Półbajt w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaPółbajt, tetrada (ang. nibble, nybble) – połowa bajtu[1]. W polskiej literaturze nazwy angielskie są równie często używane jak polska.
Przy najczęściej spotykanym bajcie ośmiobitowym (oktecie) półbajt ma długość 4 bitów[1], czyli może przybierać jedną z 16 różnych wartości. Pozwala to na zapisanie pojedynczej cyfry z szesnastkowego systemu liczbowego, co przedstawia poniższa tabela.
Z tej własności wynika również, że półbajt umożliwia przechowywanie jednej cyfry dziesiętnej, co jest wykorzystywane w systemie kodowania liczb BCD, stosowanym szeroko w księgowości i bankowości.
W każdym bajcie można wyróżnić dwa półbajty, które nazywane są starszym (bity 4 – 7) i młodszym (bity 0 – 3). W języku C wydzielenie obu półbajtów można wykonać następująco:
starszy = bajt>>4 & 0x0F; mlodszy = bajt & 0x0F;
Przypisy | edytuj kod
- ↑ a b Markowski, Rydzewski i Kruszyński 1989 ↓, s. 53.
Bibliografia | edytuj kod
- AndrzejA. Markowski AndrzejA., AndrzejA. Rydzewski AndrzejA., HenrykH. Kruszyński HenrykH., Leksykon techniki mikrokomputerowej, seria: Mikrokomputery, Warszawa: Wydawnictwo Czasopism i Książek Technicznych Sigma-NOT, 1989, ISBN 83-85001-28-X .
