Oficer dyplomowany w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Orzełek na kołnierz munduru Znak dyplomowanych oficerów Sztabu Generalnego II Rzeczypospolitej Dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego
Oficer dyplomowany – tytuł wojskowy przysługujący oficerowi Wojska Polskiego po ukończeniu odpowiedniej uczelni. Pisany jest bezpośrednio po stopniu wojskowym (np. płk dypl.). W pierwszym okresie absolwentom nadawano tytuł oficerów Sztabu Generalnego (SG).
- W okresie II Rzeczypospolitej w Wojsku Polskim absolwentowi Wyższej Szkoły Wojennej. Ukończenie Wyższej Szkoły Wojennej (WSWoj) wiązało się ponadto (z reguły) z awansem o jeden stopień oficerski.
- W Siłach Zbrojnych PRL tytuł ten przysługiwał (od roku 1958) absolwentom Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Absolwenci innych akademii wojskowych otrzymywali tytuły magistra (Wojskowa Akademia Polityczna im. Feliksa Dzierżyńskiego), magistra inżyniera (Wojskowa Akademia Techniczna w Warszawie) lub lekarza (Wojskowa Akademia Medyczna w Łodzi).
- W Siłach Zbrojnych RP tytuł przysługiwał absolwentowi studiów dowódczo-sztabowych Akademii Obrony Narodowej. Po przekształceniach organizacyjnych zaprzestano nadawa tego tytułu. Tytuł "oficer dyplomowany Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej" (dypl. SZ RP) przywrócono w roku 2017[1] – przysługuje on absolwentom Podyplomowych Studiów Operacyjno-Taktycznych prowadzonych w Akademii Sztuki Wojennej.
Przypisy | edytuj kod
Bibliografia | edytuj kod
- Leksykon PWN: Wojsko, wojna, broń, red. Marcin Kamler, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9
Na podstawie artykułu: "Oficer dyplomowany" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy
OryginałEdytujHistoria i autorzy