Równanie Tafela w encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwaniaSpis treści
Równanie Tafela – równanie opisujące zależność szybkości reakcji elektrochemicznej od nadpotencjału elektrody[1]. Równanie to zostało najpierw ustalone eksperymentalnie, a dopiero później uzasadnione teoretyczne. Nazwa pochodzi od chemika Juliusa Tafela (1862–1918).
Dla pojedynczej elektrody równanie Tafela można wyrazić jako:
gdzie:
– nadpotencjał, [V], – nachylenie „linii Tafela”, [V], – gęstość prądu elektrodowego, [A/m²], – gęstość prądu wymiany na elektrodzie, [A/m²].Nachylenie linii Tafela jest ustalane eksperymentalnie na podstawie następującej zależności:
gdzie:
– stała Boltzmanna, – temperatura bezwzględna, – ładunek elektronu, – stała zwana „współczynnikiem wymiany ładunku” albo „symetrii” reakcji elektrodowej.Forma alternatywna | edytuj kod
Równanie Tafela można alternatywnie wyrazić jako:
gdzie:
dodatni znak w eksponensie jest dla reakcji anodowych, a ujemny dla katodowych, – liczba elektronów biorących udział w reakcji elektrodowej, – stała szybkości reakcji elektrodowej, – stała gazowa, – stała Faradaya.Zastosowanie | edytuj kod
Równanie Tafela zakłada, że szybkość reakcji odwrotnej jest mała w porównaniu z szybkością reakcji wprost.
Równanie Tafela jest stosowalne dla wysokich nadpotencjałów. Dla niskich nadpotencjałów prąd jest zazwyczaj zależny liniowo (a nie eksponencjalnie) od polaryzacji:
Zobacz też | edytuj kod
Przypisy | edytuj kod
- ↑ A.J. Bard, L.R. Faulkner, Electrochemical Methods. Fundamentals and Applications 2nd Ed. Wiley, New York 2001, ISBN 0-471-04372-9.