Nereo Rocco w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaNereo Rocco (ur. 20 maja 1912 w Trieście, zm. 20 lutego 1979 tamże) – włoski piłkarz i trener. Jeden z bardziej utytułowanych włoskich trenerów piłkarskich. Jeden z pierwszych szkoleniowców, stosujących taktykę catenaccio.
Życiorys | edytuj kod
Występował jako skrzydłowy w takich klubach jak Triestina, SSC Napoli i Padova. W ciągu 11 sezonów rozegrał 287 spotkań w Serie A, strzelając 69 bramek. Zaliczył również 1 występ w reprezentacji Włoch.
W roku 1947 Rocco zadebiutował jako trener, prowadząc zespół Triestiny. Po 4 latach przeniósł się do Treviso, a następnie powrócił do Triestu.
W 1953 objął posadę trenera Padovy, z którą awansował do Serie A; w sezonie 1957/1958 zajął z tym klubem trzecie miejsce, co było najlepszym dotychczasowym osiągnięciem klubu.
W 1961 Rocco został trenerem A.C. Milan, wygrywając z tym klubem mistrzostwo Włoch i Puchar Europy. Jako trener mediolańskiego zespołu pracował w latach 1961–1963, 1967–1972, 1973–1974. W międzyczasie zaliczył staż trenerski w Torino FC i Fiorentinie. Po powrocie do Mediolanu zdobył kolejne mistrzostwo, Puchar Europy, Puchar Interkontynentalny, Puchar Włoch i 2 Puchary Zdobywców Pucharów. Karierę trenerską zakończył w roku 1974. W 1977 piastował stanowisko dyrektora technicznego Milanu.
Zmarł 20 lutego 1979 r. w Trieście. 18 października 1992 r. nowo wybudowany stadion w tym mieście otrzymał jego imię.
Rocco był znany we Włoszech jako El Paròn (w lokalnym dialekcie „Mistrz”), często w swoich publicznych wypowiedziach używał dialektu triesteńskiego.
Osiągnięcia | edytuj kod
Trenerskie | edytuj kod
- Mistrzostwo Włoch: 1962, 1968
- Puchar Włoch : 1972, 1973, 1977
- Puchar Europy: 1963, 1969
- Puchar Zdobywców Pucharów: 1968, 1973
- Puchar Interkontynentalny: 1969
