Okręty walki przybrzeżnej typu Independence

Okręty walki przybrzeżnej typu Independence w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Okręty walki przybrzeżnej typu Independence – seria amerykańskich okrętów stworzonych do walki na wodach przybrzeżnych, opracowanych w ramach programu Littoral Combat Ship. Są to szybkie okręty o napędzie konwencjonalnym i bardzo wysokiej manewrowości, przeznaczone w pierwszej kolejności do operacji na wodach płytkich i przybrzeżnych.

Spis treści

Budowa | edytuj kod

W odpowiedzi na program budowy okrętów typu LCS, firmy General Dynamics oraz Austal zaproponowali przybrzeżny okręt bojowy typu Independence, oparty na kadłubie trimarana. General Dynamics otrzymał kontrakt na USS Independence LCS-2, pierwszą jednostkę serii, w październiku 2005 roku. Stępkę położono w styczniu 2006 roku w stoczni Austal USA w Mobile w stanie Alabama. Jednostkę zwodowano w kwietniu 2008 roku i ochrzczono w październiku 2008 roku. Okręt przeszedł próby morskie w październiku 2009 roku i został dostarczony do US Navy w grudniu 2009 roku. Do służby okręt wcielony został w styczniu 2010 roku[1]. Łącznie powstać mają 19 okrętów klasy Independence z czego obecnie w służbie znajduje się 11 jednostek[2][3].

Konstrukcja | edytuj kod

Konstrukcja kadłubów jednostek typu Indepednence, została opracowana na podstawie doświadczeń, które australijska stocznia Austal zdobyła przy budowie licznych szybkich promów pasażerskich dla odbiorców cywilnych. Kadłuby zbudowane są w układzie trimarana, który ma zapewnić jednostką uzyskanie dużych prędkości (jednak mniejszych niż jednostek typu Freedom z powodu większego oporu  hydrodynamicznego) oraz wysokiej manewrowości. Duża szerokość kadłuba w części rufowej okrętów pozwoliła na stworzenie stabilnego lądowiska dla śmigłowców pokładowych. Kadłuby okrętów wykonane są z aluminium, w części rufowej ulokowana jest obszerna ładownia, do której dostęp zapewnia rufowa rampa i boczne wrota na prawej burcie. Rampa rufowa pozwala na wodowanie małych jednostek pływających przy stanie morza do 4 stopni w skali Beauforta. Zastosowano kombinowaną siłownię w układzie CODAG składającą się z dwóch turbin gazowych i dwóch silników wysokoprężnych, które napędzają cztery pędniki strugowodne Rolls Royce KaMeWa.

Moduły misji | edytuj kod

Planowane jest aby okręty wyposażyć w wymienne, niezależne moduły misji, czyli pakiet uzbrojenia dostosowany do pełnionego przez jednostkę zadania: zwalczanie okrętów podwodnych, niszczenia min morskich, jednostką bojową mogącą niszczyć okręty przeciwnika oraz jednostką patrolową. Jednak do tej pory żaden z modułów misji nie jest w pełni gotowy do służby, przez co rola jednostek ogranicza się tylko do jednostek patrolowych[4][5][6].

Moduły | edytuj kod

Bibliografia | edytuj kod

  • Nowa Technika Wojskowa, nr 3/2019, "Amerykańskie LCS czyli okręty typu Freedom i Independence (2)" Sławomir J. Lipiecki
  • www.altair.com.pl, Pierwsza misja LCS z NSM, 09 września 2019

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ The littoral combat ship (LCS) is the US Navy new family of surface ship, Naval Technology [dostęp 2020-08-25]  (ang.).
  2. ↑ Dostawa USS Charleston, www.altair.com.pl [dostęp 2020-08-25]  (ang.).
  3. ↑ Zamówienie na kolejne Independence, www.altair.com.pl [dostęp 2020-08-25]  (ang.).
  4. ↑ Littoral Combat Ship – najgorsze okręty w historii marynarki wojennej USA?, Portal Stoczniowy, 31 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-25]  (pol.).
  5. ↑ US Navy chce wycofać cztery okręty LCS, Konflikty.pl, 22 lutego 2020 [dostęp 2020-08-25]  (pol.).
  6. ↑ Amerykańskie LCS, czyli okręty typu Freedom i Independence [2] – Magnum-x, www.magnum-x.pl [dostęp 2020-08-25] .
Na podstawie artykułu: "Okręty walki przybrzeżnej typu Independence" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy