Południowa Konwencja Baptystów

Południowa Konwencja Baptystów w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Południowa Konwencja Baptystów (ang. Southern Baptist Convention, SBC) – największa protestancka organizacja wyznaniowa w Stanach Zjednoczonych skupiająca stanowe konwencje i lokalne zbory baptystyczne głównie w południowej części kraju. Łącznie do Południowej Konwencji Baptystycznej należy blisko 14,8 milionów członków zrzeszonych w ponad 47 456 zborach[1].

Południowa Konwencja Baptystów jest największą na świecie denominacją baptystyczną oraz największą zarówno baptystyczną, jak i protestancką wspólnotą religijną w Stanach Zjednoczonych oraz drugą co do wielkości denominacją chrześcijańską w Stanach Zjednoczonych po Kościele Rzymskokatolickim.

Słowo ''Południowa'' w nazwie Południowej Konwencji Baptystów wynika z tego, że została ona zorganizowana w 1845 r. w miejscowości Augusta w stanie Georgia przez baptystów z południowych Stanów Zjednoczonych, którzy podzielili się z północnymi baptystami w kwestii niewolnictwa, szczególnie w kwestii tego, czy właściciele niewolników mogliby służyć jako misjonarze[2].

Po amerykańskiej wojnie secesyjnej nastąpił kolejny rozłam, kiedy to większość wyzwolonych czarnoskórych mieszkańców południa ustanowiła niezależne tzw. Czarne Zbory, stowarzyszenia regionalne oraz konwencje państwowe i narodowe, na przykład takie jak Narodowa Konwencja Baptystyczna, która pod koniec XIX wieku stała się drugą co do wielkości konwencją baptystyczną.

W związku z typową dla baptystów tradycją silnej autonomii zborów lokalnych Konwencja jest bardziej organizacją współpracy, a władze organizacji nie mają prawa narzucać niczego zborom członkowskim. Każdy ze zborów ma swobodę w:

  • przystąpieniu i wystąpieniu z organizacji
  • zatrudnianiu i zwalnianiu pracowników zborów
  • samodzielnym określaniu wymagań wobec swoich członków
  • opracowaniu własnego „Wyznania Wiary”
  • określeniu stopnia udziału w programach realizowanych przez Południową Konwencję Baptystyczną

Spis treści

Historia | edytuj kod

Pierwszy baptystyczny zbór w Augusta (Georgia)

Denominacja utworzona została w 1845 roku ze względu na stosunek do niewolnictwa. W latach 1940-1960 liczba członków Południowej Konwencji Baptystów podwoiła się i osiągnęła 10 milionów. W roku 1985 liczba południowych baptystów wzrosła do 14,4 miliona[3].

Od lat 40. XX wieku Południowa Konwencja Baptystów odeszła od części swojej regionalnej i historycznej identyfikacji. Zwłaszcza od końca XX wieku Konwencja zintensyfikowała swoją działalność misyjną wśród grup mniejszościowych i stała się znacznie bardziej zróżnicowana. Ponadto, chociaż Południowych Konwencja Baptystów jest nadal silnie skoncentrowana w południowych Stanach Zjednoczonych, ma kościoły członkowskie w całych Stanach Zjednoczonych i 41 stowarzyszonych konwencji stanowych[4]. Zarówno Konwencje stanowe jak i poszczególne zbory są silnie ewangelikalne w swojej doktrynie i praktyce.

Podkreślają znaczenie indywidualnego doświadczenia nawrócenia, potwierdzonego przez osobę nawróconą chrztem poprzez zanurzenie , odrzucają praktykę chrztu niemowląt.

W 2004 roku Południowa Konwencja Baptystów wystąpiła ze Światowego Związku Baptystycznego i jest największą wspólnotą baptystyczną nie należącą do tej instytucji. Niektóre ze zborów i konwencji stanowych tworzących Południową Konwencję Baptystów wykorzystują swoje prawo do autonomii należąc niezależnie do obu organizacji.

W latach 90. XX wieku zaczął maleć udział procentowy w stosunku do populacji amerykańskiej[5]. Wzrost liczby członków (w liczbach bezwzględnych), utrzymywał się jeszcze do roku 2006. W 2007 liczba członków spadła o około 40 tysięcy[6]. Od tego czasu utrzymuje się stały spadek liczby wiernych[7][8]. W 2018 roku liczba członków Południowej Konwencji Baptystów wynosiła 14 813 234 zgromadzonych w 47 456 zborach.

Przy takiej tendencji w roku 2050 liczba wiernych tej denominacji może stanowić połowę stanu z roku 2006.

Znani południowi baptyści | edytuj kod

Liderzy Południowej Konwencji na spotkaniu z prezydentem Bushem (2006)

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ Eileen Lindner, ed. Yearbook of American and Canadian Churches 2010 p. 11; the United Methodist Church is second with 8 million members.
  2. ↑ Report on Slavery and Racism in the History of the Southern Baptist Theological Seminary 2018
  3. ↑ John Micklethwait, Adrian Wooldridge Powrót Boga, 2011, s. 122.
  4. ↑ Southern Baptist Convention > About Us, www.sbc.net [dostęp 2019-08-03]  (ang.).
  5. ↑ RCS comparison 1990–2000. Namb. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-18)]..
  6. ↑ Baptists 4 ethics. 2008-04-30. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-10)].
  7. ↑ Jonathan Meritt: What Southern Baptists must do to slow their decline. Religion News Service, Jun 11, 2013.
  8. ↑ Travis Lotter: Southern Baptist Convention Membership Declined For Seventh Year. Huffington Post, 05/29/2014.

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Kontrola autorytatywna (związek wyznaniowy):
Na podstawie artykułu: "Południowa Konwencja Baptystów" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy