Orzeczenie imienne w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaOrzeczenie imienne, orzeczenie złożone – w składni jeden z rodzajów orzeczenia, złożony z łącznika będącego elementem czasownikowym, w zgodzie z podmiotem, i orzecznika (o charakterze imiennym)[1].
Łącznik przeważnie jest osobową formą czasowników „być”, „zostać”, „stać się”, a orzecznik najczęściej rzeczownikiem, przymiotnikiem, przysłówkiem, imiesłowem, zaimkiem rzeczownym i przymiotnym, liczebnikiem[2] – na przykład:
Jego poglądy stanowią zagadkę. (stanowią – łącznik, zagadkę – orzecznik rzeczownikowy) Kiedyś będę sławny. (będę – łącznik, sławny – orzecznik przymiotnikowy) To brzmi zaskakująco. (brzmi – łącznik, zaskakująco – orzecznik przysłówkowy) On staje się irytujący. (staje się – łącznik, irytujące – orzecznik czynnoimiesłowowy) Dzwonek okazał się zepsuty. (okazał się – łącznik, zepsuty – orzecznik biernoimiesłowowy) Przez chwilę wydawał się tobą. (wydawał się – łącznik, tobą – orzecznik rzeczownozaimkowy) Teraz już problem zrobił się twój/twoim. (zrobił się – łącznik, twój/twoim – orzecznik dzierżawczozaimkowy) Po egzaminie końcowym zostało ich tylko pięciu. (zostało – łącznik, pięciu – orzecznik liczebnikowy) Wtedy wyglądała na zadowoloną. (wyglądała – łącznik, na zadowoloną – orzecznik będący wyrażeniem przyimkowym)Przypisy | edytuj kod
- ↑ Nagórko 2007 ↓, s. 283.
- ↑ Bąk 1977 ↓, s. 413.
Bibliografia | edytuj kod
- Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
- Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego. Zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
Na podstawie artykułu: "Orzeczenie imienne" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy
OryginałEdytujHistoria i autorzy