Pałac w Kopicach

Na mapach: 50°38′46,1″N 17°26′46,4″E/50,646139 17,446222

Pałac w Kopicach w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Pałac w Kopicach – pałac w ruinie z XIX wieku w Kopicach w powiecie brzeskim, wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa opolskiego, część zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego, w którego skład wchodzą ponadto: park z kaplicą grobową Schaffgotschów oraz folwark[1].

Spis treści

Historia | edytuj kod

Od 1360 roku Kopice były siedzibą rodu von Borsnitz, później znajdowały się w rękach rodziny von Beess (od 1450 roku). W 1534 roku posiadał je kanonik katedry wrocławskiej Baltzar von Neckern, po nim Jan Henryk Heymann von Rosenthal, Gotfryd von Spaetgen, a od 1751 roku śląska rodzina szlachecka von Sierstorpff. Rycerska siedziba została przebudowana na rezydencję w stylu klasycystycznym w 1783 roku według projektu opolskiego architekta Hansa Rudolpha. W 1859 roku obiekt zakupiony przez Hansa Ulryka von Schaffgotscha i Joannę Gryczik von Schomberg-Godulla, właścicielkę dóbr kopickich[2]. Przebudowany w 1864 roku według projektu architekta Karla Lüdecke[3] z Wrocławia oraz mistrza budowlanego Konstantego Heidenreicha[2] z Kopic. Ogród zaaranżował Wilhelm Hampel, który nie był Królewskim Ogrodnikiem. Obszernie nt. opisane zostało w książce Kopice. Historia utraconego piękna. [2]. Po przebudowie pałac zyskał charakter w stylu neogotyku z elementami neorenesansowymi.

Ruiny pałacu od strony południowo-zachodniej otoczone są parkiem krajobrazowym o powierzchni 70 ha zaprojektowanym przez Wilhelma Hempla. W parku jest 10 stawów oraz okazy drzewostanu liściastego i iglastego. Początkowo w parku istniało wiele budowli, m.in. Świątynia Dumania.

Herb hrabiów Schaffgotsch

Do lutego 1945 roku zespół pałacowo-parkowy był we władaniu rodziny von Schaffgotsch. W 1948 roku, w ramach likwidacji mienia podworskiego, przekazano do Muzeum Powiatowemu w Nysie obraz z wyposażenia pałacu, tj. Madonnę Lombardzką z XVI wieku[4], jest to prawdopodobnie jedyny zachowany obraz z tego obiektu[5]. W 1958 roku pałac został podpalony przez nieznanych sprawców[6][3], a w latach kolejnych rozgrabiony i zdewastowany. Nominalnie należał wówczas do Okręgowego Zarządu Lasów Państwowych w Katowicach[6]. W 1990 roku zakupiony przez krakowskiego biznesmena[7] Adama Koca oraz Violettę Koc[6] za sumę 5000 złotych[3], płatne w ratach do 2014 roku. Inwestor obiecał gminie, że doprowadzi obiekt do stanu sprzed 1958 r. w ciągu 4 lat. Obietnicy nie dotrzymał. Budynek nadal ulegał dewastacjom i grabieżom. Obiekt utracił m.in.: rzeźbę świętej Elżbiety, świętej Jadwigi, rycerza Siboto, posąg Hansa Ulricha Schaffgotscha oraz fontannę; zniszczono świątynię dumania w parku[3].

W czerwcu 2008 roku pałac nabyło śląskie przedsiębiorstwo Zarmen[7], które zabezpieczyło prowizorycznie obiekt i przeprowadziło prace porządkowe.

Z zespołu została wywieziona figura św. Krzysztofa, którą po odrestaurowaniu ustawiono w pobliżu Collegium Minus w Opolu[8].

W lutym 2014 roku pałac został ponownie wystawiony na sprzedaż za kwotę 5 milionów złotych. Jesienią 2016 roku obiektem zainteresował się inwestor z Luksemburga. W styczniu 2017 roku zarejestrowana we Wrocławiu spółka Globucor Luxembourg Polska Sp. z o.o. (należąca do Globucor Luxembourg) ogłasza przejęcie całego kompleksu pałacowo-parkowego w Kopicach z przeznaczeniem na siedzibę Polsko-Niemieckiego Muzeum Historii oraz renaturyzację zabytkowego parku (55 ha). Projekt odbudowy pałacu zakładał 7 etapów w 7 lat i planowane nakłady 100 milionów euro. Miesiąc później odbyła się pierwsza konferencja prasowa na terenie Uniwersytetu Opolskiego, druga 1 marca 2017 r. w Warszawie. Wokół pałacu pojawił się monitoring, ruszyła wycinka kilkudziesięciu drzew graniczących z pałacem oraz drobne prace porządkowe wewnątrz pałacu. Pod koniec marca zapowiadany projekt stanął pod znakiem zapytania. Okazało się, że wbrew przekazywanym wcześniej informacjom, luksemburski inwestor nie jest właścicielem pałacu a także nie ma pieniędzy na jego zakup i planowaną odbudowę. W październiku 2017 roku luksemburski inwestor ostatecznie zrezygnował i ogłosił upadłość. Wówczas pałac w Kopicach został ponownie wystawiony na sprzedaż za sumę 6 milionów złotych (z gotowością do negocjacji).

Architektura | edytuj kod

Obiekt na planie litery L, o nieregularnej bryle. W części centralnej trzykondygnacyjny z herbem Schaffgotschów nad głównym wejściem, z ryzalitem i portykiem. Elewacje tynkowane, gładkie we fragmentach boniowane, pierwotnie licznie zdobione architektonicznymi detalami kamieniarskimi i rzeźbami Karola Kerna z Wrocławia. Dominanty bryły pałacu stanowiły dwie wieże czworoboczne (wyższa w części wschodniej) zwieńczone wysokimi dachami wielospadowymi z iglicami. Pierwotnie w skrzydle północno-wschodnim oranżeria i rozarium. W części południowej kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pałac przekryty był wysokim dachem wielospadowym. Od strony północno-zachodniej kamienny most nad fosą pałacową połączoną ze stawem.

Pałac w Kopicach został wzniesiony dla hr. Joanny i hr. Hansa Schaffgotschów. Obiekt powstał w wyniku przebudowy i rozbudowy starszej, klasycystycznej rezydencji, zaprojektowanej przez Jana Rudolpha, architekta z Opola. Był to pałac trzykondygnacyjny na planie prostokąta o zwartej i symetrycznej bryle. Projekt „nowego pałacu” w stylu neogotyckim sporządził wrocławski architekt Carl Lüdecke oraz mistrz budowlany Konstanty Heidenreich z Kopic. Po rozbudowie, która realizowana była etapami od 1864 r., „stary pałac” stał się głównym korpusem nowego obiektu. Finalnie pałacowi nadano rzut na planie litery L. Stara część budynku zachowała wysokość trzech kondygnacji, zyskując reprezentacyjne wejścia w postaci ryzalitów z portykami od strony zachodniej i wschodniej, zwieńczonych bogato zdobionymi trójkątnymi szczytami. Dominanty wysokościowe pałacu stanowią dwie wieże czworoboczne. W pierwszym etapie rozbudowy powstała wieża południowa. Pierwotnie posiadała wysoki hełm na planie wydłużonego ośmioboku. Druga, niższa wieża (północna) posadowiona została bezpośrednio przy biegnącym, od strony północnej, wodnym kanale. Połączona jest z korpusem przewiązką z bramą przejazdową, a nakryta wysokim hełmem ostrosłupowym.

Główny korpus posiada układ trójtraktowy. W jego środkowym fragmencie znajdował się dwukondygnacyjny westybul z dwoma, usytuowanymi naprzeciw siebie, klatkami schodowymi, a także – od strony wschodniej – jadalnia ze sklepieniem gwiaździstym.

Od strony południowej do korpusu przylega jednonawowa kaplica pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Posiadała ona wystrój neogotycki z przekryciem sklepieniami krzyżowo-żebrowymi. Prezbiterium zamknięte trójboczną absydą. Nad kruchtą empora organowa. W narożu południowo-zachodnim ośmioboczna dzwonnica z zegarem słonecznym. Wnętrze kaplicy doświetlone jest wysokimi, ostrołukowymi oknami z maswerkami, pierwotnie wypełnionymi witrażami. Ściany kaplicy posiadają przypory, wieńczone początkowo sterczynami. Wejście do kaplicy dekorowane jest portalem z łukiem typu ośli grzbiet, zaś u samej góry ściany znajdowała się rzeźba przedstawiająca Archanioła Michała.

W części środkowej dwukondygnacyjnego skrzydła północnego zlokalizowana była reprezentacyjna sala (tzw. sala rycerska) doświetlona dużym świetlikiem dachowym. We wschodniej części tego skrzydła funkcjonowały oranżeria i rozarium. Druga z reprezentacyjnych sal (tzw. sala zielona) znajdowała się w korpusie głównym, w jego północno-wschodniej części. Sala ta posiadała bardzo bogaty wystrój sztukatorski ścian oraz sufitu.

Elewacje pałacu są tynkowane, gładkie, we fragmentach boniowane, pierwotnie z bogatą dekoracją w postaci sztukaterii, reliefów, a także rzeźb autorstwa Carla Kerna z Wrocławia. Dekoracje sztukatorskie wypełniają m.in. pola nadokienne pierwszego piętra elewacji zachodniej. Część z nich jest ceramiczna w kolorze ceglastym. Elewacje wieńczone były ażurowymi attykami z motywem m.in. czteroliścia. Podobne dekoracje wieloliśćmi i rybimi pęcherzami posiadały balustrady tarasów i balkonów.

Pałac przykryty był wysokimi, wielospadowymi dachami. Nad korpusem głównym znajdował się symetryczny dach czterospadowy, a nad skrzydłem północnym symetryczny dach dwuspadowy, ze zdobionymi szczytami schodkowymi. Na najwyższych kalenicach umocowane były dekoracyjne metalowe grzebienie. Dach korpusu głównego posiadał także cztery nieduże lukarny, których formy nawiązywały do wieńczących portyki szczytów. Dwie mniejsze lukarny znajdowały się również w części przy kaplicy od strony wschodniej[9].

Ostatnią przebudowę pałacu w Kopicach, zaprojektował w latach 1896-1897 architekt Richard Jung, który był autorem przebudowy całego dominium w Kopicach[10].

  • Galeria

  • Pałac na zdjęciu wykonanym pomiędzy 1918- 1944 r.[11]

  • Pałac na zdjęciu wykonanym pomiędzy 1918- 1944 r.[12]

  • Wnętrze pałacu na zdjęciu wykonanym pomiędzy 1920- 1940 r.[13]

  • Wnętrze pałacu na zdjęciu wykonanym pomiędzy 1920- 1940 r.[14]

  • Wnętrze pałacu na zdjęciu wykonanym pomiędzy 1920- 1940 r[15]

  • Widok na pałac i staw

  • Zrujnowana kaplica pałacowa

  • XIX-wieczna brama wjazdowa w parku pałacowym

  • Stajnie pałacowe

  • Pruska kolumna zwycięstwa[16]

  • Fragment figury przedstawiającej św. Krzysztofa z Dzieciątkiem Jezus, która została przeniesiona z Kopic do Opola

  • Ściana frontowa z herbem Schaffgotschów nad głównym wejściem

  • Wieża

  • Pałac w 2019 r.

  • Park jesienią

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych – województwo opolskie. 2020-09-30. s. 10. [dostęp 2018-06-14].
  2. ↑ a b c Ł: Kopice - historia pałacu na wystawie w Bibliotece Śląskiej. W: Dziennik Zachodni [on-line]. Polska Press, 2016-09-02. [dostęp 2018-06-14].
  3. ↑ a b c d Stanisław Sławomir Nicieja, Apolonia Klepacz: Oświadczenie złożone przez senatorów Stanisława Nicieję i Apolonię Klepacz. Oświadczenie skierowane do ministra kultury Waldemara Dąbrowskiego. Senat Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2018-06-14].
  4. ↑ Jolanta Dudała: Styczeń - Madonna Lombardzka (XVI w.). Muzeum Powiatowe w Nysie. [dostęp 2018-06-14].
  5. ↑ Krzysztof Strauchmann: Gdzie się podziały skarby z Rysiewic?. W: nto.pl [on-line]. Pro Media, 2007-10-19. [dostęp 2018-06-14].
  6. ↑ a b c Argestes: Pałac w Kopicach - los tragiczny zabytku. W: Wratislaviae Amici [on-line]. 2006-02-27. [dostęp 2018-06-14].
  7. ↑ a b Jarosław Staśkiewicz: Pałac w Kopicach ma nowego właściciela. W: nto.pl [on-line]. Pro Media, 2017-01-13. [dostęp 2018-06-14].
  8. ↑ Pałac Kopice – Polsko-Niemieckie Muzeum Historii. TTG Dziennik Turystyczny, 2017-02-28. [dostęp 2018-06-14].
  9. ↑ kopice.pl - Pałac w Kopicach, www.kopice.pl [dostęp 2021-04-01] .
  10. ↑ Janusz L.J.L. Dobesz Janusz L.J.L., IrmaI. Kozina IrmaI., MaciejM. Mischok MaciejM., Kopice : historia utraconego piękna, Katowice: Muzeum Śląskie, 2020, ISBN 978-83-65945-16-7, OCLC 1242427820 [dostęp 2021-04-01] .
  11. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-02-04]  (pol.).
  12. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-02-04]  (pol.).
  13. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-02-04]  (pol.).
  14. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-02-04]  (pol.).
  15. ↑ Jednostka - Szukaj w Archiwach, szukajwarchiwach.gov.pl [dostęp 2021-02-04]  (pol.).
  16. ↑ Ustawiona na zachodnim brzegu największego stawu, zwieńczona posągiem Nike, koryncka kolumna Wiktorii, upamiętniająca wojnę francusko-pruską, obecnie zdewastowana

Bibliografia | edytuj kod

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Dwory, pałace i zamki województwa opolskiego
  1. ↑ Pałac w Kopicach - Międzynarodowy Dzień Ochrony Zabytków. [dostęp 2021-04-21].
Na podstawie artykułu: "Pałac w Kopicach" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy