Polinezja w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania 1. Hawaje; 2. Nowa Zelandia; 3. Wyspa Wielkanocna; 4. Samoa; 5. Tahiti (Polinezja Francuska) Polinezja amerykańska w 1859 Laguna atolu Fakarava koło wsi Rotoava na wyspach Tuamotu Mapa polityczna OceaniiPolinezja (z stgr. πολύς polys „liczny” + νῆσος nesos „wyspa”) – wschodnia część Oceanii, położona w środkowej części Oceanu Spokojnego, po obu stronach równika i po obu stronach linii zmiany daty. Wyspy Polinezji są pochodzenia wulkanicznego lub koralowego. Klimat wysp jest gorący i wilgotny; porasta je bujna roślinność międzyzwrotnikowa.
Etymologia | edytuj kod
Polinezja – pierwszym, który użył tej nazwy był Portugalczyk Joāo de Barros w dziele As Decadas de Asia... 1552 do 1563. Rozumiał jednak przez to tylko wyspy Australazji, które istotnie były dla niego ogromnym obszarem „wielowyspia”. Dopiero w 1810 geograf duńsko-francuski Conrad Malte-Brun wprowadził nazwę Oceania.
Ogólna powierzchnia wysp tej części Oceanii wynosi 25,8 tys. km², a zamieszkuje je blisko 1,7 mln osób (1993), z czego około połowa to rodowici Polinezyjczycy, posługujący się językami polinezyjskimi.
Wyspy Polinezji | edytuj kod
¹ główne miasto: stolica, ośrodek administracyjny lub największe miasto; jeżeli wyspy podzielone są na dwie jednostki polityczne, podano oba ośrodki administracyjnePodział polityczny | edytuj kod
Podział polityczny wysp Polinezji jest następujący:
- niezależne państwa: Kiribati (część wschodnia), Samoa Zachodnie, Tonga, Tuvalu
- posiadłości amerykańskie: Samoa Amerykańskie, Hawaje (amerykański stan)
- posiadłości brytyjskie: Pitcairn
- posiadłości francuskie: Polinezja Francuska
- posiadłości nowozelandzkie: Tokelau, Niue, Wyspy Cooka
