Polska Grupa Robocza ds. Problemów Etycznych Końca Życia

Polska Grupa Robocza ds. Problemów Etycznych Końca Życia w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Polska Grupa Robocza ds. Problemów Etycznych Końca Życia – stały zespół specjalistów z zakresu etyki, medycyny i prawa, który zawiązał się w dniu 22 października 2008 roku w Warszawie podczas konferencji naukowej pt. Granice terapii medycznych, w ramach współpracy pomiędzy Centrum Ekologii Człowieka i Bioetyki Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Katedrą i Zakładem Opieki Paliatywnej Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, do których dołączył Wydział Lekarski Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[1][2]. Grupie przewodniczą Wojciech Bołoz, Małgorzata Krajnik i Tomasz Grodzicki[3][4][5][6].

Grupa działa nieprzerwanie w zmieniającym się składzie od 2008 roku i podejmuje inicjatywy zmierzające do wprowadzenia przepisów prawa oraz standardów postępowania w zakresie opieki nad osobami u kresu życia. Jej członkami są doświadczeni etycy, filozofowie, lekarze, prawnicy i teolodzy, zarówno praktycy, jak i pracownicy naukowo-dydaktyczni wyższych uczelni, którzy obradują podczas odbywających się cyklicznie seminariów[7][8].

Spis treści

Projekty realizowane przez Grupę | edytuj kod

  1. Uporczywa terapia – wypracowanie definicji w 2008 roku[4].
  2. Pełnomocnik medyczny – wypracowanie w latach 2013-2016 propozycji wprowadzenia nowej instytucji w przepisach prawa[9].

Członkowie Grupy | edytuj kod

Przewodniczący: Wojciech Bołoz, Małgorzata Krajnik

Członkowie: Anna Adamczyk, Piotr Aszyk, Agnieszka Barczak-Oplustil, Leszek Bosek, Zbigniew Gaciong, Tomasz Grodzicki, Beata Jagielska, Ewa Jassem, Romuald Krajewski, Michał Królikowski, Krzysztof Kusza, Anna Latawiec, Monika Lichodziejewska-Niemierko, Marian Machinek, Michał Myśliwiec, Grzegorz Opolski, Maria Rogiewicz, Piotr Sobański, Jerzy Wordliczek, Włodzimierz Wróbel, Zbigniew Żylicz[3][10].

Przewodniczący: Wojciech Bołoz, Małgorzata Krajnik, Tomasz Grodzicki

Członkowie: Anna Adamczyk, Piotr Aszyk, Agnieszka Barczak-Oplustil, Iwona Filipczak-Bryniarska, Marek Czarkowski, Zbigniew Gaciong, Piotr Janowiak, Ewa Jassem, Romuald Krajewski, Andrzej Kobyliński, Dariusz Kuć, Monika Lichodziejewska-Niemierko, Anna Orońska, Leszek Pawłowski, Tomasz Pasierski, Karolina Smoderek, Piotr Sobański, Małgorzata Szeroczyńska, Jerzy Wordliczek[11][12][13].

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ M. Latawiec. Kronika Instytutu Ekologii i Bioetyki WFCh UKSW 2008/2009. „Studia Ecologiae et Bioethicae”. 7(2), s. 238–253, 2009. 
  2. ↑ Redakcja Medycyny Paliatywnej w Praktyce. Konferencja Naukowa GRANICE TERAPII MEDYCZNYCH – Program. „Medycyna Paliatywna w Praktyce”. 2(3), s. 75–76, 2008. Sprawdź autora:1.
  3. ↑ a b W. Bołoz, M. Krajnik, et al. Definicja Uporczywej Terapii. Konsensus Polskiej Grupy Roboczej ds. Problemów Etycznych Końca Życia. „Medycyna Paliatywna w Praktyce”. 2(3), s. 77–78, 2008. Sprawdź autora:1.
  4. ↑ a b W. Bołoz, M. Krajnik, et al. The definition of overzealous therapy. The consensus of the Polish Working Group on End-of-Life Ethics. „Advances in Palliative Medicine”. 7(3), s. 77–78, 2008. 
  5. ↑ W. Bołoz. Etyczne warunki rezygnacji z uporczywej terapii. „Studia Ecologiae et Bioethicae UKSW”. 11(3), s. 159-171, 2013. 
  6. ↑ Pełnomocnik medyczny – propozycja nowej regulacji prawnej. [dostęp 2016-06-16].
  7. ↑ R Krajewski. Granice terapii medycznych – Terapia uporczywa. „Gazeta Lekarska”. 3, 2009. 
  8. ↑ W. Wróbel. Rezygnacja z uporczywej terapii w świetle polskiego prawa. „Medycyna Praktyczna”, 2009-10-15. 
  9. ↑ M. Szeroczyńska, M. Czarkowski, M. Krajnik, et al. Institution of the health care agent in Polish legislation: position of the Polish Working Group on End-of-Life Ethics. „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej”. 126(5), s. 313–320, 2016. Sprawdź autora:1.
  10. ↑ W. Bołoz, M. Krajnik, et al. The definition of overzealous therapy. The consensus of the Polish Working Group on End-of-Life Ethics. „Advances in Palliative Medicine”. 7(3), 2008. Sprawdź autora:1.
  11. ↑ M. Szeroczyńska, M. Czarkowski, M. Krajnik, et al. Instytucja pełnomocnika medycznego w Polsce – stanowisko Polskiej Grupy Roboczej ds. Problemów Etycznych Końca Życia. „Medycyna Praktyczna”. 330 (5), s. 102-111, 2016. Sprawdź autora:1.
  12. ↑ M.M. Szeroczyńska M.M., M.M. Czarkowski M.M., M.M. Krajnik M.M., Institution of the health care agent in Polish legislation: position of the Polish Working Group on End-of-Life Ethics, „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej” 126 (2016) 5, s. 313-320 .
  13. ↑ LeszekL. Pawłowski LeszekL., MonikaM. Lichodziejewska-Niemierko MonikaM., Korzyści wynikające z wprowadzenia instytucji pełnomocnika medycznego. Projekt Polskiej Grupy Roboczej ds. Problemów Etycznych Końca Życia, „Gazeta AMG”, 28 (5), 2018, s. 46-48 .

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Polska Grupa Robocza ds. Problemów Etycznych Końca Życia" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy