25 mundialowych dni obejrzało 3,25 miliarda widzów, a sam mecz finałowy ponad miliard^[1]. Oficjalnym hymnem mistrzostw była piosenka „Celebrate the Day” Herberta Gronemeyera^[2].

Spis treści

• 1 Maskotka turnieju
• 2 Hasło mistrzostw
• 3 Kwalifikacje
• 4 Koszyki
• 5 Stadiony
• 6 Sędziowie główni
• 7 Uczestnicy mistrzostw
• 8 Faza grupowa
  • 8.1 Grupa A
  • 8.2 Grupa B
  • 8.3 Grupa C
  • 8.4 Grupa D
  • 8.5 Grupa E
  • 8.6 Grupa F
  • 8.7 Grupa G
  • 8.8 Grupa H
• 9 Faza pucharowa
  • 9.1 1/8 finału
  • 9.2 Ćwierćfinały
  • 9.3 Półfinały
  • 9.4 Mecz o 3. miejsce
  • 9.5 Finał
• 10 Strzelcy
  • 10.1 5 goli
  • 10.2 3 gole
  • 10.3 2 gole
  • 10.4 1 gol
  • 10.5 Gole samobójcze
• 11 Czerwone kartki
• 12 Statystyki
• 13 Nagrody
  • 13.1 Drużyna Gwiazd Mistrzostw
• 14 Klasyfikacja według kontynentów
• 15 Zobacz też
• 16 Przypisy
• 17 Linki zewnętrzne

Maskotka turnieju | edytuj kod

Maskotką turnieju był Goleo VI (lub krócej Goleo) – lew. Jego imię pochodzi od słów go leo (w wolnym tłumaczeniu "Naprzód, lwie"). Towarzyszy mu uśmiechnięta, gadająca piłka o imieniu Pille. Maskotki są wyprodukowane przez firmę Nici. Posiada koszulkę w różnych barwach narodowych z numerem „06”. Powstały różne piosenki o Goleo VI oraz teledyski.

Hasło mistrzostw | edytuj kod

Świat gości się u przyjaciół (niem. Die Welt zu Gast bei Freunden).

Kwalifikacje | edytuj kod

Drużyny biorące udział w eliminacjach reprezentowały 198. narodowych związków piłkarskich^[3]. Kwalifikacje do mundialu rozpoczęły się w grudniu 2003 i wyłoniły 31. finalistów. Po raz pierwszy w historii mistrzostw świata zwycięzca poprzednich finałów – Brazylia – nie otrzymał automatycznie miejsca w kolejnych finałach. Reprezentacja Niemiec, jako gospodarz, nie musiała uczestniczyć w eliminacjach. 13. miejsc w mistrzostwach przypadło członkom UEFA, 5. – CAF, a po 4. – CONMEBOL i AFC i 3. CONCACAF. O pozostałych dwóch miejscach decydowały baraże pomiędzy drużynami ze strefy AFC i CONCACAF oraz CONMEBOL i OFC.

Sześć drużyn po raz pierwszy w historii awansowało do mundialu: Angola, Wybrzeże Kości Słoniowej, Ghana, Togo, Trynidad i Tobago i Ukraina. Reprezentacja Czech po raz pierwszy wystąpiła jako niezależne państwo, jednak FIFA uznaje ją za kontynuatora tradycji Czechosłowacji.

W nawiasach podane miejsce w Rankingu FIFA.

Koszyki | edytuj kod

Stadiony | edytuj kod

¹ Niektóre stadiony na czas trwania mundialu musiały zmienić swoje nazwy, ponieważ są one niezgodne z umowami zawartymi między FIFA a sponsorami^[4].

² Pojemność stadionów jest mniejsza niż w trakcie rozgrywek Bundesligi, ponieważ FIFA dopuszcza w trakcie mistrzostw tylko miejsca siedzące.

Sędziowie główni | edytuj kod

Uczestnicy mistrzostw | edytuj kod

Najmłodszym uczestnikiem tych mistrzostw, urodzonym 16 marca 1989 roku, był pochodzący z Barbadosu napastnik Theo Walcott, grający w reprezentacji Anglii. Najstarszym zaś bramkarz Ali Boumnijel z Tunezji, urodzony 13 kwietnia 1966 roku.

W turnieju wzięła udział reprezentacja Serbii i Czarnogóry, dla której była to pożegnalna seniorska impreza międzynarodowa, gdyż państwo to rozpadło się kilka dni przed rozpoczęciem mundialu.

Faza grupowa | edytuj kod

Legenda do tabelek:

• Pkt – ilość punktów
• M – liczba meczów
• W – wygrane
• R – remisy
• P – porażki
• Br+ – bramki zdobyte
• Br− – bramki stracone
• +/− – różnica bramek

Dwie pierwsze drużyny z każdej grupy awansowały do dalszych gier.

Grupa A | edytuj kod

Grupa B | edytuj kod

Grupa C | edytuj kod

Grupa D | edytuj kod

Grupa E | edytuj kod

Grupa F | edytuj kod

Grupa G | edytuj kod

Grupa H | edytuj kod

Faza pucharowa | edytuj kod

UWAGA: W nawiasach podane są wyniki po rzutach karnych.

1/8 finału | edytuj kod

Ćwierćfinały | edytuj kod

Półfinały | edytuj kod

Mecz o 3. miejsce | edytuj kod

Finał | edytuj kod

Strzelcy | edytuj kod

• Bramki z serii rzutów karnych nie są wliczane do klasyfikacji strzelców. Informacje na temat autorów tych goli znajdą się wyłącznie przy opisie meczu.

5 goli | edytuj kod

• Miroslav Klose

3 gole | edytuj kod

2 gole | edytuj kod

1 gol | edytuj kod

Gole samobójcze | edytuj kod

• Carlos Gamarra (dla Anglii)
• Armando Petit (dla Niemiec)
• Brent Sancho (dla Paragwaju)
• Cristian Zaccardo (dla Stanów Zjednoczonych)

Czerwone kartki | edytuj kod

Na MŚ 2006 arbitrzy pokazali 28. czerwonych kartek. Oto ich „zdobywcy” (w kolejności od piłkarza, który dostał czerwoną kartkę najwcześniej):

• Avery John (Trynidad i Tobago – Szwecja, za drugą żółtą)
• Jean-Paul Abalo (Korea Południowa – Togo, za drugą żółtą)
• Władysław Waszczuk (Hiszpania – Ukraina)
• Radosław Sobolewski (Niemcy – Polska, za drugą żółtą)
• Mateja Kežman (Argentyna – Serbia i Czarnogóra)
• André Macanga (Meksyk – Angola, za drugą żółtą)
• Tomáš Ujfaluši (Czechy – Ghana)
• Daniele De Rossi (Włochy – USA)
• Pablo Mastroeni (Włochy – USA)
• Eddie Pope (Włochy – USA, za drugą żółtą)
• Albert Nađ (Wybrzeże Kości Słoniowej – Serbia i Czarnogóra, za drugą żółtą)
• Cyril Domoraud (Wybrzeże Kości Słoniowej – Serbia i Czarnogóra, za drugą żółtą)
• Luis Ernesto Pérez (Portugalia – Meksyk, za drugą żółtą)
• Jan Polák (Czechy – Włochy, za drugą żółtą)
• Dario Šimić (Chorwacja – Australia, za drugą żółtą)
• Brett Emerton (Chorwacja – Australia, za drugą żółtą)
• Josip Šimunić (Chorwacja – Australia, przez pomyłkę sędzia pokazał Šimuniciowi 3 żółte kartki)
• Ziad Jaziri (Ukraina – Tunezja, za drugą żółtą)
• Teddy Lučić (Niemcy – Szwecja, za drugą żółtą)
• Costinha (Portugalia – Holandia, za drugą żółtą)
• Khalid Boulahrouz (Portugalia – Holandia, za drugą żółtą)
• Deco (Portugalia – Holandia, za drugą żółtą)
• Giovanni van Bronckhorst (Portugalia – Holandia, za drugą żółtą)
• Marco Materazzi (Włochy – Australia)
• Leandro Cufré (Niemcy – Argentyna)
• Asamoah Gyan (Brazylia – Ghana, za drugą żółtą)
• Wayne Rooney (Anglia – Portugalia)
• Zinédine Zidane (Włochy – Francja)

Statystyki | edytuj kod

• 138 zawodników nie zagrało na mistrzostwach ani minuty.
• Na tych mistrzostwach padł pierwszy gol kiedykolwiek strzelony przez australijskiego gracza, zdobył go Tim Cahill w meczu z Japonią, a sama reprezentacja Australii po raz pierwszy w historii mistrzostw świata wygrała mecz i po raz pierwszy awansowała do fazy pucharowej.
• Pierwszego gola na tych mistrzostwach strzelił Philipp Lahm w 6. minucie meczu Niemiec z Kostaryką. Niemcy wygrali 4:2.
• Najszybciej zdobyty gol mistrzostw padł w 2. minucie spotkania Czech z Ghaną. Jego strzelcem został Asamoah Gyan. Ghana wygrała 2:0.
• Najpóźniej zdobyty gol na mundialu padł w 121. minucie (w doliczonym czasie gry) dogrywki meczu Niemiec z Włochami. Jego strzelcem był Alessandro Del Piero. Włosi wygrali ten mecz 2:0 i awansowali do finału.
• Najpóźniej zdobyty gol w regulaminowym czasie gry padł w piątej minucie doliczonego czasu gry w 1/8 finału pomiędzy Australią, a Włochami z rzutu karnego. Był to jedyny gol w tym meczu, a jego strzelcem był Francesco Totti. Dzięki temu Włochy awansowały do ćwierćfinału.
• Pierwszego samobójczego gola na Mistrzostwach strzelił Paragwajczyk Carlos Gamarra w meczu z Anglią. Paragwaj przegrał 0:1.
• Pierwszy rzut karny został podyktowany w meczu Hiszpania – Ukraina. Z 11 metrów strzelał David Villa, a jego uderzenia nie obronił Ołeksandr Szowkowskyj. Reprezentacja Hiszpanii wygrała 4:0.
• W meczu Wybrzeża Kości Słoniowej z Serbią i Czarnogórą po raz pierwszy na tych mistrzostwach jedna drużyna wykonywała dwa rzuty karne w przeciągu jednego meczu. Obydwa podyktowane za zagranie ręką w polu karnym. Mecz skończył się wynikiem 3:2 dla drużyny z Afryki, która skutecznie wykonała obie jedenastki.
• Na tych Mistrzostwach Świata padł gol nr 2000 w historii MŚ. Strzelił go Marcus Allbäck w meczu Szwecja – Anglia (2:2).
• Pierwszego gola dla Polski strzelił Bartosz Bosacki w 33. minucie meczu Polska: Kostaryka. Polacy wygrali 2:1. Strzelił on również drugą bramkę i były to jedyne gole strzelone przez Polaków podczas tych mistrzostw.
• W meczu Chorwacji z Australią angielski sędzia Graham Poll pokazał jednemu zawodnikowi – Chorwatowi Josipowi Šimunicowi, 3 żółte kartki. Pomyłka sędziego, polegająca na pozostawieniu na boisku zawodnika ukaranego dwiema żółtymi kartkami, nie została zauważona przez jego asystentów. Po tym wyczynie sędzia ten nie mógł już prowadzić na tym mundialu spotkań.
• Walentin Iwanow przedłużył mecz Portugalii z Holandią aż o 6 minut (w rzeczywistości zawodnicy grali jeszcze dłużej, gdyż Portugalczycy, chcąc utrzymać korzystny dla siebie wynik, przedłużali grę).
• Spotkanie Francja – Hiszpania (w 1/8 finału) było 700. meczem w historii mundialów.
• Pierwszy konkurs rzutów karnych na mistrzostwach został wykonany podczas meczu 1/8 finału Ukraina – Szwajcaria. Ukraińcy wygrali 3:0.
• Najbrutalniejszy mecz na mistrzostwach to mecz Portugalii z Holandią (1:0). Sędzia Walentin Iwanow pokazał zawodnikom w sumie 16 żółtych kartek, z czego aż czterech zawodników otrzymało po dwa żółte kartoniki i opuściło plac gry. Byli to: Costinha i Deco w drużynie Portugalii oraz Khalid Boulahrouz i Giovanni van Bronckhorst w zespole Holandii. Był to rekord czerwonych kartek w jednym meczu w historii mistrzostw świata.
• 75. czerwoną kartkę w historii mundialów otrzymał Deco.
• Kapitan reprezentacji Francji Zinédine Zidane został uhonorowany Złotą Piłką dla najlepszego zawodnika mistrzostw świata w Niemczech. W głosowaniu na najlepszego piłkarza MŚ Zidane otrzymał 2012 punktów od akredytowanych dziennikarzy. Pokonał dwóch Włochów: Fabio Cannavaro (Srebrna Piłka) – 1977 pkt. oraz Andreę Pirlo (Brązowa Piłka) – 715 pkt.
• Włoch Gianluigi Buffon został uznany przez FIFA najlepszym bramkarzem mistrzostw świata w Niemczech. W całym turnieju Buffon puścił tylko dwie bramki, z czego jedna samobójcza (Cristian Zaccardo w meczu ze Stanami Zjednoczonymi) a druga po rzucie karnym (Zinédine Zidane w meczu finałowym).
• W meczu Anglii z Paragwajem (1:0) padło kilka rekordów. Samobójczy gol Gamarry w 4. minucie był najszybciej strzeloną bramką samobójczą w dziejach wszystkich mistrzostw. Wymuszona kontuzją zmiana bramkarza Paragwaju w 8. minucie jest za to najszybciej przeprowadzoną zmianą bramkarza w historii MŚ.
• Bartosz Bosacki (Polska) okazał się jedynym piłkarzem, którego wszystkie strzały zakończyły się bramkami, a wykonał ich więcej niż jeden (oddał dwa, zdobył dwa gole). Kilku innych piłkarzy również miało stuprocentową skuteczność, ale wykonali tylko jeden strzał, zdobywając jedną bramkę.
• Ostatniego gola na tych mistrzostwach zdobył Marco Materazzi w 19. minucie meczu finałowego.
• Najwyższe zwycięstwo odniosła Argentyna, wygrywając 6:0 z Serbią i Czarnogórą.
• Ricardo, portugalski bramkarz jako pierwszy w historii Mistrzostw Świata obronił trzy strzały w konkursie rzutów karnych.
• Najwięcej zawodników z jednego klubu, bo aż 16, pochodziło z Arsenalu Londyn
• Ostatnią czerwoną kartkę dostał Zinédine Zidane za faul na Marco Materazzim w 110. minucie meczu finałowego (uderzenie głową w klatkę piersiową Materazziego).
• Najwięcej bramek – 6, padło w meczu otwarcia Niemcy-Kostaryka (4:2) i w meczu Argentyna-Serbia i Czarnogóra (6:0).
• Najwięcej bramek w meczu otwarcia – 6, w historii MŚ padło na otwarcie tych Mistrzostw w meczu Niemcy-Kostaryka (4:2).
• Brazylijczyk Ronaldo strzelając 3 gole na turnieju w Niemczech objął prowadzenie w klasyfikacji najlepszych strzelców w historii Mistrzostw Świata z 15 bramkami.
• Szwajcaria jako jedyna nie straciła ani jednej bramki. Stało się tak, gdyż w fazie grupowej zachowała czyste konto, a w 1/8 finału odpadła z Ukrainą po rzutach karnych, remisując jednak 0:0.
• Cztery drużyny odniosły w fazie grupowej komplet zwycięstw. To ekipy Niemiec, Portugalii, Brazylii i Hiszpanii.

Nagrody | edytuj kod

Drużyna Gwiazd Mistrzostw | edytuj kod

Drużyna Gwiazd według FIFA^[5]:

Klasyfikacja według kontynentów | edytuj kod

Zobacz też | edytuj kod

• Teamgeist
• Tabela wszech czasów mistrzostw świata w piłce nożnej

Przypisy | edytuj kod

1. ↑ Wstęp. W: praca zbiorowa: 1000 piłkarzy. Najlepsi piłkarze wszech czasów. Studio Wydawnicze 69, Olsztyn: Firma Księgarska Jacek i Krzysztof Olesiejuk – Inwestycje Sp. z o.o., 2006, s. 9. ISBN 3-625-10538-1.
2. ↑ Paweł Rożyński: Operatorzy liczą na kibiców (pol.). Gazeta.pl, 2006-06-09. [dostęp 30 czerwca 2009].
3. ↑ Record number of 204 teams enter preliminary competition (ang.). FIFA.com, 2007-03-30. [dostęp 5 kwietnia 2009].
4. ↑ Bill Wilson: Stadiums renamed for Fifa sponsors (ang.). BBC, 2006-06-06. [dostęp 5 kwietnia 2009].
5. ↑ PAP, ss: 23 wspaniałych mundialu (pol.). Wprost 24, 2006-07-24.

Linki zewnętrzne | edytuj kod

• Strona oficjalna FIFA World Cup 2006 (adres archiwalny) (ang.)
• Stadiony Mistrzostw Świata FIFA 2006 w serwisie stadiony.net
• Ciekawostka: Stadiony Mistrzostw Świata FIFA 2006 na mapach satelitarnych. Dostępne mapy satelitarne wszystkich 12 stadionów

• VIAF: 124819301
• LCCN: no2013019963
• GND: 10099500-7
• NKC: mzk2006323153
• WorldCat: viaf-124819301

Na podstawie artykułu: "Mistrzostwa Świata w piłce nożnej 2006" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy