Piotr Ikonowicz

Piotr Ikonowicz w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Piotr Igor Ikonowicz (ur. 14 maja 1956 w Pruszkowie) – polski polityk, dziennikarz, z wykształcenia prawnik. Lider Polskiej Partii Socjalistycznej (1992–2001), redaktor pisma członków MRKS „Robotnik”, założyciel i przewodniczący partii Nowa Lewica (2003–2011) i Ruch Sprawiedliwości Społecznej (od 2014). Poseł na Sejm II i III kadencji (1993–2001). Kandydat na urząd prezydenta RP w wyborach w 2000.

Spis treści

Życiorys | edytuj kod

Wykształcenie oraz działalność zawodowa i społeczna | edytuj kod

W 1980 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Jest także absolwentem Podyplomowego Studium Instytutu Geografii i Krajów Rozwijających się (1984). Jest dziennikarzem i tłumaczem, uzyskał członkostwo w Stowarzyszeniu Tłumaczy Polskich i Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich. Był także prezesem Towarzystwa Przyjaciół Dąbrowszczaków. Prowadzi Kancelarię Sprawiedliwości Społecznej, która udziela darmowych porad prawnych osobom ubogim. Jest publicystą tygodników „Przekrój” i „Fakty i Mity”. Publikował także w „Uważam Rze”.

Działalność w okresie PRL | edytuj kod

Od 1980 do 1988 należał do NSZZ „Solidarność”[1]. W 1981 pracował jako redaktor w serwisie informacji Regionu Mazowsze „Solidarności”. 17 grudnia tego samego roku został zatrzymany za kolportaż wydawnictw niezależnych, w styczniu 1982 skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący cztery lata oraz na grzywnę. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy skazany na 1 rok więzienia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na dwuletni okres próby i niższą grzywnę[2]. W 1982 ponownie został zatrzymany za organizowanie niezależnych obchodów pierwszomajowych. Internowano go na okres od 10 maja do 23 listopada tegoż roku w Białołęce[3].

Był współzałożycielem pisma „Miś”, a następnie gazety „Robotnik” jako pisma członków MRKS oraz Grupy Politycznej „Robotnik”. Współorganizował miesiąc prasy zakładowej NSZZ „S”[4]. Należał do Ruchu Wolność i Pokój.

Był wśród założycieli Polskiej Partii Socjalistycznej, Wchodził w skład prezydium rady naczelnej PPS (1987–1988), był członkiem kolegialnej rady naczelnej partii PPS – Rewolucja Demokratyczna.

Działalność polityczna w okresie III RP | edytuj kod

Piotr Ikonowicz w trakcie demonstracji 1 maja 2019 w Łodzi

Przewodniczył radzie naczelnej PPS w latach 1992–1996 i 1997–2001. W wyborach parlamentarnych w 1991 kandydował bezskutecznie z listy Solidarności Pracy w okręgu radomskim. W 1993 uzyskał w okręgu lubelskim mandat posła na Sejm z listy Sojuszu Lewicy Demokratycznej, uzyskując 2734 głosy[5]. 10 marca 1994 wraz Andrzejem Lipskim i Cezarym Miżejewskim przystąpił do Koła Parlamentarnego PPS. W 1997 ponownie został posłem (z 3. miejsca w okręgu warszawskim) z listy SLD, otrzymując 32 913 głosów[6]). Po przekształceniu SLD w jednolitą partię polityczną, odszedł ponownie z jej klubu parlamentarnego, tworząc wraz z senatorami PPS i działaczami Ruchu Ludzi Pracy odrębne koło parlamentarne, które nie dotrwało do końca kadencji. W 1999 sprzeciwiał się interwencji wojsk NATO w Jugosławii. Podczas bombardowań Belgradu wraz z grupą posłów lewicy uczestniczył w wyjeździe do Jugosławii i Macedonii[7].

W 2000 kandydował w wyborach prezydenckich, w których uzyskał 38 672 głosy (0,22% poparcia), co dało mu 10. miejsce na 12 startujących kandydatów.

Kandydował także do Sejmu w 2001 z samodzielniej listy PPS, uzyskując w Warszawie 899 głosów[8]. Po porażce wyborczej złożył rezygnację z przewodniczenia PPS, a następnie wystąpił z partii. W 2003 znalazł się wśród inicjatorów powstania Nowej Lewicy, objął funkcję sekretarza ds. organizacyjnych tej partii. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia startował z 1. miejsca na liście Samoobrony RP w okręgu warszawskim, otrzymując 2635 głosów. W lipcu 2011 jego NL została wyrejestrowana, a w październiku tego samego roku został doradcą Ruchu Palikota[9]. W maju 2014 założył kolejną partię, zarejestrowany cztery miesiące później Ruch Sprawiedliwości Społecznej[10]. W wyborach w 2015 bez powodzenia kandydował do Sejmu z ramienia Ruchu Społecznego Rzeczypospolitej Polskiej (z którym związał się RSS) jako lider listy warszawskiej tego ugrupowania[11]. W wyborach samorządowych w 2018 był kandydatem KWW Sprawiedliwości Społecznej Piotra Ikonowicza na prezydenta stolicy[12] (otrzymał 0,82% głosów[13]). W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 był liderem listy koalicji Lewica Razem w okręgu łódzkim[14]. LR nie osiągnęła progu wyborczego[15].

Postępowania karne | edytuj kod

W 2001 prokurator Prokuratury Rejonowej w Grójcu wniósł przeciw niemu do sądu akt oskarżenia, zarzucając mu spowodowanie wypadku samochodowego[16]. W styczniu 2002 Sąd Rejonowy uznał go za winnego popełnienia tego czynu, warunkowo umarzając postępowanie[17].

W 2008 został w pierwszej instancji skazany na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres trzech lat próby za naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariuszy policji w czasie blokowania eksmisji[18]. Podczas trwania tego procesu, ze względu na niestawiennictwo na rozprawach, został za nim wydany list gończy, na podstawie którego w 2006 został tymczasowo aresztowany[19]. Również w 2008 został skazany na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu pracy społecznie użytecznej za naruszenie nietykalności cielesnej właściciela lokalu podczas blokowania eksmisji lokatorów. Piotr Ikonowicz nie odwołał się od wyroku sądu I instancji[20], a po jego uprawomocnieniu się odmówił wykonania orzeczonej kary, wobec czego sąd orzekł jej zamianę na karę zastępczą 90 dni pozbawienia wolności. W październiku 2013 kilku opozycjonistów z okresu PRL zaapelowała o jego ułaskawienie[21], w tym samym miesiącu został doprowadzony przez policję do odbycia kary[22]. Po dwóch tygodniach został zwolniony w związku z uiszczeniem kary zastępczej grzywny, na którą była zamieniona pierwotnie orzeczona kara ograniczenia wolności[23].

Po opublikowanym w 2014 w tekście publicystycznym[24] skierowano przeciwko niemu prywatny akt oskarżenia o znieważenie Bogdana Chazana[25].

Życie prywatne | edytuj kod

Jego ojciec, Mirosław Ikonowicz, pochodzący z Wileńszczyzny[26], został korespondentem PAP. Natomiast matka, Olga Łucek, była pochodzenia rosyjskiego i zajmowała się gastronomią. Piotr Ikonowicz jako dziecko przebywał wraz z rodziną przez pięć lat na Kubie[27]. Jego starsza siostra, Magdalena Gessler, została restauratorką, właścicielką kilkunastu restauracji i osobowością telewizyjną.

Jego pierwszą żoną była dziennikarka Zuzanna Dąbrowska. Później żonaty z Agatą Nosal-Ikonowicz[28]. Ma czworo dzieci[29]. Zna język włoski, hiszpański, francuski, portugalski, rosyjski, angielski, bułgarski oraz serbski[29].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Piotr Ikonowicz. wp.pl, 2 sierpnia 2000. [dostęp 11 października 2015].
  2. ↑ Ikonowicz Piotr, syn Mirosława. 13grudnia81.pl. [dostęp 5 kwietnia 2010].
  3. ↑ Wykaz alfabetyczny osób internowanych w okresie stanu wojennego. 13grudnia81.pl. [dostęp 12 lipca 2012].
  4. ↑ Piotr Ikonowicz w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 5 kwietnia 2010].
  5. ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470
  6. ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620
  7. ↑ Piotr Ikonowicz, „Rzeczpospolita” z 21 września 2000.
  8. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 5 kwietnia 2010].
  9. ↑ Znany polityk nowym ekspertem Ruchu Palikota. onet.pl, 18 października 2011. [dostęp 21 października 2011].
  10. ↑ Bogumił Kolmasiak: Sąd zarejestrował partię Piotra Ikonowicza. Ruch Sprawiedliwości Społecznej wystartuje w wyborach samorządowych. gazeta.pl, 11 września 2014. [dostęp 11 września 2014].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 25 stycznia 2016].
  12. ↑ Piotr Igor Ikonowicz. portalsamorzadowy.pl. [dostęp 13 października 2018].
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 24 października 2018].
  14. ↑ Kandydatki i kandydaci. lewicarazem2019.pl. [dostęp 8 maja 2019].
  15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 27 maja 2019].
  16. ↑ Ikonowicz przed sąd. rp.pl, 4 grudnia 2001. [dostęp 29 listopada 2010].
  17. ↑ Naprawi szkodę spowodowaną wypadkiem. rp.pl, 16 stycznia 2002. [dostęp 29 listopada 2010].
  18. ↑ Piotr Ikonowicz skazany za napaść na policjanta. rp.pl, 6 lutego 2008. [dostęp 5 kwietnia 2010].
  19. ↑ Lider Nowej Lewicy Piotr Ikonowicz trafił do aresztu. wp.pl, 31 lipca 2006. [dostęp 29 listopada 2010].
  20. ↑ Odpowiedź prezydenta na list ws. Piotra Ikonowicza. prezydent.pl, 22 października 2013. [dostęp 2 listopada 2013].
  21. ↑ Michał Wybieralski: Opozycjoniści z PRL apelują o ułaskawienie Ikonowicza. wyborcza.pl, 13 października 2013. [dostęp 1 listopada 2013].
  22. ↑ Bronisław Komorowski zdecydował, że nie ułaskawi Piotra Ikonowicza. gazeta.pl, 30 października 2013. [dostęp 13 grudnia 2013].
  23. ↑ Ikonowicz wyszedł z aresztu: Wyleniuchowałem się i teraz zabieram się do pracy. tvn24.pl, 12 listopada 2013. [dostęp 13 grudnia 2013].
  24. ↑ Chazan – wcielenie szatana. goniec.com, 11 lipca 2014. [dostęp 22 grudnia 2015].
  25. ↑ Sąd: Przymusowo doprowadzić Ikonowicza!. wiara.pl, 10 grudnia 2015. [dostęp 22 grudnia 2015].
  26. ↑ Marek Rapacki: Zawód korespondent, Ikonowicz, Mirosław. wyborcza.pl, 1 stycznia 2008. [dostęp 20 kwietnia 2014].
  27. ↑ Kamil Szewczyk, Piotr Lekszycki. W takich warunkach mieszka brat Magdy Gessler. „Super Express”, 6 marca 2020. 
  28. ↑ Alina Mrowińska: Agata Nosal-Ikonowicz. Socjalistka. wysokieobcasy.pl, 10 marca 2014. [dostęp 2 października 2016].
  29. ↑ a b Anna Kalita: Ikonowicz: Raz czy dwa usłyszałem: „komunista”, ale nie od ludzi na ulicy, a od polityków w studiu telewizyjnym. gazetapl, 2020. [dostęp 11 kwietnia 2020].

Bibliografia | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (osoba):
Na podstawie artykułu: "Piotr Ikonowicz" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy