Orientowanie (architektura) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii (Przekierowano z Orientowanie) Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Schematyczny plan typowego orientowanego średniowiecznego kościoła z zaznaczeniem kierunków świataOrientowanie – w architekturze sakralnej zwrócenie części prezbiterialnej, mieszczącej ołtarz główny, ku wschodowi (łac. oriens - „wschód”) – w stronę, z której ma nadejść Jezus Chrystus podczas drugiego przyjścia – paruzji („Albowiem jak błyskawica zabłyśnie na wschodzie, a świeci aż na zachodzie, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego” Mt 24,27). O takich kościołach mówi się, że są orientowane.
Jeżeli prezbiterium kościoła zwrócone jest w inną stronę, mamy do czynienia z kościołem nieorientowanym. Spotyka się określenie „odwrotna orientacja kościoła” w odniesieniu do kościołów, których prezbiterium skierowanie jest na zachód.
Historycznie orientowanie nowo powstających budynków kościelnych pojawiło się w chrześcijaństwie wschodnim w V wieku n.e., a w kościele rzymskim w końcu wieku X. Od XVI wieku, a szczególnie od czasu soboru trydenckiego nie było już obowiązujące, ale pozostało powszechne do XIX wieku, obecnie w kościołach katolickich i protestanckich dość rzadkie.
Orientowane bywają także świątynie innych religii, szczególnie synagogi[1] i meczety[2].
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Żydowski Instytut Historyczny, www.jhi.pl [dostęp 2016-11-03] .
- ↑ Meczet - archirama.pl, archirama.muratorplus.pl [dostęp 2016-11-03] .