Pińsk w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaPińsk (biał. Пінск, Pinsk, ros. Пинск, Pinsk) – miasto i port na Białorusi, na Polesiu, nad rzeką Piną, u jej ujścia do Prypeci, w odległości 29 km od kanału Dniepr – Bug. Miasto leży w obwodzie brzeskim, do 1939 w województwie poleskim (1921 stolica), węzeł drogowy; stolica diecezji pińskiej (1925), seminarium duchowne (1925, 2001); 126 300 mieszkańców (2020).
Miasto królewskie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[2]. Miejsce sejmików ziemskich powiatu pińskiego od XVI wieku do pierwszej połowy XVIII wieku[3]. Do września 1939 miasto należało do Polski, w tym roku zostało zaanektowane przez Związek Sowiecki. Od 4 lipca 1941 do 14 lipca 1944 Pińsk był okupowany przez Niemców. Większość pińskich Żydów została zamordowana pod koniec października 1942, niedługo po ich deportacji z miejskiego getta[4]. Od 1991 w granicach Białorusi.
Do 1939 Pińsk był miejscem stacjonowania Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej i 84 Pułku Piechoty Strzelców Poleskich.
Spis treści
- 1 Geografia
- 2 Historia
- 3 Ludność
- 4 Zabytki
- 5 Religia
- 6 Sport
- 7 Ludzie związani z Pińskiem
- 8 Miasta partnerskie
- 9 Przypisy
- 10 Bibliografia
- 11 Linki zewnętrzne
Geografia | edytuj kod
Granice administracyjne Pińska obejmują powierzchnię 47,36 km², w tym 1 km² stanowią lasy, 7,96 km² – bagna, a 1,07 km² – obiekty wodne[5].
Historia | edytuj kod
- 1097 r. – pierwsza wzmianka o Pińsku
- 1241 r. – przeniesienie z Turowa diecezji prawosławnej
- 1316 r. – po tej dacie Pińsk włączono do Wielkiego Księstwa Litewskiego
- 1396 r. – powstał katolicki kościół i klasztor franciszkanów
- 1523 r. – podarowanie Pińska królowej Bonie i początek rozkwitu miasta
- 1569 r. – siedziba powiatu
- 1581 r. – król Stefan Batory nadaje prawa miejskie
- 1642–1646 – św. Andrzej Bobola przebywał w klasztorze Jezuitów w Pińsku i okolicach, prowadząc rozwiniętą działalność ewangelizacyjną
- 1648 r. – bunt miasta i wpuszczenie sił kozackich pod wodzą pułkownika Maksyma Hładkiego. Rzeź mieszczan nie będących wyznania prawosławnego. Szturm wojsk Janusza Radziwiłła na miasto, pod dowództwem strażnika wielkiego litewskiego Hrehorego Mirskiego w liczbie ok. 1200–1300 ludzi, zakończony zdobyciem miasta. Miasto zostało doszczętnie spalone, a około 1/3 – 1/2 mieszkańców zabita (szacuje się, że w przeddzień powstania Chmielnickiego Pińsk liczył ok. 10 tys. mieszkańców)[6].
- 1655 r. – Rosjanie i Kozacy zaatakowali miasto i wymordowali mieszkańców.
- 1657 r. – w połowie maja kozacy Zdanowicza (w liczbie ok. 2 tys.) zniszczyli miasto i wymordowali rzymskich katolików. Jezuici, m.in. ks. Szymon Maffon i św. Andrzej Bobola, opuścili Pińsk, lecz w drodze w okrutny sposób zostali zamordowani.
- 20 czerwca 1657 szlachta pińska doprowadzona do ruiny[potrzebny przypis] wysłała do Bohdana Chmielnickiego delegatów; marszałka Łukasza Jelskiego i stolnika Adama Spytka Brzeskiego, którzy w imieniu powiatu poddali się całkowicie pod jego władzę[potrzebny przypis]
- 1660 r. – kozacy napadli na Pińsk, zrabowali kolegium i kościół jezuicki oraz zamordowali m.in. ks. Eustachego Pilińskiego (pozostawionego na straży przez rektora Szymona Wdziekońskigo) i zrujnowali miasto
- 1662 r. – powrót jezuitów do Pińska, po roku pożar klasztoru
- 1666 r. – fundacja klasztoru dominikanów
- 1690 r. – założenie osady Karolin przez Jana Karola Dolskiego
- 1695 r. – budowa w Karolinie kościoła i zamku przez Michała Serwacego Wiśniowieckiego
- 1706 r. – od 5 maja do 3 czerwca. Zajęcie Pińska przez króla Szwecji Karola XII. Wysadzenie zamku Michała Serwacego Wiśniowieckiego i spalenie Karolina
- 1707 r. – zajęcie Pińska przez wojska gen. Halasta i gen. Hołowina, którzy na prośbę jezuitów odstąpili od rabunków
- 1709–1710 i w 1716 – wielka epidemia pochłaniająca tysiące ofiar
- 1717 r. – budowa klasztoru bernardynów
- 1734 r. – budowa klasztoru karmelitów
- 1756 r. – budowa klasztoru mariawitek
- 1773 r. – kasata zakonu jezuitów
- 1767 r. – budowa Kanału Ogińskiego
- 1775 r. – budowa Kanału Królewskiego
- 1793 r. – II rozbiór Polski. Pińsk od tej pory należy do Rosji.
- 1795 r. – powstanie katolickiej diecezji pińskiej (poprzednio Pińsk był w diecezji łuckiej)
- 1799 r. – włączenie Karolina do Pińska
- 1796 r. – likwidacja unickiej diecezji pińskiej
- 1799 r. – likwidacja katolickiej diecezji pińskiej (przeniesiono ją do Mińska)
- 1812 r. – lipiec, Pińsk zajęła armia Napoleona
- 1850 r. – powstała fabryka świec i mydła
- 1882 r. – doprowadzono linię kolejową z Żabinki i otworzono fabrykę zapałek
- 1885 r. – budowa stoczni rzecznej w Leszczach
- 1907–1909 – w mieście działało koło prowincjonalne Polskiego Towarzystwa „Oświata” w Mińsku, które zajmowało się organizacją odczytów o literaturze i słownictwie polskim, co według raportu rosyjskiej policji „powodowało wzrost polskiej świadomości narodowej”[7]. W 1908 roku koło wystąpiło o zgodę na otwarcie polskiej biblioteki, jednak władze rosyjskie odmówiły[8].
- 1909 r. – w czasie wyborów samorządowych do rady miejskiej zostało wybranych 22 Rosjan, 7 Polaków, 2 Żydów i 1 przedstawiciel innych narodowości[9].
- 1915 r. – ucieczka Rosjan przed Niemcami
- styczeń 1919 r. – Armia Czerwona zajęła Pińsk
- 5 marca 1919 r. – bitwa o Pińsk między Grupą Podlaską Wojska Polskiego pod dowództwem gen. Antoniego Listowskiego a bolszewikami. Sowieci, próbujący utrzymać kontrolę nad miastem, byli dobrze przygotowani do obrony i dysponowali zarówno piechotą, jak i artylerią. W natarciu po stronie polskiej brały udział: 1. batalion pułku bialskiego, 2. i 4. bataliony 4. pułku piechoty, rosyjska drużyna oficerska, trzy szwadrony wileńskiego pułku ułanów, 4. szwadron 2. pułku ułanów rtm. Żelisławskiego i 1. szwadron 5. pułku ułanów por. Sokołowskiego. Główna kolumna Polaków nacierała od północy, mniej liczna od zachodu, natomiast jazda dokonała wypadu w wyniku którego zniszczono tory na linii kolejowej prowadzącej ze wschodu do Pińska. Walki o miasto trwały od godziny 11. do 16. i zakończyły się zwycięstwem wojsk polskich. Zdobyto tabor kolejowy, magazyny wojskowe, kolumnę pontonową oraz wzięto kilkudziesięciu bolszewickich jeńców. W bitwie szczególnie odznaczyły się po polskiej stronie: bataliony pułku bialskiego, rosyjska drużyna oficerska i oddział partyzantów por. Zameczka[10].
- 5 kwietnia 1919 r. – masakra 35 Żydów
- 7 czerwca 1919 r. – miasto wchodzi w skład powiatu pińskiego okręgu brzeskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich – tymczasowej polskiej struktury administracyjnej[11].
- 3 lipca 1919 r. – potyczka pod Horodyszczem
- listopad 1919 r. – w wyniku działań wojennych Pińsk był zrujnowany i znajdował się w złej sytuacji gospodarczej. Z 20 pińskich fabryk działała jedna, nie działały tartaki, brakowało koni i opału; mieszkańcy masowo emigrowali[12].
- 1920 r. – VII, Armia Czerwona ponownie zajęła Pińsk
- 1920 r. – 26 IX, wojska polskie odbiły miasto
- 1921 r. – Pińsk stolicą województwa poleskiego. Pożar miasta. Przeniesienie stolicy do Brześcia nad Bugiem
- 1925 r. – stolica diecezji katolickiej
- 1929 r. – rozszerzenie granic miasta[13].
- 1939 r. – rozszerzenie granic miasta[14].
- 1939 r. – 9 IX, nalot lotnictwa niemieckiego. – 18 IX, zatopienie Flotylli Pińskiej. – 20 IX, Armia Czerwona zajęła Pińsk
- 1940 r. – (luty) pierwsza deportacja na Syberię ludności (w większości Polaków). Druga – do Kazachstanu
- 1941 r. – kwiecień, trzecia deportacja do Kazachstanu
- 1941 r. – 22 VI, początek wojny niemiecko–sowieckiej. Przed ewakuacją z miasta NKWD morduje w miejscowym więzieniu od kilkudziesięciu do kilkuset więźniów.
- 1941 r. – 4 VII, wkroczenie Niemców
- 1942 r. – IV, utworzenie getta dla Żydów; X – XI, mordy na 30–45 tys. Żydów
- 1943 r. – 18 I, atak porucznika Jana Piwnika „Ponurego” na więzienie Gestapo w Pińsku i odbicie więźniów. O godz. 17. Grupa bojowa Armii Krajowej dowodzona przez „Ponurego”, wdarła się samochodem osobowym na dziedziniec więzienia, druga grupa pod dowództwem „Czarki” wdarła się do więzienia przez płot na tyłach domu mieszkalnego, a trzecia grupa „Kawy” sforsowała ogrodzenie, opanowała administrację i zabiła komendanta więzienia. Inni partyzanci AK przecięli druty telefoniczne zrywając kontakt z Pińska. W wyniku akcji uwolniono kpt. Alfreda Paczkowskiego ps. „Wania”, Mieczysława Eckhardta ps. „Bocian” i Piotra Downara ps. „Azor” i odwieziono do Warszawy.
- 1944 r. – 14 lipca zajęcie miasta przez Armię Czerwoną, włączenie do ZSRR; wg danych NKWD Białoruskiej SRR w wyniku działań wojennych miasto zostało zburzone w 35–40%; zniszczeniu uległy m.in. miejska stocznia, fabryka zapałek i 5 tartaków[15];
- 1945 r. – 3 stycznia – pierwszy transport wysiedleńczy ludności polskiej z Łucka i okolic.
Ludność | edytuj kod
Zabytki | edytuj kod
Kolegium Jezuitów w Pińsku Katedra w Pińsku (dawny kościół franciszkanów) Pałac Butrymowiczów- Kolegium i kościół jezuitów z 1651 roku (kościół, posiadający dwuwieżową fasadę o gęstym rytmie kolumn i pilastrów oraz wielką kopułę nad skrzyżowaniem naw, władza sowiecka wysadziła w roku 1954). Obecnie w kolegium jest galeria obrazów i szkoła.
- Kościół i klasztor franciszkanów z 1712 roku. Kościół pw. Wniebowzięcia NMP z fasadą z 1766 roku. W latach 1920–1940 i od 1992 jest to katedra katolicka. Dzwonnica z 1817 roku z 4 kondygnacją z XX wieku. Mur z XVIII wieku.
- Kościół bernardynów z roku 1786 na przedmieściu Karolin – obecnie cerkiew św. Barbary. Obok klasztor z XIX wieku i dzwonnica.
- Kościół pw. Karola Boromeusza z 1770 roku na przedmieściu Karolin – dawniej parafialny. Obecnie sala koncertowa.
- Monaster św. Barbary w Pińsku – prawosławny klasztor żeński założony przed 1521 r.
- Pałac Butrymowiczów z lat 1784–1790. Siedziba Butrymowiczów, Skirmunttów, a od 1930 roku katolickich biskupów pińskich.
- Kapliczka z XVII w. przy ul. Brzeskiej i Pieńkawa
- Cmentarz katolicki i prawosławny na ul. Hajdajenki, na północ od linii kolejowej
- Cmentarz żydowski w Karolinie
- Dwór Platerów w Zapolu
- Pomnik budowniczych drogi bitej z 1938 roku (polski napis zniszczono i umieszczono rosyjski)
- Synagoga z 1900 r.
- Domy Kolonii urzędniczej z około 1925 roku, proj. arch. Teodor Bursze
niezachowane:
- Synagoga Wielka z 1506 roku (zburzona ok. 1960 r.)
- synagoga chasydzka (nie istnieje)
- Zamek starosty królewskiego (zburzony). Znajdował się w miejscu pomnika Lenina.
- Zamek Wiśniowieckich w Karolinie (zburzony)
- Dwór w Albrechtowie (o całkowicie zmienionej formie)
- Rynek z zabytkowymi kramami (zburzony)
Religia | edytuj kod
Dawny kościół bernardynów, obecnie sobór św. BarbaryW XVI w. Pińsk stał się stolicą prawosławnej eparchii turowsko-pińskiej i jej najważniejszym ośrodkiem kultowym[16]. Obecnie (2013) Pińsk jest siedzibą eparchii pińskiej i łuninieckiej Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego[17]. W mieście przed 1521 działał żeński prawosławny monaster św. Barbary, po 1596 przekazany mniszkom unickim[18]. Klasztor ten został ponownie przejęty przez Kościół prawosławny po likwidacji unii na ziemiach zabranych w 1839 (synod w Połocku). W 1874 zamknięty z powodu niewielkiej liczby powołań[19], w 1993 został otwarty ponownie[18]. Oprócz monasteru św. Barbary w Pińsku w przeszłości czynne były jeszcze dwie inne prawosławne wspólnoty mnisze[18], w tym męski Monaster Leszczyński[20].
Pińsk jest stolicą rzymskokatolickiej diecezji pińskiej, która powstała w 1925. W swej historii diecezja posiadała 3 biskupów.
Sport | edytuj kod
Przed wojną w mieście działało kilka polskich klubów piłkarskich, m.in. Kotwica Pińsk (2 tytuły mistrza Polesia) i Ognisko Pińsk (1 tytuł mistrza Polesia).
Ludzie związani z Pińskiem | edytuj kod
Zobacz też kategorie: Ludzie związani z Pińskiem, Ludzie urodzeni w Pińsku.- Witold Balcerowski (1935–2001) – polski szachista, urodzony w Pińsku
- Krzysztof Berbeka (1930–1964) – polski alpinista i taternik, ratownik górski, przewodnik tatrzański, w latach 1960–1971 należał do niego wysokościowy rekord Polski, urodzony w Pińsku
- Kazimierz Bukraba – polski duchowny, proboszcz i rektor kościoła Karola Boromeusza w Pińsku, biskup piński
- Mateusz Antoni Butrymowicz (1745–1814) – Deputat na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego, sędzia grodzki piński, poseł na Sejm Wielki, kawaler orderów
- Henryk Julian Gay (1875–1936) – polski architekt i inżynier, autor licznych projektów budynków w Pińsku, wojewódzki architekt Pińska
- Tadeusz Grzelak (1929–1996) – polski bokser, wicemistrz Europy, olimpijczyk, urodzony w Pińsku
- Wolha Hawarcowa (ur. 1988) – białoruska tenisistka, urodzona w Pińsku
- Witold Iwicki – polski ksiądz katolicki, działacz oświatowy, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Pińsku, wikariusz generalny diecezji pińskiej, męczennik za wiarę
- Ryszard Kapuściński (1932–2007) – polski reporter, pisarz i dziennikarz. Z Pińska został wysiedlony w 1940 roku. Opisuje swoje rodzinne miasto m.in. w książce Imperium
- Romuald Klekowski (1924-2015) – polski biolog, ekolog, emerytowany profesor Międzynarodowego Centrum Ekologii PAN, urodzony w Pińsku
- Jan Kofman (ur. 1941) – polski historyk, politolog, publicysta, wydawca., prof. dr hab., urodzony w Pińsku
- Jakub Kołas (1882–1956) – białoruski pisarz, poeta, działacz narodowy, nauczyciel w Trzeciej Pińskiej Szkole Parafialnej
- Włodzimierz Kołos (1928–1996) – polski fizyk i chemik światowej sławy, jeden z twórców chemii kwantowej, urodził się w Pińsku
- Andrzej Kondratiuk (1936-2016) – polski reżyser, scenarzysta i operator filmowy
- Józef Kopeć (1758–1827) – polski dowódca wojskowy, generał, etnograf, zesłaniec syberyjski, badacz Kamczatki, pionier badań nad halucynogenami i autor pamiętników
- Swiatłana Kudzielicz – białoruska lekkoatletka, specjalizująca się w biegach na długich dystansach, urodzona w Pińsku
- Simon Kuznets (1901–1985) – amerykański ekonomista, laureat Nagrody Nobla, twórca pojęcia PKB.
- Izaak Lourie (1890–1933) – białoruski dyplomata żydowskiego pochodzenia, urodzony w Pińsku
- Zygmunt Łoziński (1870–1932) – polski biskup miński w latach 1917–1925, pierwszy biskup piński od 1925
- Anna Malewicz-Madey (ur. 1937) – polska śpiewaczka operowa, urodzona w Pińsku
- Golda Meir (1898–1978) – izraelski polityk, premier Izraela, mieszkała w Pińsku w dzieciństwie
- Adam Naruszewicz (1733–1796) – polski wybitny poeta, historyk, biskup, rektor Akademii Wileńskiej, urodzony w Pińsku
- Roman Ney (ur. 1931) – polski geolog, były rektor AGH, urodzony w Pińsku
- Piotr Olewiński (1895–1962) – polski instruktor harcerski, członek pierwszej Naczelnej Rady Harcerskiej ZHP i pierwszy skarbnik ZHP, harcmistrz Rzeczypospolitej, porucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, poseł na Sejm II RP, w latach 1931–1934 prezydent miasta Pińska, senator II RP
- Jerzy Ołdakowski (1883–?) – polski samorządowiec, burmistrz Nowej Wilejki (1928–1934) i prezydent Pińska (1934–1939)
- Jerzy Osmołowski (1872–1952) – polski działacz społeczny i polityczny, Komisarz Generalny Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich
- Jerzy Piskun (1938-2018) – polski koszykarz, reprezentant Polski podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie 1960 oraz igrzysk olimpijskich w Tokio 1964, w wieku niespełna dwóch lat zesłany wraz z rodziną na Syberię
- Frumka Płotnicka (1914–1943) – żydowska działaczka ruchu oporu w czasie II wojny światowej, urodzona w Pińsku
- Sławomir Rawicz (1915–2004) – polski żołnierz, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, zesłaniec syberyjski, autor światowego bestsellera „Długi Marsz” opisującego jego brawurową ucieczkę z gułagu, urodził się w Pińsku
- Zdzisław Romanowski (ur. 1932) – polski pisarz i dziennikarz, opisał swoje dzieciństwo w Pińsku w książce „Cień Jaskółki”,
- Simonas Rozenbaumas (1859–1935) – litewski polityk i dyplomata, działacz mniejszości żydowskiej na Litwie, syjonista
- Tadeusz Sachs (1899–1942) – polski hokeista, olimpijczyk, urodzony w Pińsku
- Jerzy Stanisław Sito (1934–2011) – polski poeta i tłumacz, urodzony w Pińsku
- Ryszard Stachowski (ur. 1937) – polski psycholog, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, profesor zwyczajny, urodzony w Pińsku
- Albin Stanisławski (1908–1940) – polski dowódca wojskowy, porucznik saperów Wojska Polskiego, zamordowany przez Rosjan w Katyniu
- Stanisław Szpakowski (1868–1926) – polski inżynier-architekt, urodzony w Pińsku
- Kazimierz Świątek (1914–2011) – polski biskup rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita mińsko-mohylewski w latach 1991–2006, administrator apostolski diecezji pińskiej w latach 1991–2011
- Piotr Tatarynowicz – białoruski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, przedstawiciel białoruskiego ruchu chrześcijańskiego XX wieku; zwolennik niezależności Białorusi, delegat na II Kongres Wszechbiałoruski, proboszcz miejscowej parafii
- Chaim Weizman (1874–1953) – izraelski naukowiec chemik i polityk, pierwszy prezydent Izraela, uczęszczał do gimnazjum w Pińsku
Miasta partnerskie | edytuj kod
- Kowel, Ukraina
- Altena, Niemcy
- Dobricz, Bułgaria
- Częstochowa, Polska
- Istra, Rosja
- Bałachna, Rosja
- Petersburg, Rosja
- Taganrog, Rosja
- San Mauro Pascoli, Włochy
Przypisy | edytuj kod
- ↑ Численность населения на 1 января 2020 г. по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов, поселков городского типа (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 109 .
- ↑ WojciechW. Kriegseisen WojciechW., Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33 .
- ↑ Best of the memory books, Marcin Wodzinski, Ha-Arec, Books, luty 2009, 28–30.
- ↑ Gosudarstwiennyj ziemielnyj kadastr po sostojaniju na 1 janwaria 2012 g., Państwowy Komitet ds. Nieruchomości Republiki Białorusi [dostęp 2018-05-30] (ros.).
- ↑ AndrzejA. Majewski AndrzejA., Zdobycie Pińska przez wojsko litewskie w listopadzie 1648 roku, [w:] Studia z dziejów wojskowości, t. II, Białystok 2013, s. 32–39 .
- ↑ Tarasiuk 2007 ↓, s. 34–37.
- ↑ Tarasiuk 2007 ↓, s. 34–48.
- ↑ Tarasiuk 2007 ↓, s. 168–169.
- ↑ Lech Wyszczelski: Wstępna faza walk. W: Lech Wyszczelski: Wojna polsko-rosyjska 1919–1920. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2010, s. 65. ISBN 978-83-11-11934-5.
- ↑ Dz. Urz. ZCZW z 1919 r. Nr 5, poz. 41.
- ↑ Joanna Gierowska-Kałłaur: Aneks. Praktyka dnia codziennego w okręgach wileńskim, brzeskim i mińskim w świetle meldunków agentów Inspektoratu Werbunkowo-Zaciągowego ZCZW. W: Joanna Gierowska-Kałłaur: Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919 – 9 września 1920). Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, 2003, s. 396. ISBN 83-88973-60-6.
- ↑ Dz.U. z 1929 r. nr 35, poz. 319.
- ↑ Dz.U. z 1939 r. nr 23, poz. 149.
- ↑ RGASPI, f. 17, op. 122, d. 70, k. 87. Sprawozdanie nr 829/5 NKWD BSRR, ESRR, ŁSRR, LSRR i obwodu kalininskiego do KC WKP(b) z dnia 17 sierpnia 1944 roku, podpisał komisarz ludowy NKWD Beria.
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI – XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 186–187. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ Общая информация: Пинская епархия.
- ↑ a b c Пинский Свято-Варваринский женский монастырь.
- ↑ U.A.U.A. Pawluczuk U.A.U.A., Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 30, ISBN 978-83-7431-127-4 .
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI – XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 261. ISBN 978-83-61209-55-3.
Bibliografia | edytuj kod
- Dariusz Tarasiuk: Między nadzieją a niepokojem. Działalność społeczno-kulturalna i polityczna Polaków na wschodniej Białorusi w latach 1905–1918. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007. ISBN 978-83-227-2629-7.
Linki zewnętrzne | edytuj kod
- oficjalna strona miasta (biał.)
- Historia miasta Pińsk (biał.)
- Historia Seminarium Duchownego w Pińsku i stare fotografie miasta
- 84 Pułk Strzelców Poleskich
- Otwarty Przewodnik Krajoznawczy
- Otwarty Przewodnik Krajoznawczy
- Otwarty Przewodnik Krajoznawczy
- Radzima.org – foto zabytków
- W krainie rzek i moczarów w bazie Repozytorium Cyfrowego Filmoteki Narodowej – Polska Kronika Filmowa 1936.
- Pińsk, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 167 ., s. 167–183.