Polska Partia Socjalistyczna – Opozycja (1919) w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaPolska Partia Socjalistyczna – Opozycja – grupa wyłoniona z Polskiej Partii Socjalistycznej w 1919 r. po decyzji PPS o rozbiciu dotychczasowych Rad Delegatów Robotniczych, w skład w których wchodzili przedstawiciele PPS i KPP i tworzeniu Rad Niepodległościowo-Socjalistycznych. Głosiła hasło niepodległej Polskiej Republiki Socjalistycznej opartej na władzy Rad Delegatów Robotniczych.
Po złamaniu uchwał partyjnych, i pozostaniu w dotychczasowych radach robotniczych, Rada Naczelna PPS 19-20 czerwca 1919 r. zawiesiła w prawach członków Żarskiego i Łukaniewicza. Działacze PPS przeciwstawiający się rozbiciu Rad skupili się wokół Tadeusza Żarskiego i Adama Landy. W oparciu o opozycyjne grupy zorganizowano warszawski komitet PPS-Opozycji, zaś 31 sierpnia 1919 r. odbyła się warszawska konferencja. Od tej pory PPS-Opozycja występowała jako organizacja odrębna. Nie udało się jej jednak zorganizować większej organizacji.
W sierpniu 1920 r. większość jej członków przyłączyła się do Komunistycznej Partii Polski.
Bibliografia | edytuj kod
- Jerzy Holzer, Polska Partia Socjalistyczna w latach 1917-1919, Warszawa 1962;
- Aleksandra Tymieniecka, Warszawska organizacja PPS 1918-1939, Warszawa 1982 ISBN 83-01-042044
- Jan Alfred Reguła (pseud.) (Józef Mitzenmacher), Historia Komunistycznej Partii Polski w świetle faktów i dokumentów Toruń 1994 (reprint wyd. międzywojennego), ISBN 83-901295-0-7;
OryginałEdytujHistoria i autorzy
