Natężenie Plancka

Natężenie Plancka w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania 1 – przewodniki, F p {\displaystyle F_{p}} – siła Plancka, l p {\displaystyle l_{p}} – długość Plancka, Ip – prąd Plancka

Natężenie Plancka – pochodna jednostka natężenia prądu w naturalnym systemie jednostek oznaczana jako I P . {\displaystyle I_{P}.}

I P = q P t P = c 6 4 π ϵ 0 G ≈ 3,478 9 × 10 25 {\displaystyle I_{P}={\frac {q_{P}}{t_{P}}}={\sqrt {\frac {c^{6}4\pi \epsilon _{0}}{G}}}\approx 3{,}4789\times 10^{25}} A,

gdzie:

q P {\displaystyle q_{P}} – ładunek Plancka, t P {\displaystyle t_{P}} – czas Plancka, c {\displaystyle c} – prędkość światła w próżni, 4 π ϵ 0 {\displaystyle 4\pi \epsilon _{0}} – czynnik stały z prawa Coulomba, G {\displaystyle G} – stała grawitacji.

Natężenie Plancka jest to natężenie prądu w przewodzie, przez którego poprzeczny przekrój przepływa w ciągu czasu Plancka ilość ładunku równa ładunkowi Plancka. Natężenie Plancka można też zdefiniować na podstawie siły i długości Plancka. Natężenie Plancka jest to natężenie prądu płynącego w dwóch nieskończonych przewodnikach odległych od siebie o długość Plancka mających średnicę bliską zeru i umieszczonych w próżni, które powoduje powstanie pomiędzy ich odcinkiem równym długości Plancka siły Lorentza równej sile Plancka.

Na podstawie artykułu: "Natężenie Plancka" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy