Polichromia w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania Zachowane fragmenty polichromii na ścianie Domu Wagi Miejskiej w Nysie Polichromowana grupa rzeźbiarska w Kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kłodzku.Polichromia – wielobarwna ozdoba malarska ścian, sufitów, podniebienia sklepień, rzeźb stosowana do dekoracji wewnętrznych i zewnętrznych. Polichromie wykonywano nie tylko na materiałach kamiennych i tynkach, ale także na drewnie, wewnątrz i na zewnątrz pomieszczeń w budownictwie sakralnym i świeckim.
Stosowana jest w architekturze od czasów starożytnych – np. na belkowaniu świątyń greckich. Często stosowana we wnętrzach świątyń wczesnochrześcijańskich oraz średniowiecznych (niekiedy, szczególnie we Włoszech również na fasadach). Od okresu renesansu jest najczęściej stosowaną metodą zdobienia reprezentacyjnych wnętrz budowli świeckich i sakralnych.
Ze względu na przedstawiony temat polichromie dzieli się na:
- architektoniczne – imitują formy architektoniczne takie jak kolumny, okna, filary, gzymsy itp.
- figuralne – przedstawiają świętych oraz sceny sakralne
- ornamentalne – pełnią funkcję estetyczną wielokrotnie powtarzając ten sam ornament.
Szczególnym rodzajem polichromii jest tak zwana polichromia patronowa. Powstaje ona dzięki wykorzystaniu szablonów zwanych patronami. W Polsce najlepiej zachowane przykłady polichromii patronowej znajdują się w drewnianych kościołach w Dębnie Podhalańskim, Łopusznej i Lipnicy Murowanej także w kościele w Strzelcach Wielkich w woj. małopolskim.
Częściowo zachowane są również w Binarowej i Harklowej.
Bibliografia | edytuj kod
- Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 125. ISBN 83-85001-89-1.
