Protokół lizboński

Protokół lizboński w encyklopedii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Protokół lizboński – umowa międzynarodowa podpisana 23 maja 1992 roku w Lizbonie przez postsowieckie republiki, na terytoriach których znalazła się broń jądrowa[1]. Spisany został w językach miarodajnych angielskim, białoruskim, kazachskim, rosyjskim i ukraińskim[2].

Spis treści

Treść | edytuj kod

Na mocy jego postanowień Białoruś, Kazachstan i Ukraina stały się stronami układu START I z 1991 oraz zadeklarowały przyłączenie się do Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej z 1968 i pozbycie się swoich arsenałów jądrowych[1]. Tym samym jedynym sukcesorem postsowieckiej broni atomowej stała się Federacja Rosyjska[1]. Na początku lat 90. kwestia przekazania broni stała się przyczyną sporów pomiędzy Rosją i Ukrainą – strona ukraińska dążyła bowiem do uzyskania odszkodowań za przekazany arsenał[3].

Zobacz też | edytuj kod

Przypisy | edytuj kod

  1. ↑ a b c MaciejM. Raś MaciejM., AgataA. Włodkowska AgataA., Bezpieczeństwo obszaru WNP, [w:] RyszardR. Zięba, Bezpieczeństwo międzynarodowe po zimnej wojnie, wyd. 1, Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2008, s. 333, ISBN 978-83-60501-92-4 .
  2. ↑ Protocol to the Treaty between the United States of America and the Union of Soviet Socialist Republics on the reduction and limitation of strategic offensive arms [dostęp 2020-05-04]  (ang.).
  3. ↑ PiotrP. Kościński PiotrP., Ukraina. Ratyfikacja START-I na jesieni, [w:] Rzeczpospolita [online], 2 czerwca 1993 [dostęp 2010-02-02] .

Linki zewnętrzne | edytuj kod

Na podstawie artykułu: "Protokół lizboński" pochodzącego z Wikipedii
OryginałEdytujHistoria i autorzy